In 1976 kwamen de Sparks ineens met een gitar-driven album op de proppen na het overtuigende Sparks album Indiscreet.
Sfeer, lay-out van de cover alles was een stap in de Amerikaanse richting.
Waar Indiscreet nog een oorspronkelijk Sparks album was vol met catchy songs die qua sfeer werkelijk alle kanten op vlogen; van cabaret, naar synthesizer pop naar ballads en alles daartussen in...
Ook de hoes had weer een typische Sparks sfeer, een klein vliegtuigje dat gecrasht was voorop en een typisch Californisch tafereel achterop met Russel op een paard.
Big Beat slaat direct een andere toon aan, alsof de broers hun followers even willen wakker schudden.
Een album met voornamelijk up tempo, AOR georiënteerde nummers. Het was beslist even wennen dat geef ik gelijk toe.
Ik volgde de band vanaf hun Europese doorbraak album Kimono My House, met daarop de onovertroffen hit: This Town Ain't Big Wnough For The Both Of Us. Dat hele albums is overigens Grand Cru!
Terug naar Big Beat, de eerste weken ben ik de lp (cd's waren nog verre toekomstmuziek) stug blijven draaien totdat al de oorwurmen zich in en tussen mijn oren hadden genesteld en een nummer sprong er direct bovenuit: I Bought the Mississippi River . Wat een super track, dramatisch rijk gevuld, een enorme drive... alle andere tracks staken hierbij flets af.
De andere 'rustige' nummers Confusion en White Women kon ik over het algemeen ook beter waarderen.
Toch is het album als totaal mij in die vele jaren daarna toch dierbaar geworden, het is een telg uit het grote Sparks nageslacht die ik zeker nog wel wil horen zo nu en dan.
Maar de eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat er vele telgen zijn die het in de schaduw stellen.
In mei komt het nieuwe Sparks album uit, ik ben zeer benieuwd..... en 14 juni zie ik ze weer in het Tivoli Vredenburg... iets om naar uit te kijken.