Ten opzichte van The Talisman heeft Tony Martin plaats gemaakt voor Graham Bonnett op het derde album van Forcefield. Hij kwijt zich prima van zijn taak, maar net als op de voorganger is het songmateriaal matig en de uitvoering soms nog dramatischer. Hit and Run klinkt nog enigszins hoopvol maar bij Always gaat het direct faliekant mis. Ook de cover Stay Away (Denny Laine) is in een soort reggae-versie hopeloos mislukt. Met Desire en het instrumentale Tokyo herstelt de plaat enigszins.
Met de navolgende twee nummers zakt de plaat echter weer hopeloos door de ondergrens, met als dieptepunt de cover Who'll be the next in line dat hopeloos verpest wordt. Het bluesy Firepower klinkt daarentegen wel weer aardig.
Als laatste mag Jan Akkerman zijn talent etaleren op Rendezvous. Het mag niet baten......