Renaissance - Turn of the Cards (1974)

Dit album borduurt verder op het succes van Ashes Are Burning (1973) en ook hier weer werkt Renaissance op een aantal nummers met een orkest. De muziek van Renaissance leent zich daar uitzonderlijk goed voor.

Prijsnummer: Mother Russia.

Voor mij allemaal prijsnummers. Al vanaf 1974. Zodra ik de cd draai voel ik me weer tiener. Als muziek dat soort persoonlijke emoties los kan maken is het voor mij gewoon top.

Wat een mooie plaat en heb hem onlangs kunnen kopen, de platen van deze groep zijn bijna allemaal juweeltjes waar toch niet zo makkelijk aan is te komen.

oh jawel hoor ik heb er 7 op marktplaats te staan

Luister met ingehouden adem naar de laatste paar minuten
van Things I don;t understand, onwaarschijnlijk hoe de stem van Annie Haslam zich vouwt om de music
4 octaven haalt ze hier

Renaissance - een van mijn topgroepen, die ik zelfs tweemaal live zag. In 1969 in hun eerste gedaante, en een paar jaar later met Annie Haslam, het verrukkelijke stemwonder. Ook voor mij is 'Sheherazade' nog beter, maar deze komt aardig in de richting.
Renaissance trad weer op in Amerika afgelopen jaar, zie renaissancetouring.com

Annie Haslam is natuurlijk een geweldige zangeres.

Maar de overige bandleden van Renaissance; John Camp (bas), John Tout (orgel, piano, etc.), Terrence Sullivan (drums) en Michael Dunford (gitaar), behoren wat mij betreft ook tot de top van de jaren-70 prog-muzikanten.

Renaissance maakt waarlijk 'symfonische rock' omdat ze ontzettend vaak quoten uit klassieke muziek.

Cold is Being is zelfs in haar geheel een stuk van Albinoni.

Jongens wat een plaat! Ik kende Scheherazade al langer en ben pas enige weken geleden ook wat andere albums van Renaissance gaan luisteren. En dat had ik dus veel eerder moeten doen. Ik vind deze Turn of the Cards over de hele linie namelijk nog net wat overtuigender dan Scheherazade, waardoor ik 'genoodzaakt' ben ook een hogere score toe te kennen, we gaan naar de 4,5.

Daar waar ik een aantal platen van de band makkelijk al zo'n 20 jaar ken, zijn Turn of the Cards en Novella pas de laatste 5 jaar tot mij gekomen.
Maar je kan er op vertrouwen dat ik die jaren wel inhaal.
Nu deze weer op staan, en deze staat met gemak ook aan de top van beste symfoplaten ooit gemaakt.

Best knap van een band, om toch 4 á 5 erg relevante platen te maken. En dat op rij!

Deze heb ik toch wat te lang links laten liggen. Veruit hun meest evenwichtige plaat en mogelijk zelfs beter dan de beroemde opvolger. Fraai vind ik hoe de nummers zich organischer en natuurlijker lijken te ontwikkelen. De arrangementen met rustige gitaartokkeltjes, een klein beetje à la vroege Greg Lake, klavecimbel en piano zijn bijzonder fraai. Het album is daardoor (ondanks de aanwezigheid van een orkest) minder bombastisch, doch zonder daarbij aan kracht in te boeten.

Eigenlijk even fraai als de voorganger. Genieten!