Ook dit album van Alice verdient het om bejubeld te worden.
Ik ben verbaasd dat hier nog niets stond. In de tijd dat dit album uitkwam begin 1992 verwaardigde muziekkrant Oor (zo werd het blad toen nog genoemd) zich tot het plaatsen van ene recensie.
Men kwam superlatieven tekort en eindigde mer de zin: Mezzogiorno sully Alpi is een album om verliefd op te worden en heel lang te blijven....
En zo is het maar net......ik ben het al bij bijna 30 jaar :--). Middaguur op de Alpen....
Alice citeert uit werk van de grote meesters o.a. Passolini, en schrijft ook in samenwerking met anderen zelf prachtige teksten.
Muzikaal is het ook allemaal weer dik in orde!
Passani gli anni, het tweede nummer is van een tijdloze schoonheid, tegen het einde komen hier ook weer Gregoriaanse invloeden naar voren. Maar ook Japanse invloeden in Neve D' Aprile.
Maar de grootste indruk op mij maken de nummers 7 (Tim) voor een overleden vriend gecomponeerd dat naadloos overgaat in 8 (Lungo Ritorno a Casa), dit nummer behoort tot het mooiste dat Alice ooit heeft uitgebracht. Het intro roept vergelijkingen op met Bowie (Scary Monsters) maar de kakofonie aan het begin gaat al snel over in een klanktapijt waarin blazers, strijkers en Spaanse gitaar naadloos door elkaar klinken en Alice geweldig zingt.....
Diepe buiging voor deze Italiaanse zangeres!