Het is al weer 4 jaar geleden toen Antidepressant verscheen: een melancholisch herfstalbum vol fijne liedjes. Nee, het was geen Rattlesnakes maar dat hoeft ook niet: dat kan er toch maar eentje zijn.
Van Broken Record verwachtte ik eigenlijk hetzelfde als Antidepressant: mooie pop/rock liedjes dus.
En ja hoor: 11 vrij korte nummers die het album een lengte van 35 minuten geven. Het lijkt wat karig, maar ik vind het wel best zo.
Cole is er in geslaagd om afwisselende nummers te schrijven die tesamen een mooi geheel vormen. Het lijkt ook wel of z'n stem met de jaren mooier en rijper wordt.
Ga niet luisteren naar Broken Record als je aardverschuivingen in de hedendaagse muziek hoopt te horen; dat is dit album zeer zeker niet. Op zich kennen we dit soort nummers onderhand wel en zijn er veel artiesten voor hem geweest die het gedaan hebben en zullen er nog veel na hem komen die dit ook doen.
Het is de combinatie van de stem van Lloyd Cole, de klein maar fijne composities en het aangename sfeertje die het hem doen. Die er voor zorgen dat het album toch weet op te vallen in het enorm grote aanbod binnen 'het genre' met dank aan de vaste band op dit album met daarin o.a. Joan Wasser (Joan As Police Woman).
Net als de voorganger kan ik deze Lloyd Cole goed waarderen en zal ik altijd wel een zwak voor hem blijven houden. In elk geval heb ik nog 8 soloalbums te gaan, want Antidepressant was pas de eerste die ik gehoord heb na alle Lloyd Cole & the Commotions albums.