Dit doet denken aan 2 Live Crew, alleen in plaats van het Miami Bass-geluid, maakt AMG gebruik van typisch westcoast P-Funk-achtige beats (hij is geboren in New York, maar als tiener verhuist naar LA). Het is niet wereldschokkend wat AMG laat horen. Tenminste: het is niet wereldschokkend op het gebied van rhymes. De teksten zijn (zo mogelijk) explicieter dan 2 Live Crew, waarbij ook de puberale humor een grote rol speelt, bijvoorbeeld als hij beschrijft hoe hij vroeger zijn vader bespiedde als zijn moeder het huis had verlaten en zijn vader vrouwen liet overkomen (Lick 'Em Low Lover). Een ander goed voorbeeld is het titelnummer. Bitch Better Have My Money wil hier niet zeggen dat AMG de pimp uithangt,
maar juist dat hij zijn lichaam verkoopt aan de vrouwtjes. Dat laatste vind ik nog wel enigszins grappig, maar tijdens het beluisteren van dit album dacht ik vaak: "Dit had ik waarschijnlijk in groep 5 erg grappig gevonden." Best leuk voor een keer, maar het moet gewoon niet te bont worden. Andere keren kan ik een (glim)lach niet onderdrukken, bijvoorbeeld Yo Momma Told Me... dat met het in lichtelijk kazig R&B-stijl gezongen refrein
Yo momma told me/That you was a hoooo (hey!)/Tell me baby/Is it really soooo/Yo momma told me/That you was a freak/Every night and every weeeeek begint, ondersteunt door ietwat lullig orgeltje.
Dan de beats: die zijn erg dik in orde. De man was en is bevriend met DJ Quik en de beats zijn in die hoek te zoeken (met name de eerste drie nummers) , alleen met wat meer afwisseling dan DJ Quik normaal gesproken heeft (overigens is dit geen waardeoordeel richting DJ Quik). Het is niet allemaal P-Funk wat de klok slaat. Zo is Tha Booty Up duidelijk een hele dikke knipoog naar blije bubblegummuziek waarop het goed dansen is en D. Control (Dick Control, ofcourse) naar de house uit die tijd. Dat AMG graag van die afwisseling gebruik maakt, is ook te horen op de interlude P-Funk, waarin hij laat horen
hoe de combinatie tussen polka en hip-hop klinkt. Dat vind ik dan wel weer een geslaagd grapje. Bij de beats wordt wel lustig geciteerd uit andere hip-hopnummers, of wordt dezelfde bronnen gebruikt als in andere hip-hop nummers. Zo samplet Once a Dawg Schoolboy Crush van Average White Band, wat ook bijvoorbeeld in Microphone Fiend van Eric B & Rakim en Grand Verbalizer, What Time Is It? van X-Clan wordt gebruikt. En die beat van Jiggable Pie ken ik al ergens anders van (precies dezelfde beat!), al kan ik niet opkomen waarvan.
Mijn eindoordeel: de beats zijn erg goed, de rhymes zijn wel speels, maar qua inhoud vaak te puberaal en qua skills niet meer dan gemiddeld. Over het algemeen is dit zeker wel een vermakelijk album voor een keer, maar niet iets om enthousiast per direct al je vrienden over op te bellen. Ik twijfel wat tussen 3 en 3,5 sterren, maar ik kom toch op 3 sterren uit, met de aantekening dat het drie dikke sterren zijn.