Enslaved - Axioma Ethica Odini (2010)

De 3 vorige platen van Enslaved wisten me sterk te bekoren. De eerste single ligt in dezelfde lijn, goed nieuws dus!

Naar mijn mening een sterkere plaat dan Vertabrae en die was al niet misselijk!

Ik hoor zeer goede berichten over dit album.... zal hem binnenkort dus maar eens een kans gaan geven.

Prachtig, Prachtig.

Waanzinnig goed album dit, ben hem nu voor de 4e keer aan 't beluisteren en het blijft me verbazen hoe goed het album in elkaar zit! TOP!

Hij heeft ondertussen al en 7tal keer opgestaan en wauw zeg! Tot nu toe zeker en vast het beste album van 2010.

Hard, complex, melodieus, experimenteel, baanbrekend?? in alle geval dit is de muziek die mijn interesse vasthoudt. Dit is een album dat over enkele jaren nog steeds regelmatig uit de kast zal worden getrokken.

Voorlopig 4.5*, maar dat wordt misschien over een paar weken/maanden wel een 5*

Enslaved kende ik eigenlijk alleen van Frost omdat dat een paar weken of maanden terug het Metal Album van de Week was. Dat album kon me niet echt boeien. Dit album klinkt veel beter. Nog steeds hard, maar veel gevarieerder en met meer melodie. Bij vlagen melancholisch, maar toch blijven de black metalroots van Enslaved niet verborgen.

Ik ga nog geen beoordeling geven, maar ik verwacht hier minimaal 4* aan te gaan geven.

Zo heel af en toe gebeurt het wel eens dat je nauwelijks nog een plaat kunt afzetten en er opnieuw en opnieuw naar wil luisteren. Vorig jaar was dat het geval met Nokturnal Mortum's The Voice of Steel en nu heb ik dat met de laatste krachtpatser van Enslaved.

Axioma Ethica Odini. Zo heet die. En het lijkt haast alsof Enslaved al hun beste ingrediënten uit vorige platen heeft samengevoegd en er een mengsel van gemaakt waarbij het geheel nog een stuk indrukwekkender is dan de som der delen. Er ontstond op die manier een perfecte symbiose tussen hun rauwe Black Metal-roots en de meer progressieve klanken die hun laatste albums teisterden.

Het begint al meteen met de heerlijke melodieuze riff die opener Ethica Odini op gang trekt en vanaf dan val je van de ene geweldige song in de andere. De 5e track, Axioma, niet meegerekend zijn het dan ook stuk voor stuk volwaardige nummers die allen hun eigenheid hebben en telkens weten te overtuigen. In vergelijking met hun vorige plaat, Vertebrae, is het op deze weer een stuk meer Metal en dat mag ik wel. Ben eigenlijk nooit een groot fan geweest van deze band maar met deze hebben ze me weten te overrompelen.

Liefhebbers van deze plaat doen er goed aan ook eens Negura Bunget's Virstele Pamintului uit te checken. Eén van deze twee meesterwerkjes gaat namelijk straks - ten huize FinisTerra - lopen met de titel van 'Beste plaat van 2010'. En hoe vaker ik hem luister, hoe meer dit uitdraait ten voordele van onze Noorse vrienden.

Nokturnal Mortum is voor mij een gesloten hoofdstuk, bands die er dit soort hoezen en dit soort teksten op na houden...that's where I draw the line!!!

Maar om terug te komen op deze plaat. Dit is de eerste Enslaved plaat die ik hoor sinds het magistrale Eld. Ze zijn wel stevig veranderd zeg. Ik had veel meer keyboards en heldere zang verwacht. Ik rekende meer op een lichte vorm van Katatonia met Viking teksten. Maar het beukt gewoon heerlijk weg. Ik vind de oudere Enslaved wel plezieriger om te horen, dat pakt me wel een stuk meer maar ik kan hier zeker wel van genieten!

Ik ben ook geen liefhebber van black metal hoor.... maar het album The Voice of Steel is toch wel een klasse apart zeker een aanrader! ..... en dat zeg ik als absolute NIET black metal fan.

Ondertussen hebben ze zich al openlijk gedistantieerd van zulke praktijken.

Enslaved maakt dan ook al heel lang geen black metal meer. Als ze dat ooit al deden.

Nokturnal Mortum wel

Ja, ik zie nu dat je het daarover had. Excuus.

Nu december voor de deur staat, en 2010 dus bijna over is, begin ik alvast maar met terugkijken.
Toegeven: ik heb niet bijzonder veel nieuwe cd's geluisterd uit 2010 (in totaal rond de 20 vermoed ik), maar ik heb zo'n voorgevoel dat dit album bovenaan gaan eindigen in mijn jaarlijstje.

Eigenlijk is er weinig aan dit album dat niet goed is. Het songmateriaal is van een erg hoog niveau. Hoog genoeg om het bijna onmogelijk te maken om een beste nummer uit te zoeken (Ethica Odini springt er voor mij uit, maar voor de rest hoor ik in elk nummer wel dingen die mijn hart een sprongetje laten maken). Het contrast tussen grunt en cleane zang, die elkaar bovendien bij vlagen erg mooi aanvullen, de zware en dan weer extatische gitaarlijnen, een mooie drumpartij...mooi mooi mooi. De opbouw ligt me goed, met Axioma als rustpuntje tussen alle geweld. Daarnaast klinkt het album als een klok, zonder dat het over de top klinkt.

Normaal wacht ik even met het kopen van een album tot de prijs een beetje gezakt is, maar Axioma Ethica Odini moest ik gewoon hebben. En wel meteen mailen. En de mensen waarvan ik weet dat ze van metal houden, mailen dat ze dit album moeten gaan luisteren.

In een eerdere post schreef ik dat ik zeker 4 sterren ging geven. Het worden er meer:

4.5*

Het lijkt wel alsof de Enslaved alleen nog maar dromeriger wordt. Prachtig sfeervol leadwerk en af en toe duiken er zeer sterke cleane vocalen op.
Enslaved stelt ook eigenlijk nooit teleur.

Toen ik Ethica Odini voor het eerst hoorde dacht ik dat de rest alleen nog maar kon tegenvallen. Schitterend nummer. Maar de rest hoeft er eigenlijk niet voor onder te doen. Ik vond Vertebrae al een goed album, maar deze is nog veel beter.

Probeer nog gauw even Seventh Wonder - The Great Escape (2010)

Nah...wat ik zo snel over Seventh Wonder heb gelezen, doet me vermoeden dat ik weer zo'n typisch progdingetje zal moeten beluisteren: hyperbombastisch, volgestopt, overgeproduceerd, en een zanger die de hele tijd emotieloos irritant hoog zingt.

Tot zover mijn vooroordelen over bands die nummers van een half uur maken.
Morgen ga ik het eens op youtube checken, maar de kans dat het in mijn top-10 van 2010 eindigt, lijkt me bij voorbaat behoorlijk klein.

Je vooroordelen zijn misschien op smaak gebaseerd etc etc...
Bij één ding sla je de plank in ieder geval mis, en dat is de zanger die zal totaal anders uitpakken als jij verwacht.

Echter wil ik niet verder off-topic gaan :+
Dus ik zal er verder niets over zeggen.

Gisteren beluisterd en tevens mijn introductie in het materiaal van Enslaved. Erg sterke plaat met veel afwisseling. Muziek die niet snel zou gaan vervelen.

Nou, ik blijft toch liever Enslaved luisteren dan Seventh Wonder. Heb wat nummers op youtube gehoord, en was niet heel veel anders dan ik had gedacht. Ben in ieder geval niet dusdanig weggeblazen dat ik meteen meer van deze band wil luisteren.

Vanavond Axioma nog maar weer eens opzetten

GIANTS.

Dat is zeker mijn favo-nummer

Ik beluister deze plaat thans, omdat ik wel eens wilde weten wat ik vorig jaar gemist heb. Een heleboel, zo blijkt, en ik ben nog maar toegekomen tot het eerste nummer. Klinkt geweldig!

Mijn eerste kennismaking met Enslaved. Dit album heeft alle elementen om als een meesterwerk beschouwd te worden: grunts waar ik kippevel van krijg, cleane vocals die een heerlijke sfeer weten te creëren, geniale riffs die in mijn hoofd blijven hangen, voldoende rustpunten zodat het album zelfs 2 keer na elkaar beluisterd kan worden zonder dat het te veel wordt, enz.

Prachtig album dat vroeg of laat wel eens in mijn top10 terecht zou kunnen komen.

In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Na achtereenvolgens in Zweden en Finland te zijn geweest komen we nu aan in het altijd gezellige Noorwegen van Enslaved, een band die al een aardig poosje meedraait, maar, als we zijn shortlist mogen geloven, volgens AOVV zijn beste album pas in 2010 uitbracht.

Het betreft een, vergeleken met de meeste albums uit AOVV's shortlist tot nu toe, redelijk rechttoe rechtaan metalalbum. Het bevat geen in het oog springende elementen die deze band een geheel uniek geluid of iets opvallends geeft. Dit is niet als negatief punt bedoeld, maar gewoon een constatering. Dit heeft ook gevolgen voor mijn persoonlijke beleving: het is geen plaat waarbij je depressief gaat zitten zijn, zoals bij V: Halmstad van Shining de bedoeling is, en het is ook zeker niet bedoeld om bij weg te dromen, zoals bij Lapsus van Light Bearer (beide albums die ik al besproken heb). Nee, dit is zo'n echt lekker album waarbij je het liefst de hele tijd wil headbangen. Bij wijze van spreken dan.

Voordat jullie denken dat het hier dus om een ordinaire ragplaat gaat: nee, dat is ook weer niet het geval. Er is wel degelijk erg goed nagedacht over de composities, het plaatsen van rustpunten en het gebruik maken van enkele intermezzo's. Het is dan ook geen album waarbij het tempo continu erg hoog ligt, er zijn ook momenten waarbij je gewoon even op adem mag komen van Enslaved, zoals bij dit soort metalbands altijd wel het geval is.

Voor het geval dit nog niet duidelijk was: instrumentaal is dit lekker. Er komen een paar geweldige riffs voorbij, er is voldoende variatie aangebracht door alle bandleden en er wordt strak gespeeld. Wie pretendeert een review te schrijven en het niet over de vocalen heeft, moet wel het verkeerde album te horen hebben gekregen. Want die zijn me een partij vet! Vuile maar vooral zeer krachtige rochelgebrul, om het zo maar even te noemen. Ze geven de toch al lekkere muziek toch net iets extra's.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Ik vind het nu al erg goed, maar ook weer niet magistraal. Wel heb ik het gevoel dat ik nog niet klaar ben met deze muziek. Wellicht verander ik mijn cijfer binnenkort nog en ga ik hem nog beter waarderen dan ik nu al doe. Voor nu vind ik het album net niet speciaal genoeg om met blijdschap in je top 10 te onthalen, het haalt het niet bij enkele andere albums uit je shortlist wat mij betreft, al is het zeker erg gaaf.

Wederom een goeie review, Niels. Zo heb je toch al een flink stuk van Scandinavië gezien!

Ja, er zitten wel wat bands tussen uit Scandinavië, in mijn shortlist. Maar dat komt doordat er zoveel geweldige bands zijn. Zo ook dit Enslaved.

Nou nou... een album met grunts en toch blijf ik luisteren en het geheel nog eens draaien.
Moet niet gekker worden.
Dit is een prachtige bundeling van melodie en geweld. De afwisseling van grunts met cleane zang vind ik geweldig gedaan. Muzikaal afwisselend en dik in orde.

ligt het aan mij of lijkt de opener wel heel erg veel op April Ethereal van Opeth?
verder een monster van een plaat deze.

Door RIITIIR, en de reacties van de diverse users daarop, maar vooral het vergelijk met dit album, toch deze weer eens een aantal keer doorgedraaid. Waar ik bij RIITIIR direct gegrepen werd, gebeurde dat bij dit album een paar jaar geleden zeker niet. Geen liefde op het eerste gezicht. Niet dat het slecht was, maar ik bleef bij de eerste paar nummers hangen. Deze zijn super, maar ik vond dat naarmate de cd vorderde de nummers niet echt door kwamen.
Nu 2 jaar later is het kwartje toch gevallen en vind ik ook deze cd echt heel goed. Ook de
2e helft van de cd. Voor mij is RIITIIR eigenlijk dus de cd die voor "AEO" had moeten uitkomen, deze is idd donkerder en duisterder, maar zeer zeker zeer melodieus. Met een vertraging van een paar jaar dan nu alsnog de 5*!

Het gebruiken van zowel cleane zang als harsh vocals is een machtsspelletje; het is bijzonder moeilijk om de balans te vinden, de strijd mondt meestal uit in een groot slachtveld. Er zijn bands die erin slagen de duivelskerk in het middel te houden, en daaruit vloeit dan niet zelden een glorieus meesterwerk. Opeth is daar straf in, hoewel ook lang niet altijd succesvol, maar een andere band die hier een flink handje van weg heeft, is het Noorse Enslaved.

Enslaved begon in de black metal, met invloeden van het zogenaamde vikingmetal, en folkmuziek. Heden ten dage zijn ze nog steeds vooral georiënteerd op de black metal, maar is de nevenfocus komen te liggen op prog. Dat is duidelijk voelbaar in de laatste nieuwe, ‘RIITIIR’, maar ook op ‘Axioma Ethica Odini’, de voorganger, die wat mij betreft op betrekkelijk eenzame hoogte staat in zijn genre, waren die invloeden al te horen. Ze worden gebruikt om een hecht geheel te smeden, net zoals daarvoor, maar dan op een andere manier.

‘Ethica Odini’ is de gedroomde opener, en tegelijk hangt het risico van een dooddoener in de lucht. Want wat voor verwachtingen schep je als je, na toch al niet misse platen in het verleden te hebben gemaakt, als je zo’n fantastische song op de metalminnende mensheid loslaat? Ontzettend hoge, inderdaad. Alles klopt aan dit nummer, dat in mijn top 3 mag staan wat betreft metalsongs. Een prachtige lead riff, mooie versmelting van clean en harsh vocals, een intense gitaarsolo ook. En de heren zijn ook nog eens slim genoeg geweest om na die solo (mijn hoogtepunt van het album) niet nog eens de riff te spelen, maar kalm naar het einde te dobberen, het tempo even laten zakken, zodat de volgende song ook ontzettend goed binnenkomt.

En dat ‘Raidho’ binnenkomt, staat vast. En hoe! Kenmerkend gitaarwerk, een kille sfeer wordt neergezet. Ik krijg spontaan heimwee naar het Hoge Noorden, terwijl ik er nooit ben geweest. Weer zo’n van gitaarsolo met een emotionele snik in. Buigen of breken. Helemaal aan het eind nog een solo. Van een keuze is geen sprake meer; breken zal je. ‘Waruun’ kent een vrij lange intro (met angstaanjagende vocalen), en is één van de meest diverse nummers op de plaat. Hier zijn de invloeden van progrock- en metal misschien wel het duidelijkst voelbaar van al. Het refrein vind ik bijzonder sterk; alsof een hele menigte in je nek zit te hijgen, zo naderbij komt Enslaved. De vele tempowisselingen houden de song bijzonder boeiend. Tot hier nog geen inzakking, eigenlijk doen deze twee songs zelfs nauwelijks onder voor de opener.

‘The Beacon’ gaat meteen razend van start, met die typische wat versleten klinkende rochel van Grutle Kjellson. Maar ook dit is weer een nummer met enorme diversiteit in zich. Weer een demonische riff, die door een andere gitaar nog eens half wordt overspoeld; het is geen simpele kant-en-klaarmuziek, de luisteraar moet ervoor gaan zitten, maar dan krijg je ook echt waar voor je geld. ‘Axioma’ is een atmosferisch tussenstuk, dat er op het eerste gehoor niet echt bij hoort, maar toch wel zijn plaatsje verdient. De korte tekst is poëzie in mijn oren:

“Mind not the worshippers of punishment;
Un-growers and resisters;
Close your eyes, sense the below;
Torment and separation points ahead;
Set ablaze like steel through skin;
Fear not the settlement with those who fear the truth;
Leave now, bid farewell with no grief;
Their words have no power;
The forces will roam and return.”

Een ambient gedicht, zeg maar.

Of de opmaat voor ‘Giants’, een andere manier om het te bekijken. Een film over reuzen, goden, duivels, epische gevechten; dit nummer zou daarbij de perfecte soundtrack zijn. Bij voorkeur afgespeeld bij de ultieme oorlog op leven en dood. Ik herken ook wat doom-invloeden; zo klinken enkele passages loodzwaar, een opeenstapeling van heftige gitaar- en drumpatronen. Ook dat mag gezegd; Cato Bekkevold, drummer, is een waar beest.

Ook ‘Singular’ is weer een pareltje. Veel afwisseling, en qua geluid aanleunend bij voorganger ‘Giants’ (ook qua thematiek, trouwens). Een bepaalde gitaarpassage doet me vaag aan Opeth denken, maar dit is zeker niet een kloon van Opeth; wat Opeth voor death metal is, is Enslaved voor black metal. Beide bands hebben grenzen verlegd, al is het in het geval van Opeth alweer een tijdje geleden. Ik vind Enslaved woester. Als men de hoeveelheid samengebalde woede uit zo’n song als ‘Singular’ loslaat, dan vallen er misschien doden. Bij manier van spreken.

‘Night Sight’ pakt het snuifje Opeth uit de vorige song en doet het in een grote mixer, om met enkele eigen geheime ingrediënten een melancholische intro neer te zetten. Dit is de enige passage op het album die doet denken aan de herfst; de rest vindt zijn weerga in barre wintertemperaturen, compleet met striemende ijswinden. Na goed twee minuten mondt dit zelfs ietwat gezellige intro uit in een black metalfestijn, de luisteraar kan maar beter gauw ontwaken en die pantoffels uitdoen; er valt weer gitzwarte sneeuw uit de hemel in de vorm van de duistere gitaarpartijen van Ivar Bjornson en Ice Dale. Onderweg liggen nog een paar rustige tussenstukken, maar de ijzingwekkende bruutheid wint het toch veruit.

‘Lightening’ is de afsluiter, en hoe kan je beter het begin van het einde inluiden met een iconische, apocalyptische gitaarriff als in dit nummer? Het refrein is pure evil, in verrassende tegenstelling tot de rest van de tekst. Het lijkt de apologie van een Januskoning. De teksten van Enslaved zijn sowieso interessant te noemen. Noorse mythologie, oorlogsgeschiedenis, heraldiek, filosofie. Het is niet zomaar rechttoe rechtaan te noemen, en ook voor de teksten moet je tijd nemen. Het laten inwerken.

Met een titel die ervan uit gaat dat de Noorse oppergod ethiek hoog in het vaandel draagt (al geeft de term “axioma” wat mij betreft eerder aan dat er niet te redetwisten valt over deze schijnbare waarheid), blijft Enslaved lyricaal gezien op bekend terrein. Muzikaal vind ik het echter een bescheiden aardverschuiving, en ze hebben deze ontwikkeling verder doorgezet op het volgende album. ‘Axioma Ethica Odini’ is echter het hoogtepunt uit het oeuvre van Enslaved tot nu toe, en de vraag is of hier ooit nog verandering in gaat komen..

4,5 sterren

Ik kan er weinig meer van maken dan dat dit een geweldig album is. Waar op de vorige platen het heilige vuur wat mij betreft een beetje ontbrak, is het hier volop aanwezig. Het resultaat is een bevlogen album met furieuze riffs en soms ingenieuze songs. Er schuilt weer een hoop viking in de teksten en stiekem ook wel de sfeer. Het is ook wel eens fijn om muziek te hebben wat niet over de liefde of knokken gaat, maar enigszins abstract het leven zelf bezingt. Het is lastig te omschrijven hoe ik het luisteren ervaar, maar het is echt een gevoel van extase. Zeker in Lightening waar lange, hoge gitaarklanken boven de scherpe, duistere riffs uitsteken. Voor het eerst ook trouwens dat ik de stem van Larsen waardeer. Ook op latere platen. Dit is het album dat Enslaved weer terug aan het front brengt. Het vakmanschap spat ervan af.


Tussenstand:
1. Axioma Ethica Odini
2. Below The Lights
3. Blodhemn
4. Eld
5. Frost
6. Mardraum
7. Ruun
8. Vertebrae
9. Vikingligr Veldi
10. Isa
11. Monumension

Mijn angsten waren voor niets: Axioma Ethica Odini blijft gelukkig nog steeds net zo sterk als de dag dat ik hem (als eerste Enslaved-album in mijn collectie) aanschafte. Het album gaat met Ethica Odini echt ijzersterk van start met een stevige, bezwerende riff en maniakale zangpartijen. De hoogtepunten zijn echter de twee afsluitende tracks Night Sight en Lightening. Eerstgenoemde song heeft een flinke Opeth-vibe, maar dan wel op een manier alsof de band iets nieuws verzonnen zou hebben. Laatste track heeft een perfecte middenweg tussen esoterische passages en hakkende riffs.

Axioma Ethica Odini haalt me gelukkig na een aantal saaiere en veiligere albums eindelijk weer terug bij de les met een van de beste albums uit hun hele loopbaan. Dit geeft me weer wat hoop!

Tussenstand:
1. Axioma Ethica Odini
2. Below The Lights
3. Blodhemn
4. Eld
5. Frost
6. Mardraum (Beyond The Within)
7. Monumension
8. Vikingligr Veldi
9. Vertebrae
10. Isa
11. Ruun