Mercyful Fate - Into the Unknown (1996)

Mijn absoluut favoriete Mercyful Fate plaat. De klinkt klinkt heel spontaan en rauw en bevat wat mij betreft niet één zwak moment. Zo is The Uninvited Guest lekker heftig en snel, Listen to The Bell heel meeslepend en klinkt King op Under The Spell beter dan hij in jaren gedaan heeft. De plaat bevat met Kutulu ook een rechtstreeks vervolg op The Mad Arab en is zelfs stukken beter dan het origineel.

Voor deze cd toerde de band overigens in het voorprogramma van...jawel...King Diamond!

Wie deed er dan de vocals?

King trad 2 keer per avond op, eerst met Fate, daarna solo.

Ik was erbij in de Melkweg.

Ook mijn favoriete MF-album, en onlangs voor het eerst op vinyl verschenen. Superplaat!

Duidelijke verbetering ten opzichte van het vorige album "Time": het drumwerk van nieuweling Bjarne T. Holm is al beter, de stem van King Diamond is beter en ook veel betere nummers.
Mijn favorieten zijn: The Uninvited Guest, Under the Spell, Holy Water en Kutulu (The Mad Arab Part Two). Opvallend is: Hank Sherman schreef de muziek voor 3 nummers, Michael Denner schreef de muziek voor 2 nummers, King Diamond schreef de rest. Mercyful Fate album of King Diamond album?

Ah, het verschil zit hem in Andy LaRocque. Die heeft ook een grote invloed op de King Diamond platen.

Ik ken deze nog niet en vind Don't break te oath en King Diamonds Puppetmaster het beste. Komt dit in de buurt?

Zeker "Melissa" en "In The Shadows" proberen: verplichte kost.

En bij King Diamond: Abigail !

Nee dat niet echt, maar die 2 zijn dan ook uitzonderlijk goed. Toch is dit ook een goede plaat die makkelijk richting de 8 scoort. Al vind ik alles wat Mercyful Fate voorheen gemaakt heeft beter.

Aanraders:
King Diamond: Abigail is een must have. Them, Conspiracy en ook Fatal Portrait zijn verder zeker de moeite waard.

Mercyful Fate: Melissa en In The Beginning (maar eigenlijk is elk album goed).

Deze inmiddels gekocht en vind het een prima album, niet zo goed als Don,t break the oath of 9. Conspiracy is ook top.

Kutulu (The Mad Arab Part II) is geniaal! De titeltrack is ook bijzonder en bevat mooi gitaarwerk van Hank Sherman. Listen to the Bell en Fifteen Men (And a Bottle of Rum) zijn op zich ook niet onaardig, maar dan houdt het wel op... De rest kan ik helaas niet zoveel mee of klinkt onorigineel. Ik vind daarnaast King Diamond redelijk zwak klinken. Zijn stem irriteert me nogal en daar heb ik normaal (lees: bij het ouwe werk) totaal geen last van.

2,5*

Dit is het beste album van Mercyful Fate.
De beste nummers zijn:
The uninvited Guest en Listen to the bell.

Ik ben niet kapot van het titelnummer en Lucifer

Als King Diamond ook bij Mercyful Fate over grandma begint te zingen kan je je vragen stellen over het bestaansrecht van de band. Muzikaal blijft het kwalitatief in orde maar echt boeien kan het mij niet meer. Nergens klinkt het echt geïnspireerd en er komt stilaan te veel sleet op de formule.

72/100

En dan toch belonen met 4 sterren, bijzonder.

Dit was voor mij toch echt een teleurstellende elpee. "The Uninvited Guest" is dan weer één van hun allerbeste nummers voor mij, "Listen To The Bell" is een kraker net als het ritmisch springerige "Under The Spell". Verder valt er niet veel te genieten, King zit veelal tegen zijn grens aan of haalt het gewoon niet (tenenkrommend in "Holy Water"), compositorisch en qua spannende riffs is het ook een beetje mager over de gehele linie. "Into The Unknown" zelf kent nog wel een spannend slotstuk, maar dan houdt het ook een beetje op. Heb later in een interview ook gelezen dat Shermann verklaarde dat hij veel moeite had, worstelde om in die periode tot een behoorlijke riff te komen.
Concert was wel heel fijn moet ik zeggen, waarbij opviel dat zijn solo band VEUL vetter en heavier klonk.

Ik vind Holy Water juist weer te gek. Juist het gelaten klinkende gitaarwerk springt eruit.

Voor de rest is het Mercyful Fate dat zichzelf herhaalt. Ik kan hier niet een negatief gevoel aan overhouden maar hoor ook wel dat de klassiekers niet geëvenaard worden.

De sober ingemixte vocalen van King doen ook een beetje afbreuk aan het aloude 'haunting' gevoel dat hij vroeger teweegbracht. Compositorisch hadden ze schijt aan die verrekte 90s trends. Maar productioneel liep men helaas teveel in de pas van de houthakkersbloezen.

We need more reverb!

Wat mij betreft hun minste album. Vergeleken met de klassiekers een teleurstelling. Maar elk album verdient het op zich beoordeeld te worden. En Mercyful Fate blijft voor mij ook hier genietbare muziek afleveren.