De meeste hiphopliefhebbers hebben nog nooit van hem gehoord en zullen dat waarschijnlijk ook nooit doen. Zijn debuut verscheen ruim een maand geleden bij het onbekende label Culture VI. Sindsdien is zijn naam af en toe ergens opgedoken, maar niet meer dan dat. Logisch, want raptechnisch gezien doet hij eigenlijk niets nieuws, en inhoudelijk worden op dit debuut ook niet veel potten gebroken. En toch verdient Sorry I’m Late aandacht. Waarom? Omdat John Regan als één van de weinigen zich geen seconde laat leiden door de ongeschreven regels binnen de hiphop. Hij is niet zoals zo veel underground-MC’s kritisch over de mainstream en heeft het ook niet zoals de meeste mainstream-MC’s over zijn rijkdom - nee, Regan doet gewoon waar hij zin in heeft. Het resultaat is een misschien nergens verbijsterend maar wel ontzettend vermakelijk album.
Dat komt vooral omdat Regan op ieder nummer oprecht klinkt. Met speels gemak wisselt de MC persoonlijke, gevoelige refreinen af met vermakelijke nonsensraps en hij werkt even succesvol samen met de rebellerende Ill Bill als met de zoetgevooisde Marsha Ambrosius. En alles klinkt gemeend. Of het nu over zijn crisis gaat die hem bijna tot zelfmoord dreef (het door Nottz geproduceerde Suicide ediciuS), over een verloren dierbare (uitschieter Yesterday) of over koetjes en kalfjes (Paint the World): Regan rapt het altijd zonder uit de bocht te vliegen of overdreven zijn best te doen.
Over de producties op Sorry I’m Late kan eigenlijk hetzelfde worden gezegd: ook die zijn enorm afwisselend. Scheurende gitaren komen evenveel voor als gevoelige pianotonen, terwijl ook lichtweemoedige soulsamples en verknipte piepstemmetjes de revue passeren. Het gevolg is dat het album niet alleen heen en weer schommelt tussen diverse instrumentaties, maar ook tussen compleet verschillende gevoelens.
Dit alles maakt Sorry I’m Late uiteraard niet tot een hoogstaand album. Sterker nog, er is objectief gezien van alles op dit debuut aan te merken. Zoals gezegd is Regan als MC nauwelijks bovengemiddeld, daarnaast is alles wat hij doet op dit debuut eerder al wel eens gedaan - en vaak ook nog beter. Het verschil is alleen dat deze MC niet probeert van alle stijlen een doordacht of uitgebalanceerd geheel te maken. Het album klinkt niet als een poging om zoveel mogelijk stijlen en gevoelens bij elkaar te stoppen, maar eerder als een weerspiegeling van John Regans karakter: zo natuurlijk en oprecht komt het allemaal over. Er zit dus geen strak concept achter Sorry I’m Late, maar eigenlijk is dat juist de charme van het album. Dit is wat John Regan te bieden heeft: degelijke raps, degelijke beats, openhartige teksten en verder geen poespas.
HHL