menu

Feeding Fingers - Detach Me from My Head (2010)

mijn stem
4,00 (3)
3 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Tephramedia

  1. Detach Me from My Head
  2. I Am a Brutal Little Boy
  3. My Imagined House
  4. Asleep on Softened Fists
  5. Vestigial Life
  6. One Year
  7. This World Starves for Lonely Girls
  8. I Promise to Build You a Machine
  9. All of My Prisons
  10. Unfinished Stories
  11. The Stupid Things We Did
zoeken in:
avatar van Chameleon Day
Zo, weer een nieuwe. Al nummers "gelekt"? Zit er vooruitgang in? De vorige draai ik eigenlijk nooit meer. Het debuut nog wel.

avatar van azra
Kijk eens op hun myspace! Daar staat een sampler van dit album, en ik moet zeggen dat ik er écht naar uit kijk. Klinkt weer meer richting hun debuut (positief). Binnenkort maar eens pre-orderen

avatar van Premonition
Chameleon Day schreef:
Zo, weer een nieuwe. Al nummers "gelekt"? Zit er vooruitgang in? De vorige draai ik eigenlijk nooit meer. Het debuut nog wel.


Same here. Ben ook benieuwd naar deze...

avatar van reptile71
In 2006 richtte Justin Curfman Feeding Fingers op als uitlaatklep voor de muziek die hij had geschreven voor (of n.a.v.) zijn korte animatiefilms, maar nooit had gebruikt. Het eerste album, 'Wound in Wall' uit 2007, bestond dan ook vnl. uit bijeengeraapte nummers. Toch bleek het geheel sterk genoeg om als album goed ontvangen te worden. Weliswaar niet op grote schaal, maar wel bij een groepje liefhebbers van het new wave/post-punk genre. Dit moedigde Justin aan om er mee verder te gaan en in 2009 bracht hij met Feeding Fingers het album 'Baby Teeth' uit. Dit album klonk iets meer gothic dan zijn voorganger. Hoewel Justin nooit de bedoeling had gehad om van muziek maken zijn hoofdbezigheid te maken is datgene wat eerst een bijprodukt was van zijn animatiefilms uitgegroeid tot een project dat langzaamaan de gehele new wave en gothic scene aan het veroveren is. En Justin heeft er zin in. Hij besloot om met Feeding Fingers Europa in maart 2010 een bezoekje te brengen met een aantal optredens in Nederland, Italië, Polen en Roemenië, bracht kort daarna het live album 'Anything But Water' (alleen digitaal) uit met daarop opnames van zowel de begintijd als de Europese tour en had daarvoor ook al aan een nieuw album gewerkt. Kort na zijn Europese tour is hij geëmigreerd naar Duitsland, omdat hij doodziek was van de hele gang van zaken in de VS en hij zich in Europa meer thuis voelt.

Het nieuwe album, 'Detach Me from My Head', dat inmiddels af is, staat gepland voor een release op 28 september dit jaar en wordt gevolgd door een wereldtournee, die momenteel gepland wordt. In de tussentijd is Justin Curfman ook al sinds 2007 bezig aan zijn eerste full-length animatiefilm, die ook eind 2010 uit zal komen. Zijn doel is om te kunnen toeren met zijn eigen film begeleid door live muziek van Feeding Fingers.

Het is duidelijk dat Justin een zeer creatieve, productieve en ambitieuze persoon is, zolang hij het maar op zijn eigen manier kan doen. Hij is dan ook geheel onafhankelijk en releases komen uit op zijn eigen mediabedrijfje Tephramedia.

'Detach Me from My Head' komt volgens Justin zelf weer dichter in de buurt van 'Wound in Wall'. Alleen deze keer niet als bij elkaar geraapte verzameling nummers maar meer als een eenheid.
Het titelnummer hakt er al direct goed in, zoals Feeding Fingers op vorige albums ook sterk wist te openen. Het synth-intro'tje had van mij best ietsje langer gemogen, omdat ik dan meer het gevoel had gehad dat ik opgezogen werd in het album, maar desondanks word ik al snel meegegrepen, met name door de stevige drums en al snel ook door Justin's intense stemgeluid. Je moet er van houden of er voor open staan. Justin klinkt niet alledaags. Wèl doet zijn stemgeluid me zo nu en dan nog steeds aan Robert Smith denken.

De invloed van The Cure is ook hier en daar duidelijk aanwezig, zoals ook op de vorige albums. Dat komt bijvoorbeeld tot uiting in 'I Am a Brutal Little Boy', dat door de drum en bas een 'Killing an Arab'-feel heeft. 'I'm just no fun for anyone else, I'm just no fun for anyone but me....' zingt Justin het hele nummer door. Waarop dat gebaseerd is weet ik niet: de beste man heeft behoorlijk wat humor en en kan leuk vertellen, kijk maar eens op zijn weblog.

Met 'My Imagined House' laat Feeding Fingers haar veelzijdigheid zien. Dit klinkt weer helemaal anders, ligt enigszins in het verlengde van de donkere nummers van 'Baby Teeth'. Justin's stemgeluid is aardedonker en laag. Hij lijkt soms wel 2 persoonlijkheden en dat brengt welkome afwisseling.

'Asleep on Softened Fists' begint met zang vanaf de eerste seconde, net als het vorige nummer, en dat pakt ook hier goed uit. Het vervolg is erg sterk: gitaar en drums komen erin en geven direct dat lekkere wave-gevoel. Verder draagt de sterke zang met het aparte stemgeluid van Justin het nummer, dat op het einde nog even flirt met 'A Forest'.

'Vestigial Life' heeft een fijn tribal-achtig drumgeluid en klinkt mooi dromerig.

'One Year' geeft me even het gevoel alsof ik het intro van 'Baby Teeth' hoor. Het is een soort break middenin het album en ik denk ook dat het als rustpunt is bedoeld. Als hij op vinyl zou bestaan zou je hierna de LP om moeten draaien.

'This World Starves for Lonely Girls' luidt hoofdstuk 2 van het album in. Dit nummer is vergelijkbaar met de betere nummers van 'Wound in Wall'.

'I Promise to Build You a Machine' is een van mijn favorieten van het album met name door hoe Justin zingt 'Goodbye everyone...'. Het nummer wordt er als het ware door opgetild en heeft daarnaast een heerlijke drive.

Op 'All of My Prisons' heeft stemtovenaar Justin Curfman weer een ander stemgeluid. Het is een vrij donker nummer.
Naar het einde toe lijkt het album sowieso wat donkerder te worden.

Op 'Unfinished Stories' lijken we een uitgeputte Justin te horen die zing 'This gets me nowhere...' alsof hij zichzelf voortsleept door alle ellende.

'The Stupid Things We Did' vind ik een echt eindnummer. Het doet me denken aan het nummer 'End' van The Cure waarin Robert Smith zingt 'Please stop loving me, I am none of these things'. Ook in dit nummer is de tekst van een dergelijke strekking dat de schrijver zichzelf niet goed genoeg lijkt te vinden en niet meer kan voldoen aan een bepaald beeld wat men van hem heeft. Justin gaat alleen nog een stapje verder: 'Love doesn't exist in me. I don't trust anything but puppets in my secret place. This is why I always speak so vaguely. And none of my songs ever make any sense.' Schitterend nummer om mee te eindigen natuurlijk. Door de tekst zou je bijna denken dat dit tevens het definitieve album is van Feeding Fingers, wat ik uiteraard niet hoop.

Al met al levert Feeding Fingers hier een heel behoorlijk album af dat ergens tussen 'Wound in Wall' en 'Baby Teeth' in ligt. Het blijft mijn gewoonte om Feeding Fingers te vergelijken met The Cure, maar dit is geheel positief bedoeld. Ik vind ze namelijk, behalve de gelijkenis die ik erin hoor, ook een duidelijke eigen sound hebben. Feeding Fingers klinkt herkenbaar en heeft haar eigen weg gevonden in de 'nu wave'-stroming zonder daarbij vergelijkbaar te zijn met bands als Interpol, Editors of White Lies. Feeding Fingers heeft duidelijk ook niet de bedoeling het commerciële pad op te gaan en dat staat ze goed. Ik verwacht dan ook geen doorbraak naar een groter publiek, maar wel de erkenning die ze verdienen vanuit het wave/gothic circuit, voor zover ze dat nog niet hebben. Zeker nu Justin Curfman naar Duitsland is geëmigreerd zullen ze gemakkelijker vaste voet aan de grond zetten in dat circuit, gezien dat in Duitsland toch een stuk meer leeft dan hier.

avatar van azra
Mooi geschreven!
Alleen ik heb nu al geen nagels meer over, laat staan dat ik half september nog vingers heb

avatar van reptile71
Na je vingernagels kan je beter beginnen aan je teennagels. Vingers en tenen beter bewaren voor uiterste nood. Die groeien namelijk niet zo snel meer aan.

avatar van azra
Het begin van het album toont aan dat Justin Curfman met zijn bandleden een goede band heeft opgebouwd. De drums, bas en gitaar gaan samen alsof ze één zijn. Als vervolgens de stem er bij komt is het typische Feeding Fingers geluid weer aanwezig. Een verrassend detail is dat Feeding Fingers zich met dit album uit de poppenwereld naar boven heeft geholpen. Lyrics die betrekking hebben op het leven van iemand (Justin zelf?) maken het album persoonlijker. “Detach me from my head, replace me with someone else, why don’t you love me now” (Detach me from my head) “I’m just no fun, I’m just no fun, I’m just no fun for anyone else but me..” (I am a Brutal Little Boy)
Kameleon Curfman kan alles zingen wat hij schrijft en doet dit met zoveel passie dat zodra de teksten ook maar voor een klein gedeelte op je eigen leven toepasbaar zijn je meteen verkocht bent.
Detach Me From My Head begint met drumwerk wat je door je hele lichaam voelt. Het nummer heeft een aardig tempo waarbij de stemtoon van Curfman centraal staat en het nummer naar de climax brengt.
I Am a Brutal Little Boy loopt perfect in het vorige nummer over doordat het een flink tempo bezit. De bas in dit nummer loopt op een melodie die verscholen zit onder de andere geluiden maar toch een vrij verslavende rol krijgt.
My Imagined House is een heel anders dan de vorige nummer. Curfman zingt slomer, lager en zijn stem lijkt wel onder dikke lagen met ellende gebukt te gaan. Dit is een nummer wat ook op een vorige album had kunnen staan.
Asleep on Softened Fists is het hoogtepunt van deze cd. “How long have we been married, and how long have we been lost” beginnen de lyrics van het nummer. We worden er in meegesleept, in het leven van de gezongen woorden. Dit nummer heeft ook weer de nieuwere sound die in de eerste twee nummers hoorbaar was. Een lekker tempo en een drummer en een bassist die weten wat ze doen en duidelijk op elkaar ingespeeld zijn.
Vestigial Life is een intermezzo zoals we dat van Wound in Wall kennen, helaas minder sterk maar sluit de nummers mooi aan elkaar.
One Year
is weer een slomer nummer waarbij stem een belangrijk punt is. Het nummer lijkt te gaan over de muzikanten-rol die Curfman heeft gekregen. “and we talk and talk about how much my family misses me”
This World Starves for Lonely Girls gaat weer zonder aarzeling verder. Zelfverzekerd komt het geheel uit de speakers en je wordt als het ware omver geblazen. Feeding Fingers heeft een juiste balans gevonden die haar krachtiger heeft gemaakt dan ze ooit geweest is.
I Promise To Build You a Machine laat kippenvel op mijn armen verschijnen “Goodbye, Goodbye everyone” lijkt op de laatste klanken van een eeuwige vriendschap die plotseling over is. Waarschijnlijk wou Justin Curfman weer even aantonen dat hij ook over een unieke en zuivere stem bezit.
All of my Prisons wordt weer ingeluid door Danny Hunt, de percussionist. Als je hem bij een live-show hebt gezien verwacht je dat hij de drums kapot gaat slaan bij dit album waar er veel meer plaats voor het strakke harde drumwerk is gekomen.
Unfinished Stories lijkt terug te vallen in het oude patroon maar blijft er toch boven hangen. Justin Curfman zingt vanuit zijn tenen, fragiel en zuiver.
The Stupid Things We Did is weer de oude melancholische sound, de instrumenten spelen als een kabbelend beekje in niemandsland terwijl Justin Curfman zijn levenswijsheden prijsgeeft. “this is why I always speak so vaguely, and none of my songs ever make sense”

Ik heb een voorgevoel dat dit album misschien wel het beste is wat Feeding Fingers heeft voortgebracht. Waar Wound in Wall nog een eenmansproject was ter ondersteuning van films en Baby Teeth het debuut was van “de band” Feeding Fingers, zijn ze hier duidelijk geëvolueerd. Ze zijn op elkaar ingespeeld geraakt en zijn er achter gekomen dat er veel verschillende sounds zijn. Het meest opmerkelijke aan dit album zijn toch de snellere nummers, die binnen no-time voorbij zijn maar een geweldige indruk achter laten. Als de bandleden bij het volgende album de oude sound durven los te laten kan het niet anders dan verpletterend worden. Er is een heel grote stap richting een 5* album gezet.

avatar van Alicia
4,0
Vanaf het debuut heb ik de band links laten liggen. Wound in Wall is een aardig debuut met dat vreselijk leuke liedje Fireflies Make Us Sick, maar dit album ging mij in de loop van de jaren enigszins tegenstaan: ik vond de zang op bovengenoemd album zo nu en dan niet lekker. Dat is de voornaamste reden waarom ik Justin Curfman en zijn band niet echt meer gevolgd heb. Dat is best wel jammer, want ik zie nu dat ik een concert, nota bene zowat in mijn achtertuin, gemist heb plus een aantal platen.

Gelanceerd vanaf het prachtige, nieuwe album Attend valt het alles behalve mee om in omgekeerde volgorde het werk van deze band te gaan ontdekken, maar Detach Me from My Head is helemaal zo slecht nog niet. Zoals te horen is op Attend, is het geluid van Feeding Fingers behoorlijk gegroeid: de manier waarop de band op dat album de diverse invloeden heeft gebruikt is fabuleus en het alom bekende Feeding Fingers postpunk geluid is daardoor eigentijdser, rijker en spannender geworden. Als je dan naar Detach Me from My Head terugkeert, zijn de invloeden van bekende bandjes uit het begin jaren tachtig postpunk tijdperk nog veel minder ver weg dan op het laatste album en klinkt het ineens nogal basic.

Maar ook op dit album staan weer een paar leuke liedjes.
Absoluut!

Op naar de volgende!

Gast
geplaatst: vandaag om 03:15 uur

geplaatst: vandaag om 03:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.