Ann Peebles - Straight from the Heart (1972)

Erg goede sterke Soul release, Ann Peebles mag toch wel min of meer tot het rijtje klassiekers behoren. Met deze plaat bewijst ze daar prima tussen te passen.

Prima soulplaat inderdaad, met de karakteristieke Hi Records-sound die je ook bij bijv. Al Green of Syl Johnson hoort.

Wereldplaat. 99 pounds blijft heerlijk in mijn kop pompen.

Na aanleiding van mijn groeiende soul-verslaving de soul top-lijst van MM eens bekeken en via die lijst Ann Peebles ondekt.
Fantastische plaat!
Jammer dat hij maar zo kort duurt.

wat een gigantisch lekker album,
wat een super stem

4,5!

Hm, hoewel alle albums die Ann Peebles voor Hi maakte waanzinnig goed zijn, denk ik dat 'Straight from the heart' mijn favoriet is. Het album mag dan minder dan eeh half uur duren, maar je krijgt waar voor je geld. Dit moet haast wel zo'n beetje een van de mooiste soulalbums ooit zijn. De eenvoud is de grootste kracht van het album. Mooie songteksten (overspel, gebroken hart etc.), warme arrangementen en bovenal een heerlijk stemgeluid door Ann haarzelf. 't Is dat ik niet hoger dan 5,0* kan geven...

Geweldige muziek heeft Ann Peebles gemaakt! Ik zie van jou geen stemmen op die andere geweldenaar van het Hi-label, Al Green. Geen fan?!

Jawel, ik ben ook liefhebber van Al Green’s werk. Ik ben ook met best veel albums van hem bekend hoor, het erop stemmen is er alleen (nog) niet van gekomen. Overigens is vrijwel alle soulmuziek dat Hi uitbracht de moeite waard. De albums van O.V. Wright, Otis Clay en Syl Johnson zijn kwalitatief bijvoorbeeld net zo goed als die van Al Green en ook zeker de moeite waard om 'ns te beluisteren.

Een beetje bezig met het ontdekken van (rauwe) southern soul de laatste tijd. Na artiesten als Candi Staton, Sam & Dave, Carla Thomas & Otis Redding (King & Queen), Lee Moses, Etta James en Aretha Franklin kan ik ook niet om deze dame heen.

Binnen het genre houd ik het meest van een meer aards geluid, zonder al te veel bombastische toevoegingen. In die zin vind ik I Can't Stand the Rain van Ann alweer iets too much. Dit album heeft dat probleem niet en is heerlijk. Lekker gospel, soul, blues en een beetje rock. Het klinkt stevig en vol, maar nergens glad. Fijn. Ann Peebles heeft net als wel meer zangeressen in het genre ook een behoorlijk stevige rockstrot, prima!

Niet normaal groovend album ,die drummer... super lekker. Minpuntjes zijn toch wel het uitfaden van de tracks...doodzonde en daardoor de korte duur van dit alles moois.

Als ik me goed herinner noemde John Lennon I Can't Stand the Rain ooit "de beste single van het jaar" (waarschijnlijk in 1973), en zo werd ik destijds op Ann Peebles geattendeerd. Haar albums (voor zover ik ze beluisterd heb) behoren voor mij tot het mooiste wat ik aan soul ken. Ze kan wat mij betreft, moeiteloos de concurrentie aan met bijvoorbeeld Aretha Franklin en Millie Jackson.

Dit album kende ik nog niet, maar het herverscheen onlangs dankzij Fat Possum Records, en haar unieke, een beetje rauwe stem, plus de erg goede rhythm-sectie, alsmede de puike blazers maken dit schijfje tot een feest. Niet weg te branden uit mijn speler op dit moment.

Hier dekt de titel de lading misschien wel beter als ooit te voren.Tien prachtige nummers van Ann Peebles,een fantastische soul zangeres waar ik wel wat bekend mee was maar door dit wonderschone album nog veel beter wil leren kennen.
Haar heerlijke stem (met een fijn ruw randje) vormt hier een ijzersterke combinatie met de wel heel erg overtuigend en in het belang van de muziek spelende begeleidingsband.
Het materiaal,veelal geschreven door Ann Peebles zelf, in samenwerking met haar echtgenoot en songschrijver Don Bryant is dan ook zonder uitzondering van hoog niveau met Trouble, Heartaches and Sadness,I Pity the Fool,What You Laid on Me en I Feel Like Breaking Up Somebody's Home voorop.
Een Geweldige plaat derhalve en ongetwijfeld een klassieker in zijn genre,alleen erg jammer dat ie zo kort duurt.

Klopt het releasejaar van dit album? Op Discogs staat 1971, maar op het doorgaans goed geïnformeerde Allmusic 1972. Kent iemand de exacte releasedatum?

Dit album verduidelijkt waarom ik geen soulliefhebber zal worden. Ik hoor wel wat hier goed aan is: elk nummer swingt de pan uit en bevat geen overbodige franje. De nummers worden bovendien gepassioneerd ingezongen. Desalniettemin vind ik, op Trouble, Heartaches and Sadness na, geen van de composities memorabel. De muziek klinkt mijns inziens te vrijblijvend. De verveling slaat zodoende snel en genadeloos toe.