Social Distortion, de band van frontman Mike Ness. Toch wel één van mijn idolen in mijn puberteit. Toch wel één van mijn favoriete bands in mijn puberteit. Een band die ‘Ring Of Fire’ coverde, van Johnny Cash, waardoor ik die beste man leerde kennen. En ‘Under My Thumb’, van The Rolling Stones.
Afgaande op de twee vorige platen, moest dit een topper worden. Social Distortion staat niet bekend om het snel en veel afleveren van platen, maar zij doen er toch altijd een hele tijd over, zo blijkt. Hun laatste dateert alweer van 2004, en mijn favoriete plaat (‘White Light, White Heat, White Trash’) is al van 1996. Toen was ik 6 jaar, nu bijna 21. In een tijdsbestek van 15 jaar drie platen afleveren, dat is niet veel. Maar kwalitatief zijn die twee platen natuurlijk wel hoogstaand. De vraag was of de nieuwe, ‘Hard Times And Nursery Rhymes’ ook zo’n topplaat zou zijn.
De hoes spreekt in ieder geval wel aan. Een zwart-witfoto van een man in werktenue, een vrouw en twee kinderen, op de drempel van hun armzalige huisje. Een arbeidersfamilie, of een boerenfamilie zo u wilt. Veel vreugde spreekt niet uit de hoes, maar dat is prima zo, Social Distortion is een band die het best tot zijn recht komt als ze, Mike Ness bedoel ik dan vooral, de kwetsbaarheid van de menselijke soort tonen.
De muziek zelf dan maar. De plaat wordt op gang geschoten met een instrumental. We horen het typische Social Distortion-geluid, en weten dan al dat we niet veel verandering moeten verwachten. Het wordt geen plaat die ons gaat verrassen, of wegblazen, dat is dan al wel duidelijk. ‘California (Hustle And Flow)’ is een aardig nummer, maar weet me eigenlijk niet meteen bij de kladden te grijpen. ‘Gimme The Sweet And Lowdown’ vind ik wel een erg goed nummer; helemaal in de traditie van vroegere nummers.
‘Diamond In The Rough’ is misschien wel het mooiste eigen nummer dat op de plaat staat. het refrein weet me wel te raken, de tekst ook. ‘Machine Gun Blues’ is een wat steviger nummer, het sleept niet zo aan, wat de meeste nummers van Social Distortion wel doen (wat trouwens niet altijd negatief hoeft te zijn, integendeel). Er zit wel pit in, moet ik toegeven, al wordt dit een beetje tenietgedaan door het tussenstuk.
‘Bakersfield’ is zo’n aanslepend nummer. Waar op vorige platen zulke nummers me in al hun schoonheid wisten te verleiden, doet dit nummer dat niet. het lijkt wel alsof Social Distortion die magie onderweg kwijtgespeeld is. Het einde van het nummer klinkt me ook een beetje te “bekend” in de oren (het is een trucje dat Social Distortion niet voor het eerst toepast). ‘Far Side Of Nowhere’ klinkt poppy, en bevalt me toch niet echt. Erg cliché, ook tekstueel (zoals lowieke eerder al aanhaalde). Het klinkt wel prettig, maar doet me eerlijk gezegd bitter weinig.
‘Alone And Forsaken’ is een cover. Ook dit keer weten Mike Ness en de zijnen een mooi nummer uit te zoeken om te coveren. Het is immers een nummer van countrylegende Hank Williams, een man waarvan ik al heel lang eens wat meer wil luisteren, maar er om één of andere manier nog nooit toe ben gekomen. Misschien komt het er nu wel van, dan heeft Social Distortion dat toch alweder op hun conto. Het is een goeie cover, kwalitatief is dit het beste nummer dat op de hele plaat terug te vinden is, en dat zegt al wat natuurlijk. Nu ja, de weinige nummers die ik ken van Hank Williams, zijn uitmuntend (onder andere ‘Cold, Cold Heart).
De laatste drie nummers vind ik vrij zwak, eerlijk gezegd. Zij hadden er voor mij niet op gehoeven, maar ach, een plaatje van een halfuur, was dat niet te kort geweest dan? Ik meen van niet. In dat geval had deze plaat toch minstens een half sterretje meer gekregen.
3 sterren