menu

Klaus Schulze - La Vie Electronique 3 (2009)

mijn stem
4,12 (4)
4 stemmen

Duitsland
Electronic
Label: SPV

  1. Alles Ist Gut (36:19)
  2. Well Roared Lion! (9:21)
  3. Das Blaue Glaube (32:17)
  4. Fourneau Cosmique (25:35)
  5. Die Lebendige Spur (12:45)
  6. La Présense D'esprit (17:35)
  7. Der Lauf der Dinge (20:47)
  8. Zeichen Meines Lebens (32:09)
  9. Semper Idem (11:37)
  10. Wann Soll Man Springen? (15:07)
  11. Experimentelle Bagetelle (4:11)
  12. Kurzen Stück Im Alten Stil (7:02)
  13. Gewitter (9:23)
totale tijdsduur: 3:54:08
zoeken in:
avatar van Gerards Dream
4,0
Alleen al qua vormgeving roept de foto een beeld op van de jaren zeventig van de vorige eeuw. Wilde je modern zijn dan had je geen piano in de woonkamer staan maar een elektronisch orgel, het liefst van het merk Hammond, want daar was genoeg cursusmateriaal voor handen. Maar alle gekheid op een stokje, het is zondermeer een mooie foto van een pionier die bezig is met het uitzoeken wat de mogelijkheden zijn van een dergelijk apparaat. De meester in actie nog zoekend naar de legio mogelijkheden en deze om te zetten in muziek om in op te gaan.

Ja, en zo zit er al een gedachte in het hoofd bij dit derde album uit de reeks La Vie Electronique van Klaus Schulze. Ook deze is gevuld met interessante muziek voor de (z)ware fan en de bijbehorende informatie is dik in orde.

Het album begint gelijk goed met het drieluik Alles ist Gut. Deel één I Scent the Morning Air, begint met geluiden of een raket gelanceerd wordt. Hierna is rustig toetsenwerk te horen, maar door de wat duistere sfeer roept het wel de vraag op "Waar gaat dit heen?" Qua sfeer doet het denken aan de rustige passages die op Timewind zijn te horen. Het doet in ieder geval me aan de boxen kluisteren. Stukje bij beetje gaat de muzikale kraan een tikje verder open wat voor een aangename spanning zorgt. Haast ongemerkt begint het tweede deel, Le Roi S'amuse, hier laat Schulze nog meer de tijden herleven van Timewind. Het gevoel van opgetild te worden door de stuwende elektronica komt opnieuw naar boven. De meester in optimale vorm. Wat blijft een dergelijke muziek structuur toch heerlijk, waardoor ik de tot de conclusie moet komen dat de buitenzijde van de dampkring erg mooi blijft in mijn fantasie. Even geen lucht is heus niet zo erg, zolang er maar hemelse muziek tegenover staat. Qua gevoel zit ik hier niet te tikken. Net als ik in ademnood begin te raken, is daar een kleine verandering hoorbaar, waarna de adembenemende reis verder gaat. Het deel, The Rest is Silence, is dan ook nodig om weer bij zinnen te geraken. Fraai kosmische muziek die tegen de stilte aanzit vloeit de luidsprekers uit en bijwijze van spreken is de speld die valt hoorbaar. Daarmee komt het drieluik Alles ist Gut er mooi tot een einde. Het sist als het ware na. Met de nodige niet te plaatsen klanken gaat Well Roared, Lion van start, maar op de één of andere manier kan ik me er wel een voorstelling van maken dat een leeuw nog aan het nagenieten is van wat hij net heeft gegeten. Hierna zijn haast sacrale klanken te horen of een organist alleen zit in een grootte kathedraal en de anders koude ruimte met warme klanken vult. Een stuk muziek om vreemd genoeg de rillingen van te krijgen van genot en aan het einde is er dan ook een terecht applaus te horen. Na al dit moois is cd 1 nog niet ten einde er volgt nog het twee luik Der Blaue Glaube. Deel één, La Vida es Sueño begint erg zacht en blijf ook zacht in de verte hoor ik geluiden die me op één of andere manier aan fonkelende sterren doen denken op een bed aan lage tonen. Ook doet het mij denken aan het zitten in een onderzeeër diep onder de waterspiegel. Het deel Tant de Bruit Pour une Omelette probeert daar in eerste instantie verandering in te brengen, maar het blijft heerlijk aan de rustige kant, prettige muziek om bij weg te dromen. Een bijzonder mooi eind dus van de eerste cd uit deze set. En aan het einde, wordt je nog door een aangenaam alarm gewekt om de tweede cd in de speler te doen en blijkt bovendien dat het ooit nog eens live is gebracht door het applaus wat is te horen.

Met geluiden uit een andere dimensie begint het eerste deel van dit tweeluik. Fourneau Cosmique. Eenmaal opgang ontvouwt het deel Allumer zich in eerste instantie als zenuwachtige muziek door de herhaling die er inzit, maar zodra er bassen zijn te horen wordt ik meegenomen op een wonderlijke reis die weliswaar wat tegen de stilte aanzit, maar door het spel van de klanken houdt het mij aan de luidsprekers gekluisterd. Hier is duidelijk sprake van de kunst van het weglaten te horen. Qua sfeer had deze track bijvoorbeeld niet misstaan op het album Blackdance. Heerlijk wegdrijven en waarheen weet haast niemand. Het tweede deel, Lueur, trekt die lijn in eerste instantie door, maar qua geluiden die ik hoor doet het mij denken aan tafeltennisbal in het luchtledige tussen de sterren en andere hemellichamen terwijl op de achtergrond sferische muziek is te horen. Een aparte zweer dus, maar heerlijk om naar te luisteren zelfs de heftige ruis aan het einde doet hier geen afbreuk aan. En dan heel voorzichtig zijn daar de eerste tonen te horen van Die Lebendige Spur. Een heerlijk verraderlijke track van Klaus Schulze. In het begin waan ik me in het luchtledige totdat de beuk er in gaat. Voor mijn gevoel kom ik dan in achtbaan terecht die de meest hachelijke loopings maakt met duizelingen tot gevolg. Een stuk muziek waar het volume een tandje harder moet. Het blijf een bijzonder stuk muziek en die paar valse noten horen er gewoon in, ze versterken nog eens het gevoel van deze bijzonder attractie. Daarnaast blijft de drive die er in zit staan als een huis met de jaren. Het enige nadeel van deze track is dat het eigenlijk te kort is. Na deze duizelingwekende tocht is het heerlijk bijkomen op de rustige klanken van La Précence D'esprit, fraaie klanken die aan laat in de avond denken komen in eerste instantie de kamer in. Toch merk ik aan de langzaam veranderende drive dat Schulze naar iets aan het toewerken is. Hij pakt je voorzichtig beet aan de haren en laat je gaandeweg de mooie zaken van het leven zien. Een zeer prettige reis waar ook iets van weemoed in doorklinkt. En wat blijven die oude synthesizers toch warm klinken. Aan het einde van het stuk heb ik dan ook het gevoel dat ik mentaal aan vliegen ben tot dat daar ineens het einde is.

En na al dit lekkers volgt er nog een tweeluik in de vorm van Der Lauf der Dinge op de tweede cd uit deze set. Mooi duister en sfeervol is het begin van de track Tutto va Bene. Hierna volgt muziek die trouw de Berlijnse School volgt en dat is zeker niet verkeerd. Fraaie niet gelijk te plaatsen sequencen creëren een universum waar geen einde aan lijkt te komen en waar genoeg spanning te voelen is. Kortom; het doet sterk denken aan het beste wat is gemaakt in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Zonder het te merken zit ik zo in het tweede deel, You Don’t Have to Win, waarop heerlijk bassen zijn te horen die me een onbekende wereld intrekken. Met me ogen dicht zou ik zo in een trance raken. Daar doen de grommende bassen aan het einde geen afbreuk aan.

En alsof je in een goed restaurant zit komt de ober veel te snel met het nagerecht. Of anders geformuleerd voor nu is cd drie aan de beurt. Deze begint met het vierluik Zeichen meines Lebens. Deze begint met het al in woorden fraaie deel Für Vaterland und Menschenfresser. Dit deel begint met geluiden die me aan vogels doen denken waar langzaam het geluid van klokjes bijkomen. Als deze wat naar de achtergrond verdwijnen komt er subtiele muziekstructuur te voorschijn zoals ik deze graag mag horen van Schulze. Een warme deken aan elektronische klanken, waarmee de periode van Timewind opnieuw herleeft. Op het tweede deel, Paternoster, wordt deze sfeer mooi doorgetrokken en met de ogen dicht vlieg boven een fraaie gebieden die in de kosmos aanwezig zijn waardoor ik tot de conclusie kom: Wat blijft muziek uit de Berlijnse school van weleer toch lekker klinken. Het is als het ware een Godsgeschenk. Zonder ook maar een teug lucht te krijgen vlieg ik vervolgens het derde deel in met de titel Er war ein Sonnenstrahl. De al hemelse muziek wordt hier nog een tandje intenser, de damkring ijler en ijler waardoor een adembenemende sfeer ontstaat die aanvoelt als een warme douche. Jammer hier is wel dat er een kleine drop-out is te horen, wat wellicht toe te schrijven valt dat de band lang op een plank heeft gelegen. Verder geen klachten, hier is een meester bezig die me de tijd doet vergeten. En haast ongemerkt ga ik het vierde deel in. Il Dolce far Meinde. Het enige wat ik hier van merk is dat de hemelse sfeer versterkt wordt met subtiele bassen die kort zijn te horen, waarna de reis door een hemels landschap verder gaat. Bijzondere fraai kosmisch klanken vullen de ruimte die aan de gouden eeuw van de elektronische muziek doen denken. Ik krijg er tenminste positieve rillingen van.

In een tikje experimentele sfeer begint Semper Idem waarna klanken volgen die door het repenterende karakter me bijna in trance brengen. Kort hierna worden middels subtiele klanken een bijzondere wereld geschilderd. De lucht is er ijl en het uitzicht lijkt maar door te gaan tot ver achter het Melkwegstelsel. Kortom; ik hoor hier Schulze in topvorm. De track, Wann Soll Man Springen?, trekt die sfeer mooi door. Gevoelsmatig vlieg ik door het luchtledige en niets houdt me tegen. Vliegen en genieten wat je ziet lijkt hier wel het credo te zijn, heerlijk los van de materie. Steeds verder waar nog niemand is geweest. Bijzonder fraaie Berlijnse School vult de kamer. Na zoveel schoons vult Experimentele Bagetelle de kamer met in eerste instantie met geluiden die uit een laboratorium lijken te komen, hierna lijkt het wel of ik de branding van de zee hoor en een trein voorbij lijkt te komen. Een vreemd beeld wellicht, maar hier volgens mij met liefde gemaakt. Een eerst incarnatie van ambient misschien. Wat zoekend begint Kurzes Stück Im Alten Stil. Al vlug krijg ik het gevoel of Schulze me muziek laat horen uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Met mijn ogen dicht zie ik hem op een kleedje zitten omringt door de grootte analoge bakken van weleer. Heerlijke Berlijnse School vult de kamer, voorzien van een heel subtiel ritme. Muziek om met de ogen dicht te beluisteren en er heerlijk van te genieten. Daarnaast lijkt het of een oud fotoboek wordt opengeslagen. Al met al een bijzondere collage komt voorbij.

Deze fraaie set wordt afgesloten met het stuk Gewitter. Even ben ik bang dat het hetzelfde stuk is wat op het album Irllicht is te vinden, want daar krijg ik spontaan hoofdpijn van. Gelukkig is het iets geheel anders. Met vrij bombastisch geluiden begint deze versie het lijkt wel of er zwaar materieel voorbij komt. Het doet me in ieder geval denken aan iets industrieels. Tot dat Schulze er ineens een heerlijk aanstekelijke ritme start waarop het lastig is stil zitten. Om dan vervolgens iets statigs te brengen wat dan overgaat in iets kosmisch, waardoor er op een wonderlijke wijze een eind komt aan de derde cd uit deze set van La Vie Electronique.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:29 uur

geplaatst: vandaag om 19:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.