Prefab Sprout - Swoon (1984)

De enige plaat die ik nooit gehoord heb van deze band.
heb de cd dus ook nooit ook maar ergens in handen gehad of zo.

Bestaat dit wel echt...

deze cd is de eerste van prefab sprout en er staan zeer mooie liedjes op, de definitie van pop, later zou het een geniale groep worden

Op de man-bericht verwijderd.

Rellen bij Prefab Sprout? Het moet niet veel gekker worden

SWOON
De eersteling van Prefab Sprout,
Britse band voor meerwaardezoekers.

Ik vind het nog een vingeroefening.
Nog te veel ideeën in één song ... plotse wendingen,
complexe arrangementen en de vocalen wegen wat licht.

Don't Sing ligt in al aardig in de buurt van wat later komen zal.
De harmonica op dit album is echter lichtjes irritant ...

Cue Fanfare geraakt moeilijk uit het moeras.
Maar er is hoop op beterschap in de finale.

Green Isaac (I) is een vlot nummer met tempoversnelling.
De close harmony vocalen van Wendy en Paddy zijn in orde.

Here on the Eerie strompelt tussen song en hook.
Een goed voorbeeld van een teveel aan akkoorden.

Cruel is veruit het sterkste nummer van deze set.
Met een parel van een tekst ... 18 karaats Prefab Blues.

Couldn't Bear to Be Special is een typische Sprout ballad.
Net als Cruel een jazzy blues, maar minder overtuigend.

I Never Play Basketball Now, van zo'n titel verwacht je wel wat.
Een behendig dribbelend gitaarnummer, maar geen driepunter.

Ghost Town Blues maakt poppy bokkensprongen
Maar het complex gearrangeerde refrein doet de beloftevolle song de das om.

Elegance staat vrij dicht bij de uitgebalanceerde jazz pop van Steve McQueen.
De derde jazzblues van het album, maar eentje dat tot de betere tracks behoort.

Technique is een vrolijk experiment dat wat kleur brengt op Swoon.
De groep imiteert op schalkse wijze een doorsnee synthpopact.

Green Isaac (II) is een reprise van ...
In een jazzy ballroom stijl waar Prefab Sprout een patent zal op aanvragen.

Iets te weinig relativeringsvermogen op dit moeilijke debuut.
De groep meet zich iets te nadrukkelijk een eigen sound aan,
maar is nog niet rijp genoeg om het talent te verzilveren.

Eén uitschieter (Cruel), een paar interessante probeersels,
(1, 3, 8, 9 en 11) en een halve plaat die een geoefend oor vraagt.
Enkel voor ingewijden.

Achteraf bekeken toch het tweede beste album van de Sprouts. De albums na Steve Mcqueen zijn me iets te braaf en soft, alsof ze ook oma probeerden te behagen.

Staat deze plaat ook al vol met die gladde jaren 80-arrangementen?

Nee, het is heel complexe, gesofisticeerde popmuziek maar het "gladde" is hier gelukkig nog niet aanwezig. Een briljant album.

Hier maar eens achteraan dan, bedankt.

Ik vond Swoon destijds te zwaar ik heb hem gekocht nadat ik Steve McQueen al had gekocht. Ik moet toegeven dat ik Swoon al snel na aankoop een paar keer gedraaid heb om hem vervolgens op te bergen en nooit meer te draaien. Kan zijn dat ik er nu anders tegenaan kijk, ware het niet dat ik geen pick-up meer heb en ik ben ook niet van plan deze nog aan te schaffen. Ik weet echter wel zeker dat Steve McQueen wat mij betreft veel beter was. Ik had hem zowaar even in mijn top 10 staan. Misschien dat die ooit nog eens terugkeert. Daarna was het voor mij al gauw afgelopen. Ik sluit me in die zin bij de woorden van AC1 aan. Swoon was een beetje zoeken naar de juiste koers, maar slecht was het zeker niet. Ik ben eigenlijk van mening dat je als je Steve McQueen hebt dat je daarmee alles wat je van Prefab Sprout moet weten in huis hebt.

Beetje moeilijke plaat. Het lijkt alsof de band met opzet een beetje ingewikkeld wil doen. Alsof de band echt nét even te veel moeite doet om volwassener te klinken dan andere 80's pop-acts.

Wel leuk dat Wikipedia dit al indiepop noemt. Dan is dit een nogal vroege indiepop-plaat, als je het mij vraagt.

Verder is het natuurlijk wel mooi en goed ingespeeld en zijn de arrangementen en zanglijnen wel knap. Het had wat mij betreft wel iets toegankelijker gemogen. De (vele) tempowisselingen maken het ook een beetje prog zo nu en dan.

De stem doet me trouwens onwijs denken aan de leadzanger van It Bites; Francis Dunnery.

Doet enigszins denken aan Joe Jackson ten tijde van Night & Day, lekker plaatje wel.

Intellectuele popmuziek, hè. Swoon blijft toch hun tweede beste plaat.

Dit debuut ooit op goed geluk gekocht, en nooit spijt van gehad. De complex opgebouwde songs klonken voor mij na een paar maal draaien heel vertrouwd. Alleen met de teksten, voor zover ik ze kan verstaan, heb ik wat meer moeite. Maar de bezwaren die hierboven gegeven worden, die deel ik niet. Heerlijk album, dat ik niet graag zou willen missen - alleen moet ik het wel onder de juiste omstandigheden beluisteren. Maar dat geldt voor de meeste muziek die mij lief is. Steve McQueen is waarschijnlijk nog wel iets beter, en dat album gaan we binnenkort maar eens opnieuw beluisteren, evenals de andere albums.

Voor mij veruit hun beste. Kan natuurlijk nostalgie zijn want heb die elpee ontelbare keren gedraaid. Daarna blijft Prefab Sprout erg goed maar soms wat té afgelikt.

≥ Swoon - Prefab ‘s Sprout - Cd's | Overige - Marktplaats.nl Hier is voor weinig geld

Prefab Sprout - Swoon (1984)

Prefab Sprout, een van mijn lievelingsbands, leerde ik pas kennen via MuMe's toplijstentopics. Te bizar eigenlijk, maar goed. Waarschijnlijk kende ik al wel een aantal Prefab songs zonder dat ik wist had van die band. En dan denk ik vooral aan een Cars and Girls, die had ik zeker wel eens gehoord en een The King of Rock 'N Roll ook wel. En misschien verder nog wel 1 of 2, maar dat boeit voor nu ook niet echt verder
When Love Breaks Down in de jaarlijstentopics zorgde ervoor dat ik in no tempo alles van de band achterna ging. En hun debuut Swoon was denk ik een van de latere albums die ik leerde kennen en waar ik ook meer tijd voor nodig had dan veel andere albums.

Prefab Sprout is het geesteskind van Paddy McAloon, geboren in 1957. Vernoemd en verbasterd naar "pepper sprout" uit de song Jackson van Johnny Cash en June Carter.
Paddy richtte de band Prefab Sprout op in 1978, samen met zijn broer Martin. Begin 1982 brachten ze hun eerste single uit op hun eigen label: Candle Records. De song heette Lions In My Own Garden (Exit Someone), oftewel Limoges, de Franse stad waar Paddy's ex-vriendin had gestudeerd. De single had als B kant Radio Love. Limoges werd tamelijk goed ontvangen in de pers. Wat mij betreft een heerlijke 1e single, al een beetje die typische Prefab Sprout sound. Meer gitaargericht en daarom erg fijn en de mondharmonica geeft een prachtig effect.
Kort hierna voegde Wendy Smith zich bij de band en werd een 2e single opgenomen, namelijk The Devil Has All the Best Tunes, met op de b kant Walk On, waarbij ik de B kant fijner vind dan de wat zenuwachtige A kant waar Wendy wel haar eerste duidelijke bijdrage heeft.

In 1983 tekende de band bij het vrij nieuwe independentlabel Kitchenware Records dat hun eerste 2 singles nogmaals uitbracht. Vervolgens gingen ze aan de slag om hun eerste LP te maken voor slechts 5000 pond. In 1984 kwam Swoon (Songs Written Out of Necessity) uit. Critics loved it, de vreemde songstructuren evenals de apartige lyrics. Het bereikte de 22e plek in de albumlijst in de UK.

Don't Sing is de opener en eerste single, een heerlijke track met dat strumming gitaarwerk, de fijne mondharmonica weer en Wendy's subtiele en kenmerkende bijdrage, subtieler dan bij hun 2e single. Een beetje apartige song wel, heeft wel iets weg van Faron Young later. Beetje stop start ritme ook wel in de song, een betere term weet ik even niet, maar dat is wel een beetje Prefab's kenmerk in veel songs, hier vooral in Paddy's zang. Zorgt er ook wel voor dat het eigenlijk nooit verveelt.
Cue Fanfare moet ik zeggen is een typische PF track, een van de fijnste tracks van het album ook. Hun eerste echte perfecte Prefab Sprout track misschien wel. Die heerlijk warme en suave feel in de muziek en ook wel Paddy's en Wendy's zang, zalig! Maar ook hier weer dat fijne typische Prefab tegendraadse in de song. Een song over de legendarische schaker Bobby Fisher. Singlewaardig wel voor mij.
Green Isaac (I) is een kleine rustige song, iets waar de band ook wel patent op heeft. Geen heel gedenkwaardige song in het begin, maar het heeft wel een melancholische feel. Toch wel erg fijn die versnelling halverwege de song, dat maakt 'm toch ineens een klasse beter.
Here on the Eerie heeft heel erg fijn gitaarwerk en fijne ritmes, doet wel een beetje Spaans aan, prima song ook weer.
Cruel is een rustiger, wat jazzy ballad. Jazz wat ook op een of andere manier vaak terugkomt in hun werk. Ms toch eens dat genre proberen Mooie song weer, vooral het pa-pa-da-pa it's Cruel refrein.

Couldn't Bear to Be Special is de 2e en laatste single van het album. Een van de fijnere tracks van het album. Hier kun je goed horen hoe mooi en expressief Paddy kan zingen. Daar waar Wendy meezingt doet een beetje Cocteau Twins achtig aan. Maar deze hele song had qua sfeer en sound zo gepast op Jordan: the Comeback, een later album van ze.
I Never Play Basketball Now is andermaal een topsong van de band. Fijne keyboard/synths hier. Bubblegumpopsong. Deze doet denken aan songs van From Langley Park to Memphis al.
Ghost Town Blues is ook gewoon zo'n leuk nummertje met fijn vrolijk en speels toetsenwerk. En ook weer zo'n typisch alle kanten op Prefab refrein.
Elegance heeft weer een typische Jordan vibe al vind ik. Fijne uptempo jazzy verzen ook al is deze song een beetje een slowburner op een bepaalde manier, het refrein is nog net wat mooier en lieflijk.
Technique , hier valt het drumwerk/ritme wat meer op. Van snelheid in de verzen ineens weer naar een langzamer refrein in een heel andere toonsoort. Technique ineens vanuit het niets. Ik heb sowieso vaak geen idee waar de teksten over gaan bij ze. Aardige song, maar niet heel bijzonder vind ik.
Green Isaac (II) is de closer en verwijst uiteraard naar de eerdere Isaac. Een rustig miniatuurtje.


He'll Have to Go is de b side van de Don't Sing single. Een mooie en zwoele track wel deze cover van een Jim Reeves song.

Spinning Belinda is een van de 2 b sides van de Couldn't Bear to Be Special single. Fijne groovy track als je het mij vraagt, pure pop, had een van de beteren op het album geweest.
Donna Summer is de andere b side en is van alle tracks tot nu toe mijn fave song van ze. Rustig, sferisch en mistig, een soort voorloper van When Love Breaks Down ms wel, duidelijk de Steve McQueen sound in ieder geval.

Eindoordeel: maar we beoordelen uiteraard alleen het album, de rest is voor de leuk Een meer dan degelijk debuut van de spruitjes moet ik zeggen. Ik wilde niet te hoog inzetten in het begin, dacht aan onder de 4, maar dit is voor mij gewoon een goede 4 *, de helft van het album is gewoon erg sterk en daarnaast staan er nog een paar aardige songs op.

4 *

Cruel vind ik de beste, maar Cue Fanfare, Basketball en Special ook zeker speciaal
Heerlijk debuut, wat mysterieuze sfeer, ik hoor er nog steeds elke keer wat nieuws in.

Het debuutalbum van de Sprouts, een zeer eigenzinnige plaat met zeker voor die tijd rare twists en turns. Ik weet dat veel vrienden van mij dit destijds totaal niet trokken, rare schizofrene muziek vonden ze het. Geen muziek om op te zetten tijdens een gezamenlijk muziekavondje, wel muziek om je (alleen) in onder te dompelen als je ervoor in de stemming bent. Er staan zeer fraaie nummers op en ook wat mindere broeders, het heen en weer gehussel van sferen zorgt waarschijnlijk ook voor de wat onrustige beleving. Zo zit je in vervoering te luisteren en zo gaan de wenkbrauwen weer omhoog van moet dit nou Dit zal zeker niet ieders kopje thee zijn maar het blijft wel een bijzondere plaat. Ik weet nog dat ik een review destijds gelezen heb dat Paddy zelf de linernotes geschreven had, deze zijn op de binnenhoes zogenaamd geschreven door een of andere niet bestaande journalist. Wel lachen, je eigen plaat positief promoten in de linernotes. Je blijft lachen met die Engelsen.

Zit nu de 2019 remaster te beluisteren, prima geremasterd en klinkt nu ook erg lekker. Meteen een halve punt omhoog gegooid. Lekker dat Cruel met dat salsa tintje!

Uitstekend debuut van PS. Swoon is een plaat die zijn schoonheid niet direct openbaart. Vaak zijn dat de fijnste platen om te blijven ontdekken. Ogenschijnlijk simpele maar catchy melodielijnen strelen de oren , met daarover heen de fijne vocalen van Paddy en Wendy. Intelligente muziek, waar je moeite voor moet blijven doen en steeds weer een stukje van een puzzel openbaart. We gaan naar 4 sterren