Jane - Jane (1980)
mijn stem
5 stemmen
0
Mssr Renard
geplaatst: 25 november 2020, 13:34 uur
Hier klinkt Jane niet meer als een gruizige progrockband met een dikke blues/space-saus erover heen.
Hier klinkt Jane als een energieke newwave/punkband, zoals 1980 dat voorschrijft.
Nieuwe frontman/leadzanger is de Joegoslaaf Pedja, en ik vind er persoonlijk niet zo heel veel aan.
Kraan is ook zo een duitse band die wat worstelde met nieuwe trends en stromingen maar hen lukte het wel aansluiting te vinden. Ik vind deze Jane eigenlijk niet erg geslaagd. Het klinkt allemaal erg energiek en hongerig maar mist een eigen gezicht. Daarbij mis de lange orgel en gitaarsolo's. Soms komen die wel een beetje om de hoek kijken, dus een onvoldoende zal deze plaat niet krijgen. De zang en manier van zingen staat mij vooral tegen. Pedja klinkt als een mix van Lemmy, Klaus Meine, Dave Brock en de zanger van Omega.
Verrassend is wel dat Stop the Clock na drie popliedjes opeens begint met een immense drumsolo. Interessant om dat anno 1980 nog op een studioplaat te zetten. Wat volgt in die song is een Pink Floyd-achtige groove met heerlijk synth- en gitaarspel. Door de vreemde zang heeft het ook wat weg van Hawkwind. De beste track van deze wat vreemde plaat.
Gelukkig heb ik deze LP voor 1 euro kunnen scoren en is het alsnog een mooie toevoeging aan mijn Krautrock/Duitse Prog-collectie.
Hier klinkt Jane als een energieke newwave/punkband, zoals 1980 dat voorschrijft.
Nieuwe frontman/leadzanger is de Joegoslaaf Pedja, en ik vind er persoonlijk niet zo heel veel aan.
Kraan is ook zo een duitse band die wat worstelde met nieuwe trends en stromingen maar hen lukte het wel aansluiting te vinden. Ik vind deze Jane eigenlijk niet erg geslaagd. Het klinkt allemaal erg energiek en hongerig maar mist een eigen gezicht. Daarbij mis de lange orgel en gitaarsolo's. Soms komen die wel een beetje om de hoek kijken, dus een onvoldoende zal deze plaat niet krijgen. De zang en manier van zingen staat mij vooral tegen. Pedja klinkt als een mix van Lemmy, Klaus Meine, Dave Brock en de zanger van Omega.
Verrassend is wel dat Stop the Clock na drie popliedjes opeens begint met een immense drumsolo. Interessant om dat anno 1980 nog op een studioplaat te zetten. Wat volgt in die song is een Pink Floyd-achtige groove met heerlijk synth- en gitaarspel. Door de vreemde zang heeft het ook wat weg van Hawkwind. De beste track van deze wat vreemde plaat.
Gelukkig heb ik deze LP voor 1 euro kunnen scoren en is het alsnog een mooie toevoeging aan mijn Krautrock/Duitse Prog-collectie.
* denotes required fields.
* denotes required fields.