Nou, dat laatste valt nogal mee, vind ik. Het zijn gewoon Nederlandstalige versies, waarbij hij zich in muzikaal opzicht strikt aan het origineel houdt. De mate waarin je dat al of niet waardeert, hangt af van de mate waarin je zijn stem kan tolereren. Ik vind Rob de Nijs gewoon een goede zanger, dus ik kan die covers best aanhoren. Al ben ik niet altijd in de stemming voor het soort romantiek dat hij uitdraagt.
Het is typische meisjesmuziek, zegt men dan altijd. Zal wel waar zijn, maar dat hoorde ik in mijn middelbare schooltijd ook al zeggen over de muziek van Billy Joel. Zodra het gevoelig, lief of braaf wordt, vinden sommige macho-jongens er meteen niets meer aan, zonder open te staan voor de eventuele kwaliteit van de muziek.
Deze LP continueerde destijds het mega-succes dat Rob de Nijs aan het begin van de jaren tachtig ten deel was gevallen met de voorgaande LP 'Met je ogen dicht'. In zijn soort is het prima, al vind ik dat hij met die vele covers van Engelstalige liedjes niet zo heel veel toevoegt. Ook het mooiste liedje van deze plaat, 't Glanst maar het is koud, is een cover: een Nederlandstalige bewerking van Neil Sedaka's The hungry years, dat ik ook bezit in de versie van Rita Coolidge.
Zonder jou was de single van het album. En ook dat vind ik best een mooi, gevoelig nummer.