Jay ARE - The 1960's Jazz Revolution Again (2009)

Met The 1960's Jazz Revolution Again brengen J. Rawls en John Robinson - samen opererend onder de naam Jay ARE - een ode aan de klassieke jazzcultuur van de jaren zestig. Een belangrijke jazzperiode: legendes als John Coltrane, Charles Mingus en Miles Davis brachten zeer gewichtige albums uit. Het zal dus een hele opgave voor de heren van Jay ARE worden om juist dit tijdperk op een goede manier ‘in het zonnetje’ te zetten en het in haar waarde te laten.

Al snel blijkt dat er van een echte ode geen sprake is en dat The 1960's Jazz Revolution Again zich niet kan onderscheiden van andere hiphopalbums die vol staan met jazzinvloeden. De producties van J. Rawls zijn weinig bijzonder en daarnaast wordt er amper gebruikgemaakt van live-instrumenten die wel voor een jaren zestig jazzsfeer kunnen zorgen. Slechts af en toe, als er wel een blazer klinkt - zoals op Type Sounds -, kent het album wel een lekkere rauwe doch warme sfeer. Maar de instrumentatie zoals die op een John Coltrane-album was, wordt nergens ook maar enigszins geëvenaard. Daarvoor ontbreekt elke vorm van spanning en is er te weinig variatie.

John Robinson mag het rapgedeelte op zijn conto schrijven en aan hem is duidelijk te horen dat DOOM een belangrijke leermeester voor hem is: zijn stemgebruik is bijna identiek aan die van DOOM. Helaas heeft hij het nog niet in zich om met dezelfde geniale rijmschema’s op de proppen te komen. Veel fraaie dubbelrijm komt er op het album dan ook niet voor, en de raps zijn zelfs wat doorsnee. John kan met de items die hij aankaart weinig boeien; onderwerpen als liefde, muziek en het verleden passeren de revue.

Vaak is het album ook gewoon te zoetsappig, hetgeen vloekt met de jazz van vroeger die veel rauwer en spannender was. She’s So Brilliant is één van de tracks die veel te lief is, en dit is mede te wijten aan de gastzang van Rashad: een zanger die met zijn overdreven, aanstellerige stem vrijwel meteen aan Ne-Yo doet denken. En het schort niet alleen aan zijn stem, ook tekstueel is het niet om over naar huis te schrijven, want het blik der clichés lijkt op sommige momenten opengetrokken te zijn: “So until the end of time, you’ll be just stuck in my mind//With the light of the stars, reminds me of the sunshine//She’s so brilliant.”

Gelukkig zijn er ook nog wat hoogtepunten te vinden, want hoe schaars deze ook zijn, ze zijn wel degelijk op The 1960's Jazz Revolution Again aanwezig. Zo is Jazz Unconditional een meer dan geslaagd nummer geworden. J. Rawls’ productie is dit keer wat ouderwetser, mede door de scratches, en doet daarnaast ook nog wat jazzy aan door de gekozen samples van pianospel en blazers. John Robinson rapt de sterren nog niet van de hemel, maar komt op een kwalitatief goede beat heel wat beter tot zijn recht. Zijn tekst is dit keer ook een echte lofzang over jazz, hij benoemt zijn favoriete jazzartiesten en vertelt hoe graag hij naar die muziek luistert.

Maar zeldzame hoogtepunten kunnen The 1960's Jazz Revolution Again niet redden. Het is voor J. Rawls en John Robinson een te lastige opgave gebleken om een klassieke muziekperiode op een goede manier tot uitdrukking te brengen. Er wordt weliswaar genoeg gebruikgemaakt van jazzsamples, maar deze worden niet op een goede manier uitgewerkt. The 1960's Jazz Revolution Again is namelijk, in vergelijking met jaren zestig-jazz, te zoet en bovenal te weinig bijzonder.

Reeds verschenen op www.hiphopleeft.nl

Ik ben duidelijk ietspositiever gestemd.

Ik blijf dit toch een mooi album vinden, wordt verhoogt zelfs 4

Prima album met hele fijne producties van toch wel een van de betere hiphop producers deze dagen.

Dit is niet persoonlijk bedoeld maar R&P je zit er helemaal naast.

Er wordt namelijk wel gebruik gemaakt van instrumenten(live) dat gold voor meer projecten waaraan hij deel heeft gemaakt.

Dope rhymes van Lil Sci die helemaal niet lijkt op Doom en dat verschil is goed te horen. Wat ze wel gemeen hebben is hun hese stem.

Dan ben ik toch zeer nieuwsgierig wat je bron daar voor is, op diverse sites spreekt men namelijk over samples...

Met de weinig lovende recensie van HHL in mijn hoofd viel dit album me in het begin alles mee: prima productie (idd jazzy), wat weinig verheffend gerap maar wel met fijn stemgeluid en een prima sfeertje. Maar op een gegeven moment (ongeveer halverwege de plaat) volgt een omslagpunt: de aanvankelijke tolerantie voor het chronische gebrek aan boeiende teksten veranderd in ergernis en het constante niveau verwordt juist tot saaie eenvoud. Met afstand de zwakste schakel op deze plaat is John Robinson. Een ontzettend zwakke Nas-ripoff (en dan doel ik vooral op dat typetje Nas van I Can) met chronisch gebrek aan inhoud. Hij heeft zijn stem mee maar daar is ook echt álles mee gezegd. Nee, J Rawls scoort nog wel een voldoende maar John Robinson devalueert deze plaat tot een bedenkelijk niveau. Eigenlijk vind ik dat een dergelijk zwakke rapper niet eens het recht heeft odes te brengen aan Art Blakey, John Coltrane, Miles Davis etc etc..

Que?

Ik vind het reuze meevallen. Het concept is idd niet zo heel goed uitgewerkt; er had wat mij betreft bv wat meer instrumentals mogen inzitten; maar over het algemeen is er met de producties absoluut niks mis.
Ook stoor ik me momenteel nogniet zo aan Robinson; miss komt dat nogwel...

Vast wel .