Dit album heb ik ooit voor de luttele som van Hfl. 1,-- gekocht van de lokale bieb, compleet met allemaal van die rare gekleurde stickers die voor het personeel van de bibliotheek betekenis hadden, maar voor mij uiteraard alleen maar irritant waren. De stickers waren zeer lastig te verwijderen. De plaat was afgeschreven maar in goede conditie. Ik vond (en vind) I'm A Man het allerbeste nummer. Alleen het intro al, tot en met het invallen van de drums. Geweldig. Gimme Some Livin' komt daar achteraan en is voor mij het tweede hoogtepunt van deze compilatie. Op de een of andere manier kan ik me niet alle nummers meer voor de geest halen. Ik had nog wel eens de neiging om nummers te skippen, en dan vooral de instrumentale stukken. Daarom hang ik er geen waardering aan. De groep droeg inderdaad de naam van de gitarist, terwijl Steve Winwood de meeste aandacht trok. Dat heb ik eigenlijk vooral toen ik nog niet zoveel over de groep wist wel vreemd gevonden. Maar ik vond Spencer Davis Group aan de andere kant wel een coole naam. De reden dat de groep de naam van de gitarist droeg was vooral praktisch; Spencer Davis was de enige van de groep die er geen bezwaar tegen had om interviews te geven, de pers anderszins te woord te staan of de groep te vertegenwoordigen. Vooral in de begindagen werkte dat heel aardig. Het hield uiteraard gauw op toen de groep doorbrak en Steve Winwood met zijn 17 jaar alle aandacht trok met zijn vocale prestaties.