Het eerste wapenfeit van James Blake die later bekend werd voor zijn experimentele uitstapjes in de dubstep (of vinden mensen het label (UK) bass beter ?) wereld. Hier is het al direct duidelijk dat Blake een fris geluid aan het creëren was en dat deze EP iets nieuws te bieden had en nog altijd heeft voor de mensen die wel van deze relatief jonge elektronische muziek houden. En daar schaar ik me zeker onder. Blake zijn diepe bassen zijn weer indrukwekkend en doen me af en toe eens kwijlen (speel dit af met een degelijke subwoofer en je snapt waarom) en dat is fijn. The Bells Sketch (het titelnummer) is met stipt het beste nummer van deze EP. Wat een nummer! Een nummer die continue terug keert op mijn iPod.
Ik beloon deze EP met een drie en een half omdat deze EP niet kan concurreren met alles wat Blake hierna heeft gemaakt. CMYK, Klavierwerke, zijn debuut en Enough Thunder zijn stuk voor stuk beter dan dit. Het klinkt negatief, maar dat is mijn bedoeling niet. Dit is geen ondermaatse EP, maar een degelijk wapenfeit van een jonge man die zorgt voor een frisse wind in een genre die last begin te krijgen van mensen die het genre een slechte naam geven.