Balorkesten - door mensen die het kunnen weten (u herkent ze door de sticker
"brain approved by this society" op hun voorhoofd), wordt er ietwat denigrerend op neergeken.
Het balorkest vermaakt iedereen, zowel de zesjarige Artic-ijs lepelende Sjonnie als de tachtigjarige
Old Smuggler nippende Jérome. Tussendoor perst het pasgetrouwde koppel Luc & Agnes er een walsje uit op de gestaag verder stomende feestmuziek van het
balorkest . Het balorkest heeft geen last van existentiële levensangsten, etaleren niet onbeschaamd hun liefdesverdriet - maar houden zich aan de alwetende wetenschap van de muzieknoten. Er zit daar een onbeschrijflijke schoonheid in, vind ik
De Nieuwe Snaar heeft iets weg van zo'n balorkest, ze willen iedereen vermaken met hun mooie muziekjes. Rockabilly, doo-wop, country, music-hall, Arabische muziek, ... ze draaien er hun hand niet voor om. Ze raffelen die genres niet af als een doldraaiende lopende band, neen ze doen dat met liefde en waardering voor de muziek. De Nieuwe Snaar ondertekent met hun muziek een traditie ...
Ik zag twee bejaarden lopen/ze hadden het over de tijd van toen/Ze spraken over Buddy Holly, die vooral zij aanbad ... toch had hij ook zo'n bril gehad ... Hij had haar diep in de ogen gekeken en ze werd op slag verlie-ie-ie-iefd
zingt Jan de Smet in openingsnummer Denkend aan Buddy Holly's Bril , een nummer dat mij beelden oproept van een lokale kermis ergens in de jaren '50 ... suikerspinnen ... een schuchter gniffelend meisje. Aargh, machtige muziek - jongens
Geen lid zou zowat plattelandsblues genoemd kunnen worden. Schitterend hoe De Nieuwe Snaar via een ééncent verhaaltje over autopech je breed kan doen schaterlachen
Eén van mijn favoriete allertijden nummers van De Nieuwe Snaar moet toch wel
Sommige dingen wezen.
Sommige dingen kan je altijd recycleren ...
ja, dat is slim en het is goed voor de natuur
oude fietsen en afgedragen kleren, elektronica, ...
... hoe doe je dat met een gebroken hart ...
dat kan je niet naar de container dragen ...
want dat is toch wel een geval apart ...
Ook nooit te versmaden is In de Hemel is Geen Dylan , een welgemeende ode aan de Grote Poppappa ('t klinkt smurfachtiger dan ik het bedoel
) ...
De zomer is een mooi seizoen maar toch niet echt compleet ...
zonder mooie woorden van mijn favoriet poëet
voeg daarbij de Dylaneske harmonica et voilà - je hebt een nummer dat uitnodigt tot steeds opnieuw & opnieuw & opnieuw & opnieuw & opnieuw & ... draaien
De Nieuwe Snaar roept bij mij altijd het "Kanteclaer"-gevoel bij mij op (Kanteclaer is een volksfeest in onze stad Deinze). Als kleine rakker vergaapte ik me aan de Kanteclaer-stoet: de veelkleurige praalwagens, de raaskalende vrolijke drinkeboers, en dat o-zo warme "Wij"-gevoel. Die tijd is voorbij, maar 't blijft toch ongelooflijk fantastisch om dat vervlogen kauwgum-sentiment te kunnen oproepen via De Nieuwe Snaar