Betere (warmere) productie van Jim Gaines/Thomas Ruf op deze plaat, in tegenstelling tot de voorganger die hier en daar wat killer klonk. Veel dynamiek, ook akoestische gitaar en nog belangrijker: het trio (drummer Steve Potts en bassist David Smith) is uitgebreid tot een kwartet door een toetsenist (Rick Steff) erbij te betrekken. Het orgelgeluid draagt bij aan de warmte van de sound.
Ook hier weer meer bleusrock of bluesey hardrock zeg maar, en niet echt pure blues. Dat hardrockgeluid hoor je goed terug in de stevige riffs (bijvoorbeeld Dead and Gone), wat een beetje doet denken aan de blueshardrock van begin jaren negentig (bijvoorbeeld Thunder en Great White).
De vergelijking met bijvoorbeeld Stevie Ray Vaughan is op deze plaat niet gemakkelijk meer te maken.
Stevige 70's/90's bluesey hardrock dus met fantastische (rauwe) zang en scheurende gitaarsolo's en ook belangrijk: veel dynamiek.