Misantropen! Onbetrouwbare vertellers! Vechtpartijen! Glam-rock!
Ha! U hebt reeds andere horizonten opgezocht na bovenstaande opsomming
Ik weet nog dat ik deze cd voor het eerst draaide en bij mezelf dacht: "Al deze nummers zijn stuk voor stuk kleine etterbakken"
Neem nu dat eerste nummer "The Rubettes" een soort schizofrene cover van "Sugar Baby Love", alle muzikale tierlantijntjes zijn eruit gesloopt (enkel het typische gitaarrifje is nog te bespeuren), en de tekst laat ook weinig te wensen over:
The future's made of coal/The past is made of gold
En dat is naar mijn gevoel de rode draad die door deze cd loopt: een genadeloze afrekening met het "roemrijke" verleden. Luister maar eens naar dat tweede nummer 1967 ("Het einde van de mensen in 1967" van Herman Brusselmans is eigenlijk dat nummer in romanvorm, bedenk ik me nu
).
Some people have died/Some people have gone/Our spring is in a cardboard box
"Het verleden is groot, het verleden is goed!", orakelen sommige mensen wanneer ze weer eens angst hebben van de onzekere toekomst. Is er veel veranderd? Nope. Dat verleden is vaag, Luke Haines helpt ons dat verlorene muzikaal in te kleuren.
I have no memory of time space or events/So forget it wonderchild/Just listen to this/Got a letter from a friend/Says: "You're scum, you're gonna die"/ I will not speak ill of the dead/Just hate nostalgia Some Changes