Shining - VII: Född Förlorare (2011)

We hadden er nog ruim een jaar na de eerste aankondiging op moeten wachten, maar nu is hij er dan eindelijk: de nieuwe Shining. Wederom een sterk staaltje. De productie lijkt te zijn verbeterd t.o.v. de eerdere releases en meestal stoor ik me daar aan bij dit genre, maar bij dit album lijkt het nou niet direct een probleem. Wederom een sterke plaat.

Ik heb 'm net voor een eerste keer in z'n geheel beluisterd, en dit klinkt toch wederom erg sterk hoor..

Man-o-man-o-man...... Ik moest er wel een beetje aan wennen. Cleane productie, veel cleane zang, minder ' ik pak mn scheermesje en zeg de wereld vaarwel' ..
Maar mijn God, wat een plaat!

Heb de rakker eindelijk gekocht en op het eerste gehoor HÉÉRLIJK!!!!
Dat word morgen 1/2 presteren op het werk vrees ik.

Allemachtig het tweede nummer, ik had hem net voluit staan en had mezelf niet meer onder controle, ik werd bijkans gek!!
God wat een wereld nummer en wat een strot heeft ie toch, kippevel op de rectum, ik wist niet dat dat kon.

Mijn favoriet op deze plaat is 'Tillsammans Är VI Allt', geweldige intro en outro, en alles wat daartussen zit, is ook ongelooflijk intens. Heel goeie plaat weer van Shining, een band die ik dit jaar heb ontdekt.

De Zweedse metalband Shining heb ik dit jaar helemaal ontdekt. Het begon met ‘Halmstad’, die ik meteen erg goed vond. Daarna kwam ‘Klagopsalmer’ en het vroegere werk. En nu is er ook een nieuwe plaat, ‘Född Förlorare’, de opvolger van ‘Klagopsalmer’. Ik was wel eens benieuwd of dit even gitzwart zou zijn als zijn voorgangers.

Als je naar de hoes kijkt, zou je wedden van wel. Het is weer zo’n donkere, naar morbide tristesse riekende cover. Op de achterkant van het boekje staat de Mens van Vitruvius. De Gulden Snede loert achter de hoek, en dat is ook aan de muziek te merken, vind ik. Met grote zorg zijn de zes songs die deze plaat rijk is gecomponeerd. Shining is geen gewone metalband; er komt eigenlijk veel meer bij kijken. Enorm sfeervolle muziek is het, gevarieerd ook. Staalharde stukken worden afgewisseld met wondermooie rustpunten op onder andere piano. Zanger Kvarforth heeft een geweldige strot, en spuwt de woorden uit met afkeer en haat in zijn stem. In het boekje is er sprake van “The Holy Trinity”. Daarmee worden Kvarforth (vocals, guitars and concept), Graby (lead and rhythm guitars) en Huss (lead and rhythm guitars) bedoeld. Van elk van deze drie staat er ook een grauwe foto in het boekje. Beslist geen kerels om in een donker steegje tegen te komen.

Maar genoeg achtergrondinformatie over de band, trivia over de hoes en een ruwe schets van de muziek die Shining maakt. Laat ik me nu eens grondig focussen op deze nieuwe plaat. ‘Född Förlorare’ is Zweeds voor “born loser”. Niet bepaald een positief thema dus. Dat laat zich ook meteen merken bij de intro van opener ‘Förtvivlan, min Arvedel’ (“Despair, My Inheritance”). Een kinderstem die ‘You Are My Sunshine’ ten beste geeft, met geen greintje hoop in haar stem. Na de intro vliegt men er meteen stevig in. ‘Tiden läker inga sar’ (“Time Heals No Wounds”) opent op akoestische wijze, om dan na een lang uitgesponnen en harde uiting van woede op zijn einde te lopen.

‘Människa o’avskyvärda människa’ (“Man, O’ Despicable Man”) drukt van bij het begin stevig het gaspedaal in, Kvarforth schreeuwt zich haast de longen uit het lijf, dat moet wel. Het komt bij mij over als een soort klaaglied, en op de titel afgaand is het de mensheid die ter discussie staat. De gitaarsolo die na ongeveer drieënhalve minuut begint, is ronduit schitterend. De tweede gitaarsolo zo mogelijk nog angstaanjagender. Die werd trouwens ingespeeld door Chris Amott, gitarist bij onder andere Arch Enemy. Althans, zo staat het in mijn boekje.

Het sterkste nummer is voor mij toch ‘Tillsammans är vi allt’ (“Together We Are Everything”), dat inzet met een erg mooie piano, bespeeld door Marcus Palsson. De song zwelt aan dankzij de drums, en ontploft vervolgens recht in je gezicht. Een groots, meeslepend epos. Het refrein is zonder meer memorabel, ingezongen door Hakan “Nordman” Hemlin. Kvarforth neemt de strofes voor zijn rekening, even intens en dolgedraaid als altijd. Het tussenstuk is griezelig onheilspellend, om de koude rillingen van te krijgen. Een geweldige solo mag natuurlijk niet ontbreken, wat een orgelpunt. Maar de song is nog niet ten einde, dat mooie refrein komt ook nog eens langs. De outro wordt beheerst door de piano, met cello in een ondersteunende rol. Schoonheid en duisternis kunnen soms erg dicht bij elkaar liggen.

‘I Nattens Timma’ (“In the Hour of the Night”) begint verrassend luchtig, met mellotron, als ik me niet vergis. De hele song borduurt voort op die luchtigheid, dat ben ik toch niet echt gewoon van deze band. Ik vind het dan ook het minste nummer op de plaat, ook omdat het geprangd zit tussen twee geweldige nummers. Een verrassend rustpunt, maar het is net de afwisseling tussen relatieve rust en intensiteit die ik zo waardeer bij de Zweden.

Afsluiter ‘FFF’ is opgedragen aan Susanne Kvarforth, naar ik mag aannemen de moeder van de frontman, maar dat durf ik niet met stelligheid te beweren. De song begint een beetje vreemd, maar de gitaren komen dan stilaan op stoom, om even terug te verdwijnen, zodat een akoestisch stuk kan plaatsvinden. Na de eerste zinnen duiken de gitaren weer op, en ook de drummer doet z’n best. Kvarforth is inmiddels van zalvende stem veranderd in een schreeuwende maniak. Het lijkt of hij al zijn opgekropte frustraties en verdriet van zich af probeert te werpen. Spookachtig achtergrondgezang danst sierlijk rond de vocalen van Kvarforth. Één van die typisch griezelige intermezzo brengt wat variatie, waarna de song weer helemaal openbarst. Het gitaarwerk is echt van hoog niveau op deze plaat. De riffs zijn bijna allemaal sterk, en de solo’s zijn weergaloos, zo ook op dit laatste nummer. Akoestische gitaar leidt de song naar het eind, en zo kent deze plaat een rustig einde. Een berustend einde? Wie zal het zeggen.

Wat ik wel kan zeggen, is dat Shining het toch weer heeft geflikt. ‘Född Förlorare’ is inmiddels hun zevende langspeler, en vooral de laatste drie platen zijn in mijn ogen ijzersterk. Het overige werk ken ik ook nog niet zo goed, moet ik in alle eerlijkheid bekennen. Maar daar ga ik zeker verandering in brengen.

4 sterren

AOVV, wat een goed leesbaar en doortimmerd stuk zo laat op de avond. Je maait alleen wel deels het gras voor mijn voeten weg.
Dit Född Forlorare is het eerste en enige album van Shining dat ik ken, ik heb helaas nog geen tijd gehad om andere albums te luisteren. Kvarforth ken ik verder wel van de laatste EP van Bethlehem (Stönkfitzchen), en daarop klinkt hij ook bijzonder maniakaal.
Qua waardering voor het album ben ik het grotendeels met je eens, ook al was ik aanvankelijk niet heel gecharmeerd van Tillsammans är vi allt. Deels omdat ik het refrein wat vaak voorbij hoorde komen, deels omdat ik de tekst van het refrein ('alleen zijn we niks, samen zijn we alles') nogal een clichématig lapje tekst vond dat me (qua thematiek overigens geheel onterecht) deed denken aan van die United-achtige nummers van Judas Priest. Waar ik dus een hekel aan heb. Intussen begint dit nummer ook te groeien.

Tot nu toe is dit album mijn nummer 1 van 2011, waarbij ik op moet merken dat het aantal nieuwe albums dat ik dit jaar gehoord heb, op 2 handen te tellen is.

Ook mijn complimenten AOVV. Ik was na Halmstad gestopt met het volgen van deze beroepsidioot. Niet omdat ik die plaat niks vond, integendeel. Maar ik kan gewoon niet alles volgen.
Mijn interesse is nu weer uit de sluimertoestand gehaald.

Bedankt, jongens.

Ik zat er al eventjes op te broeden, en heb de plaat de laatste tijd ook vrij veel beluisterd, en gisteravond had ik er de tijd voor, dus dacht ik: "waarom niet?", en schreef ik mijn mening maar even uit. Het valt me ook op dat deze plaat minder stemmen heeft dan de vorige twee platen (voorlopig dan, want die zijn al langer uit, natuurlijk). En dat terwijl de vorige platen een gemiddelde hebben dat boven de 4 sterren ligt, en dus erg gewaardeerd worden.



Mijn excuses, wizard.

Na de lange en prima recensie van college AOVV hierboven ben ik bang dat ik weinig vernieuwends toe kan voegen aan deze discussie, aangezien ik me grotendeels goed kan vinden in zijn tekst.

In mijn vorige berichtje hier (van 18 augustus) stond dit album nog op 1 in mijn toplijst over 2011. Nu, op 30 december is hij een aantal plaatsen gezakt naar nummer 6. Deels omdat ik albums heb gehoord die simpelweg beter waren, deels omdat ik dit album een tijdje heb laten liggen. Toen ik Född Forlorare na een periode van een paar maanden weer ging draaien, was de magie toch weg. Voor een deel althans. Er zit iets in Kvarforth’s stem dat me niet bevalt, en staan de teksten me een klein beetje tegen. Daarnaast vind ik I nattens timma niet bijster interessant.

Ondertussen denk ik dat ik dit album genoeg heb gehoord om een oordeel te kunnen vellen: 4.0*.