Soms heb ik wel eens het idee dat ik de enige Nederlander ben die 'weleens' van Beth Nielsen Chapman heb gehoord. Toegegeven, de twee albums die ik van haar bezit - deze en haar titelloze debuut uit 1990 - heb ik destijd ook een beetje op de gok meegenomen, maar inmiddels koester ik ze. Het zijn albums die weliswaar te categoriseren zijn als 'middle of the road', maar dan wel van een niveau waarbij elke song, zelfs elke noot, raak is.
Niet dat Beth Nielsen Chapman een obscure artieste is. Voordat ze vanaf de jaren negentig solo-albums uitbracht schreef ze jarenlang voor anderen. Daarom zei haar naam me iets toen ik die CD's oppikte. Opererend vanuit haar woonplaats Nashville was en is ze succesvol als songwriter voor grootheden als Bonnie Raitt, Bette Midler, Trisha Yearwood en vooral tal van countrysterren die voornamelijk bekend zijn aan de overkant van de plas. Maar ook wereldsterren als Neil Diamond en Elton John hebben nummers van haar opgenomen. Haar grootste 'claim to fame' voor Nederlanders is dat ze het nummer World of hurt schreef, dat uitgroeide tot het titelnummer van het debuutalbum van Ilse deLange.
Ze is in de VS vooral bekend in de countryscene, maar dat wil niet zeggen dat dit een countryplaat is. Softrock is een betere omschrijving, waarbij ze zowel qua composities als stemgeluid me nog het meest doet denken an Carly Simon. Dit album bevat enkele uptempo-stukken, zoals het uitbundige Happy girl, het single-waardige All the time in the world, dat inderdaad enigszins aan Suzanne Vega doet denken, en de door percussie aangedreven nummers Beyond the blue en Heads up for the wrecking ball.
Maar de meeste indruk maakt ze met de overige songs: voornamelijk pianoballades over hartzeer en gemis. Ik lees op Wiki dat ze deze nummers geschreven heeft naar aanleiding van het verdriet over haar echtgenoot, die in 1993 aan kanker overleed. Dat verdriet komt oprecht over in verstilde songs, waarvan ik met name Fair enough en de verstilde afsluiter Say goodbye indrukwekkend vind.
Naast de kracht van de composities - Je hoort dat Nielsen Chapman weet hoe ze een goed nummer met kop en staart in elkaar moet zetten - heeft ze een mooie doorleefde stem. Die heeft weliswaar geen rauw randje en vliegt nergens uit de bocht, maar weet toch de juiste toon te raken. En juist in dat verstilde karakter klinkt rauwe emotie door.