De 'schandaalplaat' van de Camaron, waar hij piano, keyboards, sitar, drum en fluit in de flamenco inbracht, met ook nog eens tekstflarden van de dichter Federico Garcia Lorca. Voldoende om de flamenco-puristen de kast op te jagen, in die mate dat ze naar verluid de cd massaal kwamen terugbrengen (bron = wikipedia).
Het openingsnummer klinkt bv. inderdaad bijzonder modern als je dit vergelijkt met traditionele flamenco (je hoort ook meteen waar de Gypsy Kings de mosterd haalden
), maar de volgende drie nummers gaan wel meteen meer terug naar de basis. La Tarara en Volando Voy zijn dan weer meer in de stijl van het titelnummer. Ik vind die afwisseling net heel erg goed werken eigenlijk, het is zeker niet zo dat flamenco volledig overboord wordt gegooid of dat er een commerciele knieval wordt gemaakt, integendeel. De laatste track met de sitar klinkt bv. echt heel natuurlijk.
De geschiedenis gaf Camaron ruimschoots gelijk en nu wordt het als een cruciale plaat beschouwd in de flamenco. Geweldige zanger en let ook op virtuoos Tomatito op de gitaar.
Te beluisteren op
youtube