Baaba Maal kan met veel muzieksoorten uit de voeten, maar ik waardeer zijn traditionele, akoestische muziek toch het meest. Deze cd begint met het hartverscheurende titelnummer, over de dood van zijn moeder terwijl hij in Parijs was. Tegen de tijd dat hij terug was in Senegal, was ze al begraven. Na dit nummer wordt de toon wat opgewekter, maar de algehele sfeer is toch zeer ingetogen. De stem van Baaba Maal kan door merg en been gaan, en als je daar niet van houdt dan is deze plaat niet voor je weggelegd. Mensen die van blues-muziek houden (Skip James, Sleepy John Estes, John Lee Hooker, zelfs Ali Farka Touré reken ik even mee) zullen deze cd zeker waarderen.