Charles Mingus - Mingus at Antibes (1976)

Misschien wel de beste live jazzplaat die ik ken. De energie is echt ongelooflijk en het is natuurlijk nooit verkeerd als Eric Dolphy even langs komt om mee te doen . De versies zijn lekker lang en duren in sommige gevallen een stuk langer dan de studioversie. Kortom, verplicht luistervoer voor elke Mingus-fan! 4,5/5, maar de 5/5 zit er nog steeds in!

PS. Bij mij is de trackvolgorde anders: 6, 1, 2, 4, 3, 5.

Dit is zeker een goed live album. De muziek van Mingus heeft op de studioalbums al een soort van live dynamiek. komt helemaal tot zijn recht op dit echte live album.

Heb de mazzel dat ik dit op (schoon) vinyl heb, klinkt via dezelfde (buizen) versterker beter dan de cd versie...5*

Voor een prikkie meegenomen uit New York en nu al een van mijn favoriete live jazz cd's.
Vooral Eric Dolphy is nadrukkelijk aanwezig en speelt of zijn leven er van af hangt.
NO RISC DISC !!

Een van de grote gaten in mijn Minguskennis hierbij opgevuld, is gisteren aangekomen in de post en inmiddels al drie keer beluisterd.

Eigenlijk geef ik nooit waarderingen na drie keer luisteren, vandaar een bescheiden vier sterren om mee te beginnen. Maar wat een muzikanten, wat een optreden, wat een plaat.

Sinds mijn voorliefde voor jazz is begonnen, relatief kort geleden, is er een constante strijd gaande in mijn hoofd tussen Coltrane en Mingus wie nou de coolste en geniaalste muzikant aller tijden is. Net op het moment dat Coltrane de fakkel over leek te gaan nemen hoor ik deze plaat voor het eerst. Ik koester echt een diepe liefde voor alle bands die Mingus geleid heeft, voor mij is hij het grote jazzgenie en de orginele rockster.

Later hopelijk uitgebreide recensie van deze plaat en anderen.

Wat een energie en plezier straalt deze opname uit zeg. Mingus speelt brilliant op zijn bas. Dolphy en Ervin zijn nadrukkelijk aanwezig, veel ruimte voor solo`s. Heerlijke lang Uitgesponnen nummers die geen moment vervelen. Opzwepende ritmes, gospel, blues, improvisatie en ballads. Mingus heeft het allemaal en speelt met deze heren de sterren van de hemel. Deze plaat bestaat enkel uit hoogtepunten.

Eén van de allerfijnste jazz cd's die ik de laatste tijd heb gehoord. "Ontdekt" op deze site (één van de redenen waarom ik MusicMeter bezoek is uiteraard het enthousiasme van de gerespecteerde mede-
muziekminnaars) en sedert enige tijd zich bevindend in een stapeltje albums waar ik maar geen genoeg van kan krijgen, opgesteld in de onmiddellijke nabijheid van de cd-speler. Want dit is een totaal meeslepend en overrompelend album, dat iedere serieuze muziekliefhebber, wat ook zijn muzikale voorkeur is, absoluut zou moeten proberen. Weinig toe te voegen aan de loftuitingen hierboven, zwakke plekken of zwakke musici hoor ik op dit album niet. Gekocht vanwege de combinatie van Mingus en Eric Dolphy, maar overtrof mijn verwachtingen.

Dit is inderdaad een fantastische live-plaat van Mingus. Wat een enorme bonk aan energie. Mingus' thema's hebben gewoon wat, iets vernieuwends en tegelijkertijd lijkt het terug te grijpen naar oude tradities. Deze muziek swingt maar durft ook regelmatig over de rand te gaan. Zeer vooruitstrevend voor het jaar 1960 waarin anderen ook bezig waren met experimenten: Ornette Coleman, John Coltrane en de hier aanwezige Dolphy natuurlijk. Eric Dolphy past uitstekend in de muziek van Mingus: zijn toon en speelwijze ligt ook vaak nog wat binnen de blues maar ook hij durft veel verder te kijken.

Meesterlijk en feestelijk. Geweldige composities. Duizelingwekkende improvisaties. Imponerende line-up. Need to say more...? Ja, Mingus was een geniale brombeer die het beste bij zijn musici naar boven haalde.

Het begon met het herluisteren van Better Get Hit in Your Soul omdat ik van deze uitvoering een paar dagen geleden op instagram een erg leuk fragment tegenkwam. Erna luister je nog een nummer, en nog een, totdat je eigenlijk het hele album geluisterd hebt zonder dat dit je voorafgaande bedoeling was en je keert op de koop toe terug om nog eens "in je ziel geraakt te worden" - erg aanstekelijk is die energie en spelvreugde van dit optreden. Waarlijk, je krijgt zo'n zin om dit nog eens volledig te herluisteren. Op dit uur zou dit verboden moeten zijn om paternalistische redenen

Seneca stelde in zijn brieven aan Lucilus dat plezier pijn wordt wanneer je het voorbij een bepaald punt drijft. Ik denk dat je tijdens het luisteren van dit album mooi op die grens blijft balanceren op een aangename manier. Die ene ochtendzon die je negeert omdat je liever wat onnodig langer in bed wil liggen, dat ene wijnglas te veel dat het waard was ondanks de kater de volgende dag, die zoveelste spetterende solo terwijl je met enige moeite je ogen kunt openhouden. Alles met mate, incluis matigheid zelf natuurlijk...

Momenteel pulkt ‘What Love?’ aan mijn oren. Of nee, het praat tegen me. Begint zelfs lief en teder te fluisteren om daarna met de nagels aan het bord te gaan dreigen krassen.

Schalks doet ze het niet. Ik glimlach. Is dit nu liefde?

Wat mij betreft had de discussie over albumtitel, uitgiftejaar en rolverdeling Mingus/Dolphy wel geplaatst mogen blijven: het gaf een mooie inkijk in de achtergronden en rare fratsen van platenmaatschappijen.

Beetje vreemd ook dat er geen opkuisbericht te zien is? Is het niet iets mooier naar users toe als de betreffende mod een bericht geplaatst had dat er gebezemd is? Ik ging bijna een andere browser gebruiken om even te testen of er lokaal niks mis was.

Ik heb even gebezemd.

Net weer van mijn sokken geblazen. Mooier kan jazz niet zijn. Wat een composities, wat een muzikanten!