In 2006 richtte Justin Curfman Feeding Fingers op als uitlaatklep voor de muziek die hij had geschreven voor (of n.a.v.) zijn korte animatiefilms, maar nooit had gebruikt. Het eerste album, 'Wound in Wall' uit 2007, bestond dan ook vnl. uit bijeengeraapte nummers. Toch bleek het geheel sterk genoeg om als album goed ontvangen te worden. Weliswaar niet op grote schaal, maar wel bij een groepje liefhebbers van het new wave/post-punk genre. Dit moedigde Justin aan om er mee verder te gaan en in 2009 bracht hij met Feeding Fingers het album 'Baby Teeth' uit. Dit album klonk iets meer gothic dan zijn voorganger. Hoewel Justin nooit de bedoeling had gehad om van muziek maken zijn hoofdbezigheid te maken is datgene wat eerst een bijprodukt was van zijn animatiefilms uitgegroeid tot een project dat langzaamaan de gehele new wave en gothic scene aan het veroveren is. En Justin heeft er zin in. Hij besloot om met Feeding Fingers Europa in maart 2010 een bezoekje te brengen met een aantal optredens in Nederland, Italië, Polen en Roemenië, bracht kort daarna het live album 'Anything But Water' (alleen digitaal) uit met daarop opnames van zowel de begintijd als de Europese tour en had daarvoor ook al aan een nieuw album gewerkt. Kort na zijn Europese tour is hij geëmigreerd naar Duitsland, omdat hij doodziek was van de hele gang van zaken in de VS en hij zich in Europa meer thuis voelt.
Het nieuwe album, 'Detach Me from My Head', dat inmiddels af is, staat gepland voor een release op 28 september dit jaar en wordt gevolgd door een wereldtournee, die momenteel gepland wordt. In de tussentijd is Justin Curfman ook al sinds 2007 bezig aan zijn eerste full-length animatiefilm, die ook eind 2010 uit zal komen. Zijn doel is om te kunnen toeren met zijn eigen film begeleid door live muziek van Feeding Fingers.
Het is duidelijk dat Justin een zeer creatieve, productieve en ambitieuze persoon is, zolang hij het maar op zijn eigen manier kan doen. Hij is dan ook geheel onafhankelijk en releases komen uit op zijn eigen mediabedrijfje Tephramedia.
'Detach Me from My Head' komt volgens Justin zelf weer dichter in de buurt van 'Wound in Wall'. Alleen deze keer niet als bij elkaar geraapte verzameling nummers maar meer als een eenheid.
Het titelnummer hakt er al direct goed in, zoals Feeding Fingers op vorige albums ook sterk wist te openen. Het synth-intro'tje had van mij best ietsje langer gemogen, omdat ik dan meer het gevoel had gehad dat ik opgezogen werd in het album, maar desondanks word ik al snel meegegrepen, met name door de stevige drums en al snel ook door Justin's intense stemgeluid. Je moet er van houden of er voor open staan. Justin klinkt niet alledaags. Wèl doet zijn stemgeluid me zo nu en dan nog steeds aan Robert Smith denken.
De invloed van The Cure is ook hier en daar duidelijk aanwezig, zoals ook op de vorige albums. Dat komt bijvoorbeeld tot uiting in 'I Am a Brutal Little Boy', dat door de drum en bas een 'Killing an Arab'-feel heeft. 'I'm just no fun for anyone else, I'm just no fun for anyone but me....' zingt Justin het hele nummer door. Waarop dat gebaseerd is weet ik niet: de beste man heeft behoorlijk wat humor en en kan leuk vertellen, kijk maar eens op
zijn weblog.
Met 'My Imagined House' laat Feeding Fingers haar veelzijdigheid zien. Dit klinkt weer helemaal anders, ligt enigszins in het verlengde van de donkere nummers van 'Baby Teeth'. Justin's stemgeluid is aardedonker en laag. Hij lijkt soms wel 2 persoonlijkheden en dat brengt welkome afwisseling.
'Asleep on Softened Fists' begint met zang vanaf de eerste seconde, net als het vorige nummer, en dat pakt ook hier goed uit. Het vervolg is erg sterk: gitaar en drums komen erin en geven direct dat lekkere wave-gevoel. Verder draagt de sterke zang met het aparte stemgeluid van Justin het nummer, dat op het einde nog even flirt met 'A Forest'.
'Vestigial Life' heeft een fijn tribal-achtig drumgeluid en klinkt mooi dromerig.
'One Year' geeft me even het gevoel alsof ik het intro van 'Baby Teeth' hoor. Het is een soort break middenin het album en ik denk ook dat het als rustpunt is bedoeld. Als hij op vinyl zou bestaan zou je hierna de LP om moeten draaien.
'This World Starves for Lonely Girls' luidt hoofdstuk 2 van het album in. Dit nummer is vergelijkbaar met de betere nummers van 'Wound in Wall'.
'I Promise to Build You a Machine' is een van mijn favorieten van het album met name door hoe Justin zingt 'Goodbye everyone...'. Het nummer wordt er als het ware door opgetild en heeft daarnaast een heerlijke drive.
Op 'All of My Prisons' heeft stemtovenaar Justin Curfman weer een ander stemgeluid. Het is een vrij donker nummer.
Naar het einde toe lijkt het album sowieso wat donkerder te worden.
Op 'Unfinished Stories' lijken we een uitgeputte Justin te horen die zing 'This gets me nowhere...' alsof hij zichzelf voortsleept door alle ellende.
'The Stupid Things We Did' vind ik een echt eindnummer. Het doet me denken aan het nummer 'End' van The Cure waarin Robert Smith zingt 'Please stop loving me, I am none of these things'. Ook in dit nummer is de tekst van een dergelijke strekking dat de schrijver zichzelf niet goed genoeg lijkt te vinden en niet meer kan voldoen aan een bepaald beeld wat men van hem heeft. Justin gaat alleen nog een stapje verder: 'Love doesn't exist in me. I don't trust anything but puppets in my secret place. This is why I always speak so vaguely. And none of my songs ever make any sense.' Schitterend nummer om mee te eindigen natuurlijk. Door de tekst zou je bijna denken dat dit tevens het definitieve album is van Feeding Fingers, wat ik uiteraard niet hoop.
Al met al levert Feeding Fingers hier een heel behoorlijk album af dat ergens tussen 'Wound in Wall' en 'Baby Teeth' in ligt. Het blijft mijn gewoonte om Feeding Fingers te vergelijken met The Cure, maar dit is geheel positief bedoeld. Ik vind ze namelijk, behalve de gelijkenis die ik erin hoor, ook een duidelijke eigen sound hebben. Feeding Fingers klinkt herkenbaar en heeft haar eigen weg gevonden in de 'nu wave'-stroming zonder daarbij vergelijkbaar te zijn met bands als Interpol, Editors of White Lies. Feeding Fingers heeft duidelijk ook niet de bedoeling het commerciële pad op te gaan en dat staat ze goed. Ik verwacht dan ook geen doorbraak naar een groter publiek, maar wel de erkenning die ze verdienen vanuit het wave/gothic circuit, voor zover ze dat nog niet hebben. Zeker nu Justin Curfman naar Duitsland is geëmigreerd zullen ze gemakkelijker vaste voet aan de grond zetten in dat circuit, gezien dat in Duitsland toch een stuk meer leeft dan hier.