Jordi's genre-overstijgingen, deel 2:
Zoals te verwachten, tipt
bennerd mij een asociaal harde plaat. Niet eentje die je opzet terwijl je roze koeken aan het eten bent met je schoonouders.
Hij ziet dit als zijn bijbel voor de grensverleggende herrie, iets waar ik het alleen maar mee eens kan zijn. 16 minuten lang (kort je zou ook kunnen zeggen, maar in dit geval is het lang) heeft de band de tempoknop continu ingedrukt. Simpele riffs, hels geschreeuw maar tegelijkertijd ook heel punky.
Om een algemener beeld te creëren heb ik ook direct andere albums van ze gecheckt en snap ik waarom juíst deze is getipt. Want al het lawaai dat op de andere platen is te horen, slaat allemaal terug op het debuut. Dan wel agressiever, of wat meer uitgerekt.
Thanks Ben, dit heeft zeker mijn referentiekader aangescherpt. Net als jij weet ik niet zo goed wat ik over deze ruwere bolster moet neerpennen, maar heul vet is het wel. Merkte jij ook, dat na meerdere luisterbeurten dit weg luistert alsof het niets is?
Vier sterren.