Het moge duidelijk zijn dat de cover geinspireerd is door
deze van Lisa Hartman.
Ik ken dat album verder niet, maar ga er van uit dat het muzikaal niet hetzelfde klinkt. Alhoewel je het nooit zeker kunt weten want Cape Dory klinkt met zijn lo-fi geluid wel alsof het niet van deze tijd is.
Dromerig, ietwat kneuterig (zoals de hoes ook) dreutelt het album voort. Dat heeft een eng, negatief toontje in zich maar dat is het niet helemaal. De liedjes zijn allercharmanst en het rammelt er op los. Maar rammelpop hebben we vaker gehoord, dromerige lo-fi liedjes ook en na het grote succes van Beach House is het lastig om wederom te verrassen. Misschien hebben we allemaal even genoeg gehoord binnen dit genre en is het tijd voor iets anders. Je zou bijna zeggen: mosterd na de maaltijd.
Dat verdient Tennis niet en dit album mag best gehoord worden. Er zal vast nog wel wat ruimte zijn in uw digitale bibliotheek of uw cd kast, want Cape Dory is gewoon een leuke plaat.
Tien onweerstaanbare, feel-good songs in een ruime 28 minuten: daar kan niemand zich toch een buil aan vallen?! Ik in elk geval niet.
Overigens is Cape Dory het resultaat van een flinke tijd zeilen waar Patrick Riley en Alaina Moore op elkaar en de zee waren aangewezen.
Helaas niet de eerste grote verrassing van 2011 voor mij (daarvoor worden mijn hoge verwachtingen niet helemaal ingelost), maar lekker is het wel. Ik wacht tot die tijd wel op die eerste grote klapper die moet komen en Tennis, de tropische variant van Beach House wellicht, mag dan nog wel even een potje spelen met mij. Wordt het vanzelf misschien nog wel game-set-match ook en mag het achteraf alsnog de grote verrassing worden genoemd.
Kandidaatje: groeiplaat + grote debuut-doorbraak