The Cribs - Ignore the Ignorant (2009)

Hier heb ik echt zin in. Wat ik ervan gehoord heb klonk het geluid door Johnny Marr een stuk gestructureerder, zonder dat het plat werd.

Video van eerste (geniale!) single Cheat On Me toegevoegd.

De twee eerste nummers zijn tot hier toe de beste nummers in mijn ogen. Klinkt veel meer 'volwassen' dan The Cribs normaal klinken waardoor ik het persoonlijk ook saaier vind dan hun ander werk.

De eerste 2 nummers zijn inderdaad de beste, maar de rest is ook zeer genietbaar. Het klinkt inderdaad volwassener, wat de band goed doet.

Voor mij de plaat van het jaar. Aftrappend met het We Were Aborted, wat klinkt als een aanklacht aan alles wat leeg en volgzaam is in Engeland, en met een agressieve, doch coole en ingehouden solo. De single Cheat On Me, met prachtig slide-werk van Johnny Marr en de beste schreeuw sinds Kurt Cobain. De glasheldere riff van We Share the Same Skies, met het harmonieuze refrein. En dan de orkaan die City of Bugs treft, waarbij lyricaal het beeld van een instortende wereld wordt geschetst. Hari Kari, wat gewoon pure poppperfectie is, net als Last Year's Snow trouwens. Dat laatste nummer bevat ook weer het typerende Marr-geluid, zonder dat de band gelijk als The Smiths klinkt. Emasculate Me is een sterk nummer, valt verder weinig over te vertellen. Ignore the Ignorant leeft wel iets mee met The Smiths' Panic, maar klinkt vooral als een opgewekt en tegelijkertijd ook heel melancholisch. Die melancholie zinkt alleen maar verder door in Save Your Secrets, een nummer opgebouwd uit de boodschap ''You are far more likely to be devoured than empowered by your sense of romance.'' Nothing is een mid-tempo rocker waarbij je heerlijk mee kans schreeuwen met Gary Jarman, terwijl Victims of Mass Production weer een perfect popnummer is, over slachtoffers van massaconsumptie.
Stick To Yr Guns klinkt als een gemoderniseerde versie van Rock & Roll Suicide, maar klinkt ook geheeld als zichzelf.

De gehele plaat heeft een filmisch karakter, vooral op orkaanachtige liedjes als City of Bugs en We Were Aborted. Het gitaartussenspel van Gary Jarman en Johnny Marr is optimaal. Het gitaarwerk van The Cribs was altijd al om van te genieten, maar dat de toevoeging van Marr tot dit soort partijen zou leiden had niemand kunnen voorspellen. En hoe hard sommige nummers ook rocken, ze bevatten altijd een flinke lading melancholie, zei het door de atmosferische ruimtes die worden gecreeerd, door de glasheldere gitaren of door die prachtige stem van, Ryan, maar vooral Gary Jarman...

Wat knap is is dat The Cribs hier duidelijk als een popband klinken, maar nergens iets van hun eigenzinnige manier van liedjes schrijven inleveren. The Cribs vinden zo de perfecte balans tussen oude punk/new wave, melancholie en popmuziek.
The Cribs hebben mijn vertrouwen in hedendaagse gitaarbands teruggegeven.

Ze live in het voorprogramma van Franz Ferdinand gezien. Man, heb drie kwartier met de vingers in mijn oren gezeten. Wat een herrie.
Hoop voor hun dat ze op het album beter zijn.

Haha, ik hoorde van een vriend van me precies hetzelfde. Terwijl ze tijdens de tv-concerten loepzuiver klonken (David Letterman, Jools Holland). Misschien was het geluid al afgesteld op Franz Ferdinand?

Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Franz ferdinand klonkt fantastisch, maar the cribs op zijn zachtst gezegd hadden niet echt hun dag. Geluid veel te luid, instrumenten niet echt fantastisch afgesteld en ze leken ook niet al te blij the zijn met het publiek (logischerwijs was de liefde niet wederzijds). Wellicht dat ik het album nog wel eens een kans geef.

Een kwaliteit van de huidige opstelling van The Cribs is juist hoe de gitaarpartijen elkaar aanvullen. Als die klinken als een brij, zoals in jou geval blijft er ook geluid weinig van de liedjes over. Wat ik je in ieder geval kan vertellen is dat alle instrumenten op deze plaat loepzuiver afgesteld, dus ik raad het je zeker eens aan om het nog eens te proberen.

johnny marr !!

Nigel de Jong !!