menu

Ed Harcourt - Lustre (2010)

mijn stem
3,85 (34)
34 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Heavenly

  1. Lustre (4:06)
  2. Haywired (4:15)
  3. Church of No Religion (4:54)
  4. Heart of a Wolf (4:16)
  5. Do as I Say Not as I Do (4:09)
  6. Killed by the Morning Sun (5:06)
  7. Lachrymosity (3:05)
  8. A Secret Society (4:33)
  9. When the Lost Don't Want to Be Found (4:09)
  10. So I've Been Told (4:21)
  11. Fears of a Father (5:54)
  12. Illustrious * (2:52)
  13. Words of Prey * (3:18)
  14. Pistols at Dawn * (2:54)
  15. A Public Sobriety * (4:02)
  16. Heart of a Wolf [Instrumental] * (4:17)
  17. A Very Good Impression of Myself * (3:16)
  18. Snow You've Been Cold * (3:53)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 48:48 (1:13:20)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Ed Harcourt heeft me eigenlijk nog nooit teleurgesteld en het verbaasde me dat ik alle albums evenveel waardering heb gegeven terwijl ik gevoelsmatig toch wel wat verschil ervaar. Enfin, de vraag is natuurlijk of Lustre hetzelfde gaat doen of dat Harcourt te lang niets meer van zich heeft laten horen zodat mijn interesse deze keer minder is geworden.
De titeltrack Lustre opent gelijk al weer goed: het is zeer herkenbaar Harcourt. Ietwat hese stem, zwierig barok geluid met een laagje euforie waar je blij van wordt.
Vervolgens krijgen we nog eens tien nummers voorgeschoteld die weer het beste in de man naar boven hebben weten te halen. Over het algemeen redelijk uitbundige, zwierige songs met een laagje cabaret. Onverwachte instrumenten op onverwachte momenten zoals we dat ook op de voorgangers al konden horen; Heart of Wolf is er een mooi voorbeeld van.
Zonnige momenten als op Do As I Say Not As I Do of A Secret Society wisselen wat ingetogener momenten af (Killed By The Morning Sun).
Lustre is niet veel meer of minder dan de voorgangers. Hij slaagt er wederom in om een bijzonder album te maken die misschien niet meer zo weet te verrassen maar genoeg te vermaken, te ontroeren en vooral te plezieren. Want dat het speelplezier er weer vanaf druipt moge een feit zijn en ik blijf graag nog even aan mijn boxen gekluisterd zodra Ed Harcourt mijn woonkamer vult en ik doe graag mijn oordopjes in terwijl ik de iPod op Lustre zet.
Welkom terug Ed!

avatar van Mctijn
4,0
Dit is een heel goed album. Jammer dat er zo weinig animo voor is.

Inderdaad meer van hetzelfde.
Mooi dus.

Maar, ligt het aan mij of klinkt So I've Been Told naar the Veils volgens mij Under The Folding branches.

avatar van aERodynamIC
4,0
Vandaag de cd met bonus cd binnengekregen: net als bij de laatste cd van Get Well Soon gaat het hier om een mooi gebonden boekje met daarin de 2 cd's. Altijd leuk als ze er zo'n werk van maken (alleen lastig voor de cd kast waar het uiteraard niet in past).

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Weer een erg puike plaat van deze fantastische songsmid!
Ik heb hem besproken in mijn wekelijkse radiorubriek: klik

Weer nogal onmogelijk om drie favoriete nummers aan te moeten kruisen, maar dan wordenhet denk ik toch Church, Morning Sun en het beklemmende So I've Been Told. (De bonus-cd ken ik trouwens nog niet, wel erg benieuwd naar. Is het wat Aero?)

avatar van aERodynamIC
4,0
Het is een aardige aanvulling maar niet meer dan dat (enkele instrumentale versies van nummers van cd 1).
Wel genoeg de moeite waard om de luxe versie aan te schaffen al was het alleen maar vanwege de mooie verpakking.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Ja, hij staat ook zeker op mijn verlanglijstje. De Harcourt-collectie moet natuurlijk compleet. Al denk ik erover om hem misschien op vinyl aan te schaffen, maar dan zit die bonusschijf er zeker niet bij?


avatar van CD-Recensies
3,5
Ed Harcourt verdient meer luister

Tot nu toe heeft het grote publiek nog weinig kennis gemaakt met Ed Harcourt, terwijl de kritieken over het algemeen een positief verhaal rondstrooide. Volgens mij doet alleen Gerard Ekdom (3FM) regelmatig z’n best om daar verandering in aan te brengen. Waarschijnlijk zal het met het nieuwe album Lustre (z’n vijfde) niet anders gaan.

Ed stated on his official MySpace blog that he recorded the album with producer Ryan Hadlock in Snohomish County, Washington, saying of Lustre: "It's got horns, violins, howling, mellophones, the Langley sisters, barks, whistles, hell I even sung down by a creek in the middle of the night." (bron: myspace.com/edharcourt)

De Engelsman Ed Harcourt (1977) heeft reeds 13 singles uitgebracht met nauwelijks een hitje als resultaat. Geïnspireerd door grote namen als de Beach Boys, ELO en Tom Waits gun je de man toch een breder gehoor. Singles als She Fell Into My Arms (2001) en Visit From The Dead Dog (2006) hebben die potentie toch zeker.

Lustre is rijk geïnstrumenteerd. Ik krijg de indruk dat Harcourt veel zelf bespeeld, maar ik hoor hem op de piano toch het liefst. Vooral als het lyrisch wordt tot aan het melancholische aan toe met een bombastische arrangement. Dan is volgens mij Harcourt op z’n best.

De nieuwbakken vader Harcourt heeft er voor gekozen zijn huiselijke beslommeringen op muziek te zetten. Zoals in het nummer Fears Of A Father. Het gezin Harcourt staat dan ook in z’n geheel op de hoes afgebeeld.

Alles bij elkaar is Lustre een pastiche van mooie muziek die het verdient, zo zegt de albumtitel reeds, om geluisterd te worden. Uit de teksten kan echter worden opgemaakt dat hij 'lustre' gebruikt in de betekenis van 'glans'. De glans die hij ontdekt in de ogen van zijn kind.

Het nummer Do As I Say, Not As I Do mag wat mij betreft door de Heer Ekdom net zolang gedraaid worden totdat het een echte grote hit wordt. Een beetje pluggen kan geen kwaad.

Tekst overgenomen van cd-recensies.nieuwslog.nl.

avatar van laidbackluuk
4,0
Ik had nog nooit van Ed "Hardcore" gehoord. En dacht bij het horen van zijn naam en het zien van de cover dat ik een hardrockplaat voorgeschoteld zou krijgen. Gelukkig is dit totaal niet het geval.
Lustre is gewoon een heerlijk album die je door een achtbaan van emoties leidt.

Ik ben positief verrast! Schitterend album, met Church Of No Religion als persoonlijke favoriet.

avatar van AOVV
3,5
'Lustre' van Ed Harcourt is een leuk plaatje, zeer zeker, maar blijft het hangen, en gaat het na meerdere luisterbeurten niet vervelen? Goh, enigszins misschien, maar op zich is het materiaal dat op deze plaat staat sterk genoeg om ook op lange termijn te overtuigen.

Openingstrack 'Lustre' klinkt verrassend blij, en geeft daarmee de vreugde van een vader weer. 'Haywired' heeft een wat mistroostiger klank. Harcourt zou op deze plaat, buiten zingen, ook instrumenten bespelen; o.a. piano, gitaar, Hammond-orgel, synthesizer en glockenspiel. Het geeft alleen maar aan wat een veelzijdige man het is.

Wat me hier opvalt, is het feit dat de refreintjes van de nummers erg goed in het gehoor liggen.

'Church Of No Religion' is eigenlijk een opvallend sober popnummer, waar de aanwezige instrumenten een beetje lijken te weifelen; 'moeten we nu aanzetten of toch maar niet?'. Het doet me genoegen dat het ingehouden blijft; dat komt de song ten goede, en laat zien dat Harcourt singer/songwriter genoeg is om ook in zulk een nummer tot z'n recht te komen. De backing vocals smaken ook naar meer; volgens verschillende bronnen zijn het de Langley sisters, waaronder zijn vrouw, die op deze plaat ook viool speelt.

Het volgende nummer, 'Heart Of A Wolf', is het meest excentrieke op de plaat. Eigenzinnig pianogetokkel, iets rauwere vocalen van Harcourt die perfect wordt bijgestaan door de Langly sisters, en - jawel - het gehuil van wolven passeert warempel ook wel eens! Het contrast met 'Church Of No Religion' is groot; dat is een brave statige song, dit is een stuiterig lied van een lichtjes krankzinnige bard (niet negatief bedoeld). Wanneer hij zelf ook met de wolven mee gaat huilen, is het plaatje helemaal af natuurlijk.

'Do As I Say, Not As I Do', hierboven werd over deze song gemeld dat hij op de radio gedraaid wordt. Een geschikte keuze als single, als je 't mij vraagt. Niet te zoet, niet te duister; niet te moeilijk, maar ook niet te makkelijk. Vooral het gitaarriedeltje is erg leuk te noemen.

'Killed By The Morning Sun' begint mooi op het Hammond-orgel, ondersteund door akoestische gitaar en piano. Het lijkt een ouderwetse ballad te gaan worden, wanneer Harcourt ook z'n stem inzet. Een fraai rustpuntje, misschien iets te lang.

Van ingetogenheid naar droefgeestige uitbundigheid (wat eigenlijk een paradox is), maar zo doet het pianoriedeltje van 'Lachrymosity' aan. Lacrima is Latijns voor 'traan', hebben ze mij op school geleerd. Harcourt beweent en beklaagt zichzelf dan ook op deze song: "I'm a recipe for disaster; I'm a has-been-no-good bastard", klinkt het, en je zou 'm nog geloven ook, mocht de song niet zo mooi zijn.

'A Secret Society' is niet m'n favoriet nummer op deze plaat, het is het eerste moment dat bij mij de gedachte "heb ik al 'ns gehoord" opkomt. Het klinkt wel vrij uitbundig.

'When The Lost Don't Want To Be Found' opent met een vrij koel pianoritme, maar als Harcourt zich laat horen, krijgt de song meteen wat extra cachet. Toch is ook dit niet m'n favoriet. De gedachte die bij de vorige song opkwam, zet zich hier jammer genoeg een beetje door.. Op den duur krijgt 's mans stem zelfs wat meligs, en gaat me lichtjes irriteren (contrast tegenover het begin van de song).

Gelukkig is er daarna 'So I've Been Told'. Mijn favoriet op deze plaat? Welaan dan. De accordeon opent en zet meteen de warme, gezellige fireplace-sfeer. Waar de stem van Harcourt me tijdens de vorige song begon te vervelen, is hier het omgekeerde effect in werking; ik wordt gaandeweg betoverd door de halfdichter Ed Harcourt, en de piano speelt hierin een centrale rol. Het pianospel op dit nummer ontroert me het meest van al, en in combinatie met de accordeon op de achtergrond, kunnen we spreken van een succes. De perfecte ondersteuning voor de stem van Harcourt. "So I've been told it's all in my mind", zingt hij halfpoëtisch.

Afsluiter van het album is het bijna 6 minuten durende 'Fears Of A Father', waarin Harcourt zijn vaderschap overpeinst, met zijn vrouw Gita in een dienende rol (backing vocals). Het is een zwierig, maar toch ook statig nummer. "The fear of a father don't scare me, I'm ready to love", horen we op het einde van het refrein. Dat klinkt positief en vastberaden. Een kind moet op de eerste plaats komen, het allerbelangrijkst zijn, vindt Harcourt. Op het einde mag zijn vrouw nog eens de viool erdoorjagen, waarna Harcourt met eerder geciteerde zin deze mooie plaat afsluit.

3,5 sterren

avatar van Rarara
4,0
Weer een goed album erbij. Ed harcourt is geen song maker maar een album maker in mijn ogen. Ik kan ook nooit een favoriet nummer kiezen.Het album is beter dan de afzonderlijke nummers. dat is altijd het gevoel dat ik heb bij Ed. pure klasse.

avatar van Rarara
4,0
ik maak op het ogenblik een aardige Ed Harcourt revival door.Ik draai zijn hele oeuvre de hele week al suf. en na al die jaren dat ik hem ken gaat er nu pas bepaalde nummers boven de rest uit springen... apart. Ed Harcourt verveeld me eigenlijk nooit. het wordt alleen maar beter. ach die stumpers die hem niet kennen. wat missen ze allemaal...

avatar van likeahurricane
3,5
Live in Utrecht speelde hij veel van zijn laatste CD. Klonk acoustisch en kaal nog een stuk beter dan op het album

Lustre

Do as I say not as I do

avatar van Rarara
4,0
'kaal is het woord niet. de meeste nummers kwamen goed tot hun recht. waar zij n die drummers, en bassisten voor nodig? who needs them? ik heb t gevoel dat die zaal (vredenburg-leeuwenbergh) zich ook niet zo leent voor dat geram. hoe dan ook: geweldig concert. mooiste dat ik in jaren heb mee gemaakt

Kan ik het alleen maar mee eens zijn. Een van de beste concerten waar ik de afgelopen jaren bij ben geweest, heerlijke sfeer in de zaal en een mooie intieme sfeer.

avatar van Wickerman
4,0
Ed Harcourt is misschien wel de meest ondergewaardeerde artiest die ik ken. Volgens mij had hij in het begin van zijn carrière nog wel wat goede pers, maar daarna is hij op de een of andere manier in de vergetelheid geraakt. Het concert dat ik in 2017 (?) in de Tolhuistuin bijwoonde liet zien dat er slechts een klein groepje fans voor hem zijn overgebleven in Nederland. Mijns inziens volkomen ten onrechte.

Sinds het album The Beautiful Lie uit 2006 levert Harcourt alleen maar '4 sterren of hoger albums' af, zo ook dit Lustre. Prachtige vol geïnstrumenteerde nummers met zijn rokerige stem erbij. Ik hoor - bij een gebrek aan een beter woord - integere, pretentieloze muziek. Er zijn geen nummers die er per se boven uitsteken. Dit komt omdat het een sfeer album is van een constant niveau. Waar zijn eerste albums soms wat gelikt klonken, is dit gewoon van de bovenste plank.

Vandaag heb ik veel verschillende artiesten op cd-speler gehad, maar nu de avond valt en de schemer intreedt, heb ik de perfecte combinatie gevonden. Lustre, miezer en het gele licht van de lampen die weerkaatsen in de donkere ramen. Nu nog een glas rode wijn erbij.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:15 uur

geplaatst: vandaag om 16:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.