2 Unlimited - Real Things (1994)

Ach, wat kan ik zeggen. Af en toe eens opzetten, en wegdromen naar '94. 3,5 ster.

Ik luisterde hier naar toen ik 15 was... Ik vind er nu allang geen drol meer aan, maar Nothing Like The Rain is best een goed nummer.

Hier hetzelfde verhaal. Toch kan ik dit wel waarderen, het zit nu eenmaal erg goed in elkaar. 3 sterren.

Als je de cd's van 2 unlimited allemaal nog eens luistert moet je toch concluderen dat er hier allemaal weinig meer van over is. De eerste cd was nog leuk en speels, de tweede al een stuk minder, en hier is het echt compleet platgeproduceerde kleuterhouse geworden. Anita kon toch écht niet zingen, en Ray kon toch écht niet schrijven en rappen (vooral op deze cd, waar de gemiddelde BPM een beat of 10/20 omhoog wordt geschroeft vergeleken met vorig werk, kan hij het niet bijbenen).

Uitzonderingen: Hypnotised, No One en Here I Go (die voor de single-versie wél weer kapotgeproduceerd werd)

Dit is muziek die je moet zien in de tijd dat het hits waren. Toen was het leuk en dacht niemand er aan dat het over geproduceerd werd.

Nu zit iedereen er op af te geven. Maar het zal toch wel wat gehad hebben er werden immers nog nooit zoveel dance platen van een act verkocht als 2 unlimited (overal ter wereld)

Kijk ook hier eens www.anitadoth.com

Daar staat omdat de fans het zo graag willen dat anita na haar zwangerschap heel graag weer wil zingen onder de naam 2 unlimited. Alleen dan wel zonder Ray en ja die hoort er wel bij, maar ja het is haat en neid tussen hun he !!!

Wat vinden jullie ervan? Kijk trouwens ook eens op www.2unlimited.com Leuke site met heel wat info en mensen die het leuk vinden als 2 unlimited nog eens terug zou komen.

Ik zou ook niet met iemand willen samenwerken die me alle hoeken van een hotelkamer heeft laten zien.

No One, topnummer. kan nog steeds op feesten gedraaid worden

Zowat het enige nummer dat "nog kan" inderdaad.

Ik vond "Nothing like the rain" altijd een goede plaat.

Volgens mij kan die nu ook nog wel, of niet?

Ik zit dit eens te luisteren (was bezig om oude cd's en nooit meer gedraaide (cd) singles naar de kelder te brengen) en dit valt me niet eens zo tegen. Okee, het gerap van Ray is zwaar irri, maar de muziek vind ik nog vrij strak. Nummers als Hypnotised, Info Superhighway en Here I Go zijn nog prima te verteren. Mooie samenwerking van Belgie en Nederland was dit, mogen we best trots op zijn! Dikke 3 sterren (en dan telt het jeugdsentiment ook mee natuurlijk ) Deze gaat nog even niet naar de kelder

Nothing Like the Rain blijft een mooie ballad!

HET album van mijn kindertijd. Ik kreeg dit album op mijn zevende verjaardag op cassette, en ik heb het album letterlijk stukgedraaid. Mijn vader liet de hond(en) uit, en ik zat op mijn zolderkamer "Real Things" te luisteren (nadat ik het nummer "No Limit" nog even beluisterd had). Hij kon de muziek van zeer ver horen dreunen.

Ik wilde het bandje laatst nog eens opzetten, maar het was helemaal aan gort, jammergenoeg. Ook de videoband met opnames van 2 Unlimited, DE band van mijn jonge jaren (wat ben ik toch oud ), is kapot, volgens mij (ik heb hem in ieder geval niet meer).

3*** vanwege jeugdsentiment (ik kan hier echt geen onvoldoende op geven).

VRE-ZE-LIJK!
Voor diegenen die dachten dat het toen wel goed was, en nu wellicht gedateerd; het kon toen ook al niet, als je je pubertijd voorbij was tenminste.

In die tijd was ik erg in de hip-hop/swingbeat, en ik ergerde me vrezelijk aan dit soort fantasieloze euro house producties die stuk voor stuk op elkaar leken (alsof het allemaal op 1 dag voor de lunchpauze gemaakt was).
Die Ray was een waadeloze rapper, en deed me altijd een beetje denken aan een agressieve versie van Alf ("my name is Alf and i'm stuck on earth" ), net als die kerel van Snap.
Daarnaast waren waren de beats kil, mechanisch, monotoon en totaal ondansbaar.

Nooit gesnapt ook wat men er aan vond.
Nothing like the rain, was idd (toen al) het enige nummer dat heel in de verte aan muziek deed denken.
1,5 * voor dit lekker valse refreintje van Anita

Jeugdsentiment ten spijt, ben ik er niet zo van gecharmeerd als ik hem nu terughoor. Terwijl ik nog steeds danceliefhebber ben.

De discutabele stemmen van het tweetal zijn niet het enige punt. Ik weet niet of mijn voorganger alle tracks heeft afgeluisterd of slechts de singletjes kent (omdat het zijn genre niet bepaald was), maar bijna de volledige plaat is - inderdaad - wat kil en mechanisch geproduceerd. Dat is bij sommige 'serieuze' techno leuk, maar hier niet. Ze wilden persé volwassen doen ('kijk eens hoe we ons hebben ontwikkeld!'). Alleen werd het eindresultaat té doordacht, alsof alle spontaniteit er door het wereldsucces uitgezogen was, en daardoor tamelijk levenloos...

De voorgangers (Get Ready en No Limits) gingen nergens over, maar straalden nog plezier uit.

Toendertijd was ik superfan, en stond ik op de eerste dag van de release al op de stoep van de platenzaak. Om het ding vervolgens eindeloos op repeat te zetten. Ach ja, smaken veranderen.

Ouder dan 18 was er niet veel aan inderdaad..maar onder de 18 we ok...

Goh: ik moet een jaar of 10 geweest zijn toen ik hier naar luisterde. Ik had het cassetetje eens gewonnen en ik heb het toen grijsgedraaid. Om een of andere reden vond ik het wel tamelijk stoer... Gelukkig heb ik die tape niet meer teruggevonden om me de schaamte te besparen.

Meest zwakke nummer op dit album. Ballads past sowieso niet bij 2 Unlimited.. Grote favoriet blijft hier toch Info Superhighway

Een cd die 2Unlimited toch weer een wat ander geluid wist aan te meten.Het klinkt allemaal meer pop-achtig. Maar heeft hier en daar toch erg leuke contructies. Zonder stemmen en met wat knip en plakwerk had dit toch een sterk housealbum geweest kunnen zijn.

Het duurde toen in 1994 even voor ik eraan gewend was na de extreem pakkende nummers van No Limites. Maar ik ben hem gaan waarderen,

2 Unlimited klinkt hier volwassener dan op hun voorgaande cd's. In 1994 heb ik ze in Amsterdam
gezien op het Racism Beat It festival, maar ik kan daar niks zinnigs over zeggen want ik was zo
stoned als een garnaal.

No One blijft toch echt een fijne plaat hoor + Anita op haar mooist in die clip

Sensuality en Face To Face zijn naast de singles nog altijd lekker om terug te horen. Vind dit minder gedateerd klinken dan veel andere jaren90 dance acts

Sensuality is wat mij betreft iig een van de leukere tracks hierop. Naast singles No one en Here I go.

Het is sowieso een van de tracks die het dichtst tegen het geluid de twee vorige cd's aan ligt.

Face to face is hier juist een typische skip-track.

Face to face isjuist een van mijn favorieten. Lekker donker nummer is dat.

What's mine is mine is ook vet. Daar vegen ze de vloer aan met alle copycat acts.

Hypnotised, No One en Nothing Like the Rain gaan er hier nog steeds prima in, maar The Real Thing is voor mij nog steeds hun beste nummer.

Anita was toen zo'n mooie vrouw. Afgezien van het zingen had ik toch wel een zwak voor haar in m'n tienerjaren want ze zag er prachtig en sexy uit.

Nothing Like the Rain is veruit het beste nummer hier, met daarna The Real Thing en No One. Info Superhighway nooit wat gevonden.