Kijkend in een wateroppervlak zie je wat je nooit had willen zien.. Je ziet vervlogen dromen. Kapotgemaakte verlangens en verkrachte ideeën.. Het rimpelt en je ziet jezelf.
Koud. Wit. Verlaten. Eenzaam.
Maar toch weet je dat dit niet altijd zo blijft. Because im watching when she reels.. Maar hulp word er geboden. Niet fysiek, mentaal. Dit album is namelijk diepdonker melancholisch, maar ook hoopvol. Een zwarte oceaan waar die éne fles in drijft met het witte vel papier. Op dat vel staat voor iedereen iets anders, en zolang je maar zo lang als je kunt blijft zoeken. Het dikke diepe water wegdrukt en wanhopig blijft kijken.. Dan drijft het je nader toe.. Open je het.
En vind je je ....
4.