Eerste Skyclad album waar Kevin Ridley de vocalen voor zijn rekening neemt. Martin Walkyer is vertrokken en de band zou hier niet echt meer van teboven komen, getuige het aantal releases en concerten die nog zouden komen. (bedenk maar dat dit een band was die steevast bijna elk jaar een nieuw (en GOED) album op de wereld losliest en dat er sinds het vertrek van Walkyer in 2000 amper één nieuw studio album is geweest, en ook de concerten erg teruggeschroefd zijn).
Hoe dan ook, No Daylights Nor Heeltaps is bedoeld als een soort opwarmertje voor Ridley want de songs zijn allemaal gewoon classics die in een akoestisch jasje zijn gestopt. Helaas, hoewel Ridley dan wel een melodieuze stem heeft, is deze ook saai en voorspelbaar en verliest Skyclad dan ook het rauwe kantje en het eigen gezicht die ze met Walkyer wel hadden. Hier klinkt Skyclad als de zoveelste folk/rock combo en is gewoon één uit de 1000.
De songs blijven wel nog lekker, maar missen gewoon iets (het bitsige, venijnige dat de band vroeger wel had). Gelukkige kon Ridley zich opnieuw bewijzen op Skyclad's volgende studio album en de schade daar dan ook deels goed op maken.