Jerry Cantrell - Degradation Trip (2002)

Lekkere plaat van een spil uit het Alice In Chains kamp. De limited Editie van dit album, een dubbel cd met 25 nummers, is eigenlijk een mooier overzicht van dit prachtige werkje!

in die clip van anger rising spelen robert trujillo van metallica en nog de drummer van Faith No More xD

Hier gaat hij een iets hardere richting uit tov zijn vorige plaat.

Vooral dan de sound, lekker vet.

Topper !

Dat is ook de bezetting op de cd, de drummer is Mike Bordin.
Jerry is de oprichter van AIC en de muziek ligt dan ook dicht bij AIC.
De zang is gelijkend aan Layne en zeker niet slecht.

Waarom scoort deze zo laag?

Jerry is een topgitarist, schrijft klasse songs en zingt erg goed.

Heerlijke heavy rockplaat, dit...

En die staat ook op Musicmeter, idd, als deze 5 sterren verdiend (wat hij doet), dan moet Degradation Trip Vol. 1 & 2 er 10 krijgen!!!
De beste cd die AIC nooit maakte....

Prima cd, maar ben meer onder de indruk van de laatste Alice in Chains. Overigens beschouw ik Jerry Cantrell niet als een spil uit Alice in Chains, maar als DE spil....

Is idd DE spill, kun je ook wel horen aan Degradation Trip...
Ik ben ook erg onder de indruk van nieuwe AIC, maar niet meer dan van deze solo plaat! (ook niet minder trouwens...)

De laatste Alice in Chains is toch eigenlijk ook maar een voortzetting van Cantrell's solocarriere, alleen dan met een bekendere naam en met Mike Inez en Sean Kinney.
Terwijl deze met Trujillo en Bordin is.

De laatste AIC sluit idd beter bij deze cd aan dan bij het oudere AIC werk... mee eens...

Geen idee.... Deze is van de week mijn top 10 ingegaan.....

Deze 25 tracks lagen hier dus jarenlang stof te verzamelen in een of andere kast. Schande natuurlijk. Mijn oprechte excuses aan Jerry. Vond de rustige nummers, Gone en 31/32, altijd uitschieters. Vooral de laatste is bloedmooi.

Ben het met mijn voorganger eens. Het mooiste nummer, of althans het nummer wat mij na 1 luisterbeurt het meest aanspreekt, is 31/32.

Ben blij dat ik dit ontdekt heb. Mooie aanvulling op de AIC albums.

Dit is een van mijn favoriete albums. De mooiste AiC-cd die AiC nooit opnam. Vijf sterren van mij, waardoor het gemiddelde weer wat stijgt. En terecht!

Nou, precies een jaar later deze maar weer eens onder de aandacht brengen. Want die 38 stemmen en 14 reacties zijn natuurlijk veel te weinig voor een prachtplaat als deze. Cijfers die volgens mij betekenen dat er nog heel wat mensen zijn die dit pareltje nog niet ontdekt hebben.

Indringende, bezwerende rock/metal in de stijl van Alice in Chains, maar dan net wat scherper en zwaarder.

Wellicht is dit een inmiddels 'vergeten' plaat waar 9 jaar geleden voor het laatst hier over geplaatst is.
Dat zou echt super zonde zijn. Een plaat als deze zou nooit vergeten mogen worden. Wat een inktzwarte composities bevat dit album. IJzersterke riffs, melodieën die je rechtstreeks in het hart treffen, geniaal gevonden zanglijnen (Sollitude!). De spijkerharde productie maakt het af. 25 nummers, 2 uur en 20 minuten lang, maar nergens kun je een zwak moment vinden en kan ik er geen genoeg van krijgen. Jerry Cantrell leverde met dit album het ultieme eerbetoon aan de toen net overleden Alice in Chains zanger Layne Staley.
Muziek waar je niet vrolijk van wordt, maar mooier zul je het niet horen.

Onlangs nog beluisterd. Ik blijf het een saaie plaat vinden.

Ik heb dit album. Weet niet precies waarom. De hoes vind ik erg naargeestig.

Het ligt onbeluisterd thuis. Ben bang dat dit klinkt als schuurpapier aan m’n nagels, maar dan aan m’n oren.

Ooit waag ik de stap

Cantrell was en is het belangrijkste lid van Alice In Chains, hoewel Staley wat mij betreft de aandacht trok met zijn intense voordracht en zijn bezwerende vocalen.
Met Boggy Depot bracht de gitarist al zijn eerste soloplaat uit, een album dat in het verlengde lag van zijn werk met zijn broodheer.
In hetzelfde jaar dat Staley kwam te overlijden kwam Jerry met Degradation Trip op de proppen.
Cantrell heeft mij alleen op solo basis weinig kunnen boeien. De beste man heeft geen stem die mij een hele plaat bij de les houdt. In combinatie met Staley vervulde Jerry een belangrijke rol, de samenzang van de heren was niet te versmaden. Het was een uniek element van de band.
Met 66 minuten op de klok duurt Degradation Trip veel te lang en vind ik het als geheel te saai.
Een prima schrijver en een uitstekende gitarist maar qua zang geen wereldwonder.
Ook de platen die hij hierna zou uitbrengen kunnen mij niet overtuigen, hoewel ik moet bekennen dat het nergens slecht is.