Nosound - A Sense of Loss (2009)

Deze band wordt steeds beter!

Wat een prachtige plaat. Heeft een plek gekregen in mijn top 10.
Ik koop veel muziek, maar heb nu weer eens een cd in huis dat ik keer op keer opzet.

damn, kende dit niet, eerste nummer gehoord, wat een geniaal nummer zeg en wat een sfeer, poeh!!

Net op tijd ontdekt. Epische pop/rock met sterke post-rock invloeden.
Zeker materiaal voor mijn eindlijstje.

Toch geen eindlijstmateriaal
Het kabbelt wat teveel voort zonder echt spannend te worden. Het openingsnummer steekt boven de rest uit.

De sfeer is het sterke punt van dit album. De opener is inderdaad erg mooi, maar persoonlijk vind ik Fading Silently toch nog nét iets beter. Over de gehele linie misschien iets te eenvormig, maar desalniettemin toch een aanrader.

Het Italiaanse Nosound brengen new prog die te vergelijken valt met de rustigere nummers van Porcupine Tree en Anathema, in combinatie met invloeden van ambient en post-rock. Ze gebruiken naast piano en helder gitaargetokkel veel violen, en net als Porcupine Tree zijn de vocalen vaak overladen met effecten. Zeker de combinatie van uitgesponnen progballades met violen doet me denken aan Anathema, die dwepen ook wel wat met spacerock en dergelijke. Mooie referenties dus.

Een adjectief dat A Sense of Loss uitstekend beschrijft is het woordje 'vloeiend'. Alle nummers zijn van eenzelfde trage, statige schoonheid die enkel op bepaalde momenten echt ten volle gesmaakt kan worden. Gevolg hiervan is natuurlijk dat dit album soms helemaal niet te doorworstelen is; want met een gemiddelde duur van acht minuten is het dan allemaal te veel van hetzelfde, zonder dat er ergens schot in de zaak komt. Nergens is er een abrupte overgang, of een spannende progressie. Kortom, soms een 4*; soms een 1*; dus ik hou het netjes in het midden.

Nosound, een Italiaanse band gevormd onder de creatieve leiding van Giancarlo Erra, staat bekend om hun meeslepende en atmosferische geluid. De formatie, ontstaan in het begin van de jaren 2000, heeft zichzelf een unieke positie verworven in de progressieve rockscene. Met hun melancholische melodieën en dromerige soundscapes weten ze een betoverende muzikale ervaring te creëren die zowel emotioneel diepgaand als sonisch verfijnd is.

Het album A Sense of Loss uit 2009 is een meesterwerk van Nosound dat de luisteraar meeneemt op een emotionele reis. Vanaf de eerste tonen wordt duidelijk dat Erra en zijn bandleden een vermogen hebben om een intense sfeer op te roepen.

De openingstrack, Some Warmth into This Chill, begint met een zachte, intieme toon. De manier waarop de instrumenten in elkaar vloeien, creëert een bijna filmische kwaliteit, alsof je naar een sonische vertaling van een schilderij kijkt. De betoverende zang van Erra voegt een hypnotiserend element toe aan deze melodie, die geleidelijk aan intensiteit wint totdat de piano naar de voorgrond treedt. Daarna begint de cyclus opnieuw. Deze cyclus van opbouw en afbraak creëert een diep gevoel van vervreemding en troost.

Fading Silently volgt een vergelijkbare structuur, hoewel de aanpak enigszins verschilt. Elke compositie op dit album is doordrenkt met een gevoel van verlies en introspectie. De ingetogen melodieën worden begeleid door gedoseerde en in dit nummer wat spookachtige zang, waardoor een delicate balans ontstaat tussen subtiliteit en emotionele kracht. Het nummer straalt een serene doch melancholische sfeer uit, wat typerend is voor Nosound's kenmerkende stijl.

Tender Claim is een meesterwerk van subtiliteit en nuance. Het nummer brengt een lichte verschuiving met zich mee, waarbij de zang een meer prominente rol speelt. De prachtige melodieën en het hypnotiserende slot van het nummer weten de luisteraar volledig in hun greep te houden. Erra's vocale prestaties schitteren hier en voegen een extra laag van kwetsbaarheid toe aan de compositie.

My Apology begint met een wat clichématige riff, maar slaagt erin om de aandacht te trekken door een prachtige bijna symfonische melodie eroverheen te leggen. Dit nummer illustreert Nosound's vaardigheid om eenvoudige muzikale thema's om te vormen tot iets diepgaands en betekenisvols.

Constant Contrast biedt eveneens een bekend riff, maar de vocale uitvoering tilt het nummer naar een hoger niveau. Erra's zang is hier buitengewoon expressief, wat een krachtige emotionele lading aan het stuk geeft. De combinatie van de herkenbare muzikale motieven en de sterke vocale prestaties maakt dit een hoogtepunt van het album. De dynamiek van dit stuk is werkelijk indrukwekkend, met een zorgvuldige balans tussen stilte en geluid, licht en schaduw

Winter Will Come sluit het album af met een ingetogen, licht dreigend thema. De zang is hypnotiserend en heeft een dreigende toon, wat de titel van het nummer perfect weerspiegelt. De zware, donkere sfeer suggereert een onvermijdelijke en barre winter, en het nummer blijft lang nazinderen bij de luisteraar.

De productie van A Sense of Loss is van een uitzonderlijk hoog niveau. Elk instrument is kristalhelder te horen, en de mix is zo verfijnd dat je elk detail kunt waarderen. Dit draagt bij aan de algehele ervaring van het album, waardoor het niet alleen een verzameling nummers is, maar een samenhangend kunstwerk dat als geheel moet worden beluisterd.

In conclusie, A Sense of Loss is een subliem album dat de melancholische schoonheid van verlies en herinnering op een meesterlijke manier weet vast te leggen. Nosound heeft hiermee een diepgaand en aangrijpend werk afgeleverd dat nog lang in je gedachten blijft hangen. Het is een album dat niet alleen de fans van progressieve rock zal aanspreken, maar iedereen die op zoek is naar muziek met een ziel en een verhaal.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl