In het boek 'No limit 90's' wordt door o.a. producer Jean-Paul de Coster zo'n beetje beschreven wat ik zelf al bespeurde bij deze cd (wat ik nu in iets andere bewoordingen zou tikken dan in 2007, maar de strekking is hetzelfde).
------------
Letterlijk quoten mag niet, maar het komt erop neer dat Anita en Ray van elkaar én van de Belgische producers vervreemden. Het waren twee aparte werelden. Ze hadden geen contact met elkaar, behalve bij de studio-opnames. Ray kwam pas na Anita zijn raps opnemen, dus ze zagen elkaar overdag niet. Iedereen leefde langs elkaar heen.
En Jean-Paul de Coster was niet zo blij met 'Real things', omdat de honger eruit was, en er herhaling en voorspelbaarheid in was geslopen. Iedereen schreeuwt om nieuwe succesnummers. Ze deden te weinig aan langetermijndenken. En dat er geen chemie meer was tussen Ray en Anita, heeft een negatieve invloed op de opnames van het album gehad.
Iets later in het boek ging het nog over de laatste generatie nummers; die drie die op Hits Unlimited verschenen. Jean-Paul de Coster vond de act rond de release van Hits Unlimited teveel pop geworden, en had het idee dat ze hun clubbasis verloochenden. En misschien deden de nummers het daardoor minder goed dan voorheen. Er stond ook nog een quote van Ray, die heimwee had naar het kleine studiootje van vroeger. Het was te groots geworden en de vibe was daardoor een beetje weg.
------------
Ze waren inderdaad het sterkst met een ruw kantje aan de muziek.
Er is bij Real things iig altijd iets geweest waar m'n 13-jarige zelf nog niet de vinger op kon leggen; ondanks de vele draaibeurten wrong er ergens iets. Of 'ie zonder z'n voorgangers destijds dezelfde aantrekkingskracht had gehad, betwijfel ik. Nummer 5 valt jaren later wel relatief positief op, hoewel het echt aan het aandeel van de producers ligt. Eigenlijk hadden ze er een bonus-cd met instrumentale versies bij moeten stoppen.
