De band komt op dit album wederom met een totaal andere sound. Deze keer gaat het meer richting de (vaak) langzamere klassieke rocksound (Judas Priest, Black Sabbath maar dan toch anders
). Niet meer de doom-achtige, dreigende muziek of de snelle ''new wave of british heavy metal'' muziek. Allemaal wat tammer dus, maar dat hoeft niet gelijk aan slechter te staan. Ook gebruikt King Diamond wat meer een normale/grommende stem naast de falsetto stem (die nog wel vaak gebruikt wordt).
Een nadeel is dat het te weinig overkomt als een conceptalbum, het lijken gewoon allemaal normale nummers. Alleen nummer 9 en 10 zijn typische conceptalbum nummers.
Ik denk dat een aantal King Diamond fans erop afgeknapt zijn, maar ik vind het toch weer een stapje omhoog in vergelijking met (het ook goede) ''Voodoo'' album. Z'n beste sinds ''Conspiracy'' uit 1989.