We bevinden ons halverwege de jaren 50. Nog geen tien jaar geleden is de tweede oorlog geëindigd; de wereld is in heropbouw. In het vrij gebleven Amerika loopt een 34-jarige pianist rond. Samen met legermaatje Paul Desmond wandelt hij een bar binnen. De heren zijn nog te jong om melancholisch te zijn, maar oud genoeg om enige nostalgische gevoelens te koesteren. Dave Brubeck start een toontje op de piano die achterin het pand staat. "Fats Waller, beste Paul, ooit wel eens van gehoord?" "Wel beetje traag, Dave: spice it up will ya dan pak ik mijn saxofoon erbij" "Ok, komt ie, keep up, if you can" Vervolgens komt de musicial-tune: Keepin' Out of Mischief Now in sneltreinvaart voorbij. De tempoverhoging komt gelukkig het spelplezier zo ten goede dat het nummer op plaat beland.
Ik weet natuurlijk niet of het zo gegaan is, maar het album ademt wel die sfeer. De muziek is familiaar en ongedwongen; alsof je elke toon en verhandeling al jaren kent. De interactie tussen de muzikanten- met name het blazerspel en de piano- geschiedt als vanzelf. Gevaarlijk mag de muziek weliswaar niet zijn, maar de opgewekte, optimistische tonen zijn toch zeker aanstekelijk. Veel oude nummers ook; alsof de heren het beste van het verleden naar de toekomst willen halen. Een oppoetsbeurt voor betere tijden. Deze plaat vind ik hierdoor verdomd verslavend . Heerlijke muziek die zijn glans nog niet heeft verloren!