Life of Agony - Soul Searching Sun (1997)

Minste cd van LoA, maar toch nog wel een aardige plaat. Mijn favoriete nummer is Weeds.

hoe smaken kunnen verchillen, vind dit een te gekke plaat

een andere kant van loa, maar toch erg mooi werkje

een bewijs dat melodie en rauwe energie, zij het lichtjes gepolijst aan de oppervlakte, perfect kunnen samengaan.

Verbaast me dat deze plaat zo laag gewaardeerd wordt. Ik vermoed dat de muziek op deze plaat te ver af ligt van wat metal-fans ervan verwachten. Anderszijds zullen een heleboel mensen die dit wel zouden kunnen apprecieren hier gewoon niet op uit komen net vanwege de tag "metal". Dit is volgens mij dan ook eigenlijk geen metal maar een soort van power-pop a la "the Posies".

het hoeft geen metal te zijn maar dit is toch wat té braaf en gepolijst.ik had/heb het trouwens wel wat gezien met die navelstaarderij van keith caputo.
weeds was wel goed en was ons chrysostomosnummer!

2.5*

wat een tegenvaller vond ik dit,komt niet in de buurt van voorganger Ugly,helaas ligt deze cd in de kast stof te happen

De stap van een vorige plaat naar deze zal wel vaak uitmonden in een teleurstelling. Maar ik heb deze eerst leren kennen, en als power-pop of gewone rock plaat viel het me op door het hoog gehalte mooi in elkaar passende songs.

tis gewoon een totaal andere plaat en dat viel de fans tegen

ik vind hem nog steeds even sterk als toen hij uitkwam en als je je over de teleurstelling van het missen van het oude geluid heen kan zetten kom je erachter dat het minstens , zo niet beter in elkaar steekt en ieder nummer zijn eigen schoonheid heeft

Hey, ik ben het met je eens, vandaar de 4,5*

Mooie melodieën en goed gezongen, de gitaren wat minder raggend dan voorheen. Teksten zijn weer vol passie en street life.
Melancholie altijd verweven met Keith Caputo, kan voor de een aanrader zijn en voor de ander wellicht te "soft".

Absoluut hoogtepunt!!

Jammer inderdaad dat deze plaat door vele zogenaamde "hardcore" fans van LOA als minder wordt bestempeld. Totaal niet mee eens. Het is wat minder ruig dan de vorige twee platen maar zeker niet minder goed. Het klinkt wat volwassener en de nummers steken goed in elkaar. Ik zet deze zeker nog wel regelmatig op.

Ik denk dat hier inderdaad de plank behoorlijk wordt misgeslagen.... door sommige fans.
Dit is gewoon echt een echt dikke LOA plaat.
Hope, Weeds, Led You Astray, Tangerine en Whispers zijn echt that good.

Prik door dat populaire "ze zijn sinds RRR zo soft geworden" bull heen en een prachtige LOA ervaring is je beloning!

Ook weer een prima plaat. Misschien een ballad te veel. Tangerine en Lead you Astray zijn geweldig.

Dit album heb ik altijd een wat vreemde eend in de bijt gevonden in de discografie van de band. Het materiaal ligt over het algemeen in het verlengde van voorganger Ugly en kent enkele sterke songs; Hope, My Mind is Dangerous of het groovende Lead You Astray. Er staan toch echter ook een aantal flinke missers op, nummers die wat geforceerd over komen en daardoor onevenwichtig van aard zijn. Dat het ruige geluid van River Runs Red niet wordt benaderd is niet erg, maar nummers als Neg, Heroin Dreams, None en Hemophiliac in Me hadden de schifting in een eerder stadium (lees kritischer) volgens mij nooit overleefd. Blijft over, een dikke voldoende voor de sfeer en enkele uitstekende nummers.

Life of Agony vind ik toch een moeilijke band om in te komen, maar dat geldt vooral voor hun oudste en best ontvangen werk. Met name de zang stoort me daar enorm. Per album wordt die in ieder geval lichter en hier vind ik de deinende tracks het beste met de zang mixen, voor zover ik het materiaal van de band ken. Bepaald geen lichte kost qua teksten en qua luisterervaring.