Onra - Long Distance (2010)

Dit album is 180 graden anders als zijn eerdere soloalbum. Waar Chinoiseries uit innovatieve hiphopbeats bestond gaat Long Distance naar de - soms wat foute - soul uit de jaren 80 toe. Het levert een zeer dansbare plaat op, die het ook prima doet met dit prachtige weer maar het voelt tegelijkertijd heel wat minder bijzonder aan als zijn eerdere werk. Het vermaak is dus nog altijd hoog, de klasse druipt er niet meer vanaf.

Wel leuk bij dat mooie weer ja.
Inderdaad soms wat foute 80's muziek, maar Onra geeft er een twist aan die het net weer heerlijk maakt. Luchtige plaat, en dat niet ten koste van de kwaliteit.

Nostalgische, ruimtelijke, electronische, zielvolle, dik aangezette filterfunkhop. Geile synthesizers, geile beats, wat een geil volkje zijn die Fransen toch!

Vooral de instrumentale nummers zijn om je vingers bij af te likken zo mooi.

Ik had het hier eerst wat moeilijk mee eigenlijk. Ik haakte eniszins af op de r'nb achtige synths en zanglijntjes. Maar na het toch enkele kansen gegeven te hebben moet ik toegeven dat dit toch allemaal wel lekker is. De melodieën zijn leuk en de beats en basslijnen zijn echt wel funky. Doet me vaak denken aan jake Slazenger, alter ego van Mike Paradinas uit de jaren 90.

Dit album haalt het niveau van Chinoiseries lang niet. Het eigenzinnige en bijzondere is er wat af. Verder wel een lekker album waarin weer veel genres verwerkt zijn. De toevoeging van Olivier Daysoul is wel erg goed!

Dit was mijn zomerplaat van vorig jaar. Net uit nostalgie naar de zomer weer eens aangezet.

Oper8tor.