Met
Recycler keerde ZZ Top terug naar het geluid van twee albums en zeven jaar eerder. De titel lijkt te verwijzen naar het hergebruik van ouder werk, waarover ik inderdaad
dit interview met Billy Gibbons en Dusty Hill tegenkwam; uit 2008 in guitarworld.com.
De productie is dik in orde met de instrumenten in goede balans en de synthesizers in een zeer bescheiden rol. Toch is er een probleempje en wel met de eerste helft, dat te vaak inspiratie mist.
Opener
Concrete and Steel is sterk, maar dan is het drie nummers lang behelpen. Met
My Head’s in Mississippi gaat het niveau weer omhoog, waarna ik op kant twee / track 6 eindelijk de opwinding van knalleralbum
Eliminator voel.
Decision in Collision heeft namelijk niet alleen een heerlijk kort maar krachtig intro, het uptempo nummer profiteert sluw van de sequencer eronder. Ook het iets langzamere
Give it Up heeft zulke digitale bliepjes, die de swingende groove versterken; met toetsenaccentjes in het refrein.
2000 Blues is langzaam en sfeervol én heeft een heerlijke gitaarsolo.
De plaat sluit af met twee nummers in de categorie “best aardig”. Met
Burger Man wordt er weer stevig met de voeten gestampt, om met
Doubleback een tikkeltje langzamer af te sluiten.
Dat ik bij de sterkste nummers aan
Eliminator moet denken, zegt iets over de hoge kwaliteit van dat album. Eigenlijk vind ik
Recycler net zo goed is als
Afterburner, ondanks de sterke productie.
Verschenen in oktober 1990, toen grunge helemaal in was en ZZ Top dus niet. Fijn dat dit bandje onverstoorbaar z’n gang ging. ZZ Tops terugkeer naar meer gitaren en bluesrock zal ook die generatie muzikanten goed zijn bevallen. Met de lichte synthesizers bijna tijdloos.