Soms vraag ik me of het wel gezond is zo met een artiest te dwepen. Geen enkel van haar albums staat lager gequoteerd dan 4,5*. Ze vijf jaar op rij live gaan zien, al moet arme ik naar de Côte d’Azur. Erykah Badu dwingt me. Overdreven, toch?
En op zulke momenten komt er een clip als ‘Window Seat’ om de puntjes weer op de i te zetten. Niet gewoon de beste Soulzangeres van deze generatie, maar een artieste pur sang, zo wordt opnieuw bewezen! De muziek van ‘Window Seat’ ademt weer na Part One, Badu vindt zichzelf opnieuw uit en niet enkel muzikaal. Een song over de vrijheid van het individu en persoonlijke groei wordt gesymboliseerd door Badu die door de straten van Dallas loopt haar kleren uittrekkend en eenmaal naakt, neergeschoten wordt door Groupthink (check haar
twitter maar voor meer info) net op de plek waar ook JFK destijds werd vermoord. Amerika staat nu reeds een week op z’n kop, de boodschap en de oprechtheid waarmee die gebracht wordt lijkt volledig aan hen te ontsnappen. Terzelfdertijd is er wel een pracht van een video afgeleverd die al die MTV-clips het nakijken geeft, en dat met een veel lager budget - zelfs met de boete van $500 voor onzedig gedrag meegerekend.
Met de controverse is New Amerykah Part Two: Return of the Ankh wel gelanceerd. ‘Window Seat’ zegt het al: de natuurlijkheid van muziek maken primeert weer, het emotionele staat terug centraal. Ver weg dus van het electronischere, politiek beladen
Part One. De rechterhelft van de hersenen tegenover de linkerhelft, zegt ze zelf. Twee compleet andere albums en toch heeft dit tweeluik een duidelijke verbondenheid. We zien namelijk veelal dezelfde producers terug, dit keer met een andere aanpak. Het swingt als nooit tevoren, Badu brengt ons funk zoals alleen Badu dat kan. Het begint voornamelijk met ‘Agitation’, een song van amper 1 minuut 33, maar misschien wel de beste minuut 33 van het album! Geproduced door Shafiq Husayn, die het geweldig opbouwt met al de juiste insrumentaties. Het lijkt wel een song weggelopen van zijn eigen album
Shafiq En' A-Free-Ka (future classic people!), misschien is dat ook wel zo. In ieder geval is de toon gezet voor de volgende paar songs. ’Turn Me Away (Get MuNNY)’ is gemodelleerd naar de song van Sylvia Striplin, maar Erykah’s aanpak weet met de pluimen te gaan lopen. Pompende baslijnen blijven komen met ‘Gone Baby, Don’t Be Long’, het refrein zal ook nog wel een paar dagen in de gordijnen blijven hangen.
‘Umm Hmm’ brengt een Madlib die me minder aanspreekt, de Madlib van de opzichtige samples. Geef mij dan maar z’n andere productie: ‘Incense’. De harp van Kirsten Agnesta tegen een geluidsmuur van wat getuut en gefluit met op het juiste moment de beat die komt invallen en Erykah die tegen het einde nog wat komt wegkreunen: nummers kunnen soms zo eenvoudig geniaal zijn. Ook R.I.P.J.D.I.L.L.A. krijgt weer zijn plekje op het album met ‘Love’. Z’n productie wordt perfect getransformeerd om het plaatje binnen het album te doen kloppen. Het opzwepende ‘Fall in Love (Your Funeral)’ doet ook zijn werk:
“You don’t wanna fall in love with me”, ik begon het bijna te geloven...
"Falala".
‘Out My Mind, Just in Time’ is de driedelige afsluiter, begeleid door James Poyser en Georgia Anne Muldrow. Een tweede ‘Green Eyes’ is het niet geworden. De ene keer is hij bijna even geweldig, maar de andere keer luistert het gewoon lekker weg zonder meer. Afsluiten doet ‘Out My Mind’ in ieder geval prima.
Het is niet evident om jezelf te blijven heruitvinden; menig hedendaags soulartiest vervalt na verloop van tijd dan ook in herhaling. Erykah Badu blijft nieuwe facetten van zichzelf blootleggen met elk nieuw project en weet dat op een interessante manier te brengen. De liefde blijft dus duren: ook Return of the Ankh op 4,5* en als het kan een zesde jaar op rij live! De uiteindelijke bedoeling van deze liefde is om te eindigen in ‘crocheted pants’...
Al wie deze laatste zin begrijpt is net zo’n fanboy als ik.