"Howling at the moon" is het eerste solo album van Bennie Jolink uit 1999 na bijna 25 jaar Normaal. Meer dan logisch dat Ben na al die jaren Normaal ook eens wat anders wilde.
Helemaal uit de lucht vallen kwam deze stap op het solo pad niet want er speelde toen behoorlijk wat gedoe rond Normaal. Allereerst de recente breuk met manager Martin Jansen door wie Jolink zich bestolen voelde. Daarnaast had Jolink last van mentale (depressie) en fysieke (astma) problemen. Hierdoor wilde hij niet ieder jaar weer een verplichting aan gaan van een uitputtende veldtocht met Normaal + album en singels en alles wat er bij komt kijken.
In dat kader was een band en crew in vaste dienst ook niet meer de beste optie. Bandleden kregen een nieuw flexibel contract aangeboden. Normaal gitarist Paul Kemper accepteerde dit aanbod, wat voor hem neerkwam op sterk verlaagde inkomsten, niet. Vervolgens werd hij ontslagen en volgde er een (7-jarig !!) proces van Paul tegen Normaal, dat hij uiteindelijk verloor. De andere bandleden gingen wel door met Ben, maar eerst was er tijd voor een solo project van Jolink.
Er werd een band samengesteld van topmusici uit de Nederlandse scene, dit onder leiding van Antonie Broek (De Dijk) die het album produceerde en erop drumt. Verder doen mee o.a. Pim Kops (De Dijk), gitarist Arthur Ebeling, bassist Hein Offermans, Andre Houtappels (pedal steel), Rens van der Zalm (viool) en Frederique Spigt (zang). Het repertoire is een mix van Engels vertaalde Normaal klassiekers en country classics (o.a. 4 x Hank Williams).
Ben doet duidelijk zijn best om goed en zorgvuldig te zingen maar helaas bekt hij in het Engels minder lekker als in het Nederlands / Achterhoeks. De Hank Williams nummers komen dan ook niet allemaal helemaal uit de verf ondanks de goede muzikale begeleiding. De beste versie van de 4 Hank nummers is "I'll be a bachelor till i die" dat Normaal overigens ook al eens opnam in vertaling ("Vrij-gezellig", 1994). De covers "You've lost that lovin' feelling" and "We'll sweep out the ashes" zijn prima maar doen uiteraard wel onder voor de originele versies.
De ver-Engelsde Normaal songs (vertaald door Alan Gascoigne) zijn dan eigenlijk nog het leukst. "Ik vuul mien zo zo (I 'm feeling so so)", "Alie (Oh Dinah)" en "Net als gisteren (Just like yesterday"" zijn natuurlijk al goede catchy songs en blijven ook in deze versies meer dan overeind.
Grootste verrassing en hoogtepunt is "Lalala La La La". Dit is een cover van de bekende Normaal hit "Hendrik Haverkamp" maar dan volledig gestript van joligheid en voorzien van een nieuw arrangement waardoor het nu een country-noir ballad is met een duistere ondertoon. Hendrik heet nu Sam en is een dorpse outcast met beperkte intelligentie waarop de gemeenschap neerkijkt. Op een avond voeren ze hem dronken, op de weg terug naar huis wordt hij geschept door een auto en komt te al zingend te overlijden. Hetzelfde verhaal als in het origineel maar nu komt deze tragedie veel harder over. Naast Normaal liefhebbers wil ik deze versie dan ook van harte tippen aan America liefhebbers. En dan tip ik gelijk ook de Normaal ballad "Waarum mot mien dat overkommen (It always happens to me)" die ook verder wordt opgetild door de sterke muzikale begeleiding en de voordracht van Ben.
"Howling at the moon" is een goede plaat, duidelijk met veel liefde en aandacht gemaakt door alle betrokkenen. 20 jaar naar dato wat in de vergetelheid geraakt maar leuk om weer eens op te zetten.