Voor Brown Feather Sparrow heb ik een zwak, na ze enkele malen gehoord te hebben op het Flevo Festival, toen nog in het Brabantse Liempde (waarom het Flevo heet, die vraag ga ik hier maar niet weer beantwoorden
. Met name in schuur La Luna heb ik prachtige optredens gezien van Lydia en Arjen, beiden achter de piano, melig maar toegewijd aan de muziek.
Dit debuutalbum valt tegen die achtergrond wat tegen: sommige liedjes zijn erg mooi, maar het geheel is vooral te traag. Alleen de opener Beautiful & More houdt de gang erin, daarna wordt het traag, mistig en (inderdaad) herfstig.
Wel erg mooi: Silence is golden - de blazer, de tekst, de bezongen pijn en neerslachtigheid; dit nummer had me vanaf luisterbeurt een te pakken.
En eigenlijk vind ik het instrumentale Now That We're Undone ook erg fraai: zo eenvoudig maar zo intens. Bravo.