2 Unlimited - Real Things (1994)

Ach, wat kan ik zeggen. Af en toe eens opzetten, en wegdromen naar '94. 3,5 ster.

Ik luisterde hier naar toen ik 15 was... Ik vind er nu allang geen drol meer aan, maar Nothing Like The Rain is best een goed nummer.

Hier hetzelfde verhaal. Toch kan ik dit wel waarderen, het zit nu eenmaal erg goed in elkaar. 3 sterren.

Als je de cd's van 2 unlimited allemaal nog eens luistert moet je toch concluderen dat er hier allemaal weinig meer van over is. De eerste cd was nog leuk en speels, de tweede al een stuk minder, en hier is het echt compleet platgeproduceerde kleuterhouse geworden. Anita kon toch écht niet zingen, en Ray kon toch écht niet schrijven en rappen (vooral op deze cd, waar de gemiddelde BPM een beat of 10/20 omhoog wordt geschroeft vergeleken met vorig werk, kan hij het niet bijbenen).

Uitzonderingen: Hypnotised, No One en Here I Go (die voor de single-versie wél weer kapotgeproduceerd werd)

Dit is muziek die je moet zien in de tijd dat het hits waren. Toen was het leuk en dacht niemand er aan dat het over geproduceerd werd.

Nu zit iedereen er op af te geven. Maar het zal toch wel wat gehad hebben er werden immers nog nooit zoveel dance platen van een act verkocht als 2 unlimited (overal ter wereld)

Kijk ook hier eens www.anitadoth.com

Daar staat omdat de fans het zo graag willen dat anita na haar zwangerschap heel graag weer wil zingen onder de naam 2 unlimited. Alleen dan wel zonder Ray en ja die hoort er wel bij, maar ja het is haat en neid tussen hun he !!!

Wat vinden jullie ervan? Kijk trouwens ook eens op www.2unlimited.com Leuke site met heel wat info en mensen die het leuk vinden als 2 unlimited nog eens terug zou komen.

Ik zou ook niet met iemand willen samenwerken die me alle hoeken van een hotelkamer heeft laten zien.

No One, topnummer. kan nog steeds op feesten gedraaid worden

Zowat het enige nummer dat "nog kan" inderdaad.

Ik vond "Nothing like the rain" altijd een goede plaat.

Volgens mij kan die nu ook nog wel, of niet?

Ik zit dit eens te luisteren (was bezig om oude cd's en nooit meer gedraaide (cd) singles naar de kelder te brengen) en dit valt me niet eens zo tegen. Okee, het gerap van Ray is zwaar irri, maar de muziek vind ik nog vrij strak. Nummers als Hypnotised, Info Superhighway en Here I Go zijn nog prima te verteren. Mooie samenwerking van Belgie en Nederland was dit, mogen we best trots op zijn! Dikke 3 sterren (en dan telt het jeugdsentiment ook mee natuurlijk ) Deze gaat nog even niet naar de kelder

Nothing Like the Rain blijft een mooie ballad!

HET album van mijn kindertijd. Ik kreeg dit album op mijn zevende verjaardag op cassette, en ik heb het album letterlijk stukgedraaid. Mijn vader liet de hond(en) uit, en ik zat op mijn zolderkamer "Real Things" te luisteren (nadat ik het nummer "No Limit" nog even beluisterd had). Hij kon de muziek van zeer ver horen dreunen.

Ik wilde het bandje laatst nog eens opzetten, maar het was helemaal aan gort, jammergenoeg. Ook de videoband met opnames van 2 Unlimited, DE band van mijn jonge jaren (wat ben ik toch oud ), is kapot, volgens mij (ik heb hem in ieder geval niet meer).

3*** vanwege jeugdsentiment (ik kan hier echt geen onvoldoende op geven).

VRE-ZE-LIJK!
Voor diegenen die dachten dat het toen wel goed was, en nu wellicht gedateerd; het kon toen ook al niet, als je je pubertijd voorbij was tenminste.

In die tijd was ik erg in de hip-hop/swingbeat, en ik ergerde me vrezelijk aan dit soort fantasieloze euro house producties die stuk voor stuk op elkaar leken (alsof het allemaal op 1 dag voor de lunchpauze gemaakt was).
Die Ray was een waadeloze rapper, en deed me altijd een beetje denken aan een agressieve versie van Alf ("my name is Alf and i'm stuck on earth" ), net als die kerel van Snap.
Daarnaast waren waren de beats kil, mechanisch, monotoon en totaal ondansbaar.

Nooit gesnapt ook wat men er aan vond.
Nothing like the rain, was idd (toen al) het enige nummer dat heel in de verte aan muziek deed denken.
1,5 * voor dit lekker valse refreintje van Anita

Jeugdsentiment ten spijt, ben ik er niet zo van gecharmeerd als ik hem nu terughoor. Terwijl ik nog steeds danceliefhebber ben.

De discutabele stemmen van het tweetal zijn niet het enige punt. Ik weet niet of mijn voorganger alle tracks heeft afgeluisterd of slechts de singletjes kent (omdat het zijn genre niet bepaald was), maar bijna de volledige plaat is - inderdaad - wat kil en mechanisch geproduceerd. Dat is bij sommige 'serieuze' techno leuk, maar hier niet. Ze wilden persé volwassen doen ('kijk eens hoe we ons hebben ontwikkeld!'). Alleen werd het eindresultaat té doordacht, alsof alle spontaniteit er door het wereldsucces uitgezogen was, en daardoor tamelijk levenloos...

De voorgangers (Get Ready en No Limits) gingen nergens over, maar straalden nog plezier uit.

Toendertijd was ik superfan, en stond ik op de eerste dag van de release al op de stoep van de platenzaak. Om het ding vervolgens eindeloos op repeat te zetten. Ach ja, smaken veranderen.

Ouder dan 18 was er niet veel aan inderdaad..maar onder de 18 we ok...

Goh: ik moet een jaar of 10 geweest zijn toen ik hier naar luisterde. Ik had het cassetetje eens gewonnen en ik heb het toen grijsgedraaid. Om een of andere reden vond ik het wel tamelijk stoer... Gelukkig heb ik die tape niet meer teruggevonden om me de schaamte te besparen.

Meest zwakke nummer op dit album. Ballads past sowieso niet bij 2 Unlimited.. Grote favoriet blijft hier toch Info Superhighway

Een cd die 2Unlimited toch weer een wat ander geluid wist aan te meten.Het klinkt allemaal meer pop-achtig. Maar heeft hier en daar toch erg leuke contructies. Zonder stemmen en met wat knip en plakwerk had dit toch een sterk housealbum geweest kunnen zijn.

Het duurde toen in 1994 even voor ik eraan gewend was na de extreem pakkende nummers van No Limites. Maar ik ben hem gaan waarderen,

2 Unlimited klinkt hier volwassener dan op hun voorgaande cd's. In 1994 heb ik ze in Amsterdam
gezien op het Racism Beat It festival, maar ik kan daar niks zinnigs over zeggen want ik was zo
stoned als een garnaal.

No One blijft toch echt een fijne plaat hoor + Anita op haar mooist in die clip

Sensuality en Face To Face zijn naast de singles nog altijd lekker om terug te horen. Vind dit minder gedateerd klinken dan veel andere jaren90 dance acts

Sensuality is wat mij betreft iig een van de leukere tracks hierop. Naast singles No one en Here I go.

Het is sowieso een van de tracks die het dichtst tegen het geluid de twee vorige cd's aan ligt.

Face to face is hier juist een typische skip-track.

Face to face isjuist een van mijn favorieten. Lekker donker nummer is dat.

What's mine is mine is ook vet. Daar vegen ze de vloer aan met alle copycat acts.

Hypnotised, No One en Nothing Like the Rain gaan er hier nog steeds prima in, maar The Real Thing is voor mij nog steeds hun beste nummer.

Anita was toen zo'n mooie vrouw. Afgezien van het zingen had ik toch wel een zwak voor haar in m'n tienerjaren want ze zag er prachtig en sexy uit.

Nothing Like the Rain is veruit het beste nummer hier, met daarna The Real Thing en No One. Info Superhighway nooit wat gevonden.

Nothing like rain was de eerste geslaagde ballad van 2 Unlimited. Na 4 mislukte pogingen op de eerder albums.

Op de kop getikt voor een eurootje en dit is voor mij pure nostalgie. Kwaliteit laat natuurlijk te wensen over, maar leuk om af en toe weer eens te luisteren. Here I Go vind ik het fijnste van dit album. 2,5*

The Real Thing (3:40)  --- 3,0
Do What I Like (4:10) --- 2,5
Here I Go (5:13)  --- 3,5
Burning Like Fire (4:59) --- 3,0
Info Superhighway (4:34) --- 3,0
Hypnotised (4:24) --- 2,5
Tuning into Something Wild (4:11) --- 2,5
Escape in Music (3:55) --- 2,5
Sensuality (4:30) --- 2,5
No One (3:26)  --- 3,5
Face to Face (4:05) --- 2,0
What's Mine Is Mine (5:00) --- 2,0
Nothing Like the Rain (4:39)  --- 3,5
The Real Thing [Tribal Edit] * (4:39) --- 3,0

Ik kwam deze cd tegen bij de kringloop, samen met die van Technotronic. Ook die van Blackbox wel eens zien staan. Maar ook allen laten staan. Is geen muziek meer die ik nu nog kan draaien, op een enkele track na.

Soms zou je willen dat je een post ongedaan kan maken. Want zo slecht is dit helemaal niet natuurlijk. Ik gooi er een puntje bij. 3,5*

The Real Thing (3:40)  --- 3,5
Do What I Like (4:10) --- 3,5
Here I Go (5:13)  --- 4,0
Burning Like Fire (4:59) --- 3,0
Info Superhighway (4:34) --- 3,5
Hypnotised (4:24) --- 3,5
Tuning into Something Wild (4:11) --- 3,0
Escape in Music (3:55) --- 3,0
Sensuality (4:30) --- 3,5
No One (3:26)  --- 4,0
Face to Face (4:05) --- 3,0
What's Mine Is Mine (5:00) --- 2,5
Nothing Like the Rain (4:39)  --- 3,5

In het boek 'No limit 90's' wordt door o.a. producer Jean-Paul de Coster zo'n beetje beschreven wat ik zelf al bespeurde bij deze cd (wat ik nu in iets andere bewoordingen zou tikken dan in 2007, maar de strekking is hetzelfde).

------------

Letterlijk quoten mag niet, maar het komt erop neer dat Anita en Ray van elkaar én van de Belgische producers vervreemden. Het waren twee aparte werelden. Ze hadden geen contact met elkaar, behalve bij de studio-opnames. Ray kwam pas na Anita zijn raps opnemen, dus ze zagen elkaar overdag niet. Iedereen leefde langs elkaar heen.

En Jean-Paul de Coster was niet zo blij met 'Real things', omdat de honger eruit was, en er herhaling en voorspelbaarheid in was geslopen. Iedereen schreeuwt om nieuwe succesnummers. Ze deden te weinig aan langetermijndenken. En dat er geen chemie meer was tussen Ray en Anita, heeft een negatieve invloed op de opnames van het album gehad.

Iets later in het boek ging het nog over de laatste generatie nummers; die drie die op Hits Unlimited verschenen. Jean-Paul de Coster vond de act rond de release van Hits Unlimited teveel pop geworden, en had het idee dat ze hun clubbasis verloochenden. En misschien deden de nummers het daardoor minder goed dan voorheen. Er stond ook nog een quote van Ray, die heimwee had naar het kleine studiootje van vroeger. Het was te groots geworden en de vibe was daardoor een beetje weg.

------------

Ze waren inderdaad het sterkst met een ruw kantje aan de muziek.

Er is bij Real things iig altijd iets geweest waar m'n 13-jarige zelf nog niet de vinger op kon leggen; ondanks de vele draaibeurten wrong er ergens iets. Of 'ie zonder z'n voorgangers destijds dezelfde aantrekkingskracht had gehad, betwijfel ik. Nummer 5 valt jaren later wel relatief positief op, hoewel het echt aan het aandeel van de producers ligt. Eigenlijk hadden ze er een bonus-cd met instrumentale versies bij moeten stoppen.