Hoewel de heren vanaf deze schijf met de regelmaat van de klok een album uit brengen zit er ook alweer 7 jaar tussen deze worp en de magere voorganger II. Het debuut was te gek, met snarendokter Neil Schon op de gitaar. Hierna zou alles anders worden. De frisheid was er wat vanaf. Hoewel dit plaatje zeker niet slecht is, mis ik het sleazy karakter van de eersteling, maar ja die ligt alweer 17 jaar achter ons. Deze worp is wat meer AOR georiënteerd, is niet slecht maar het vuurwerk wordt node gemist. De eerste drie nummers tonen wat dat betreft een juiste weergave van het geheel, serieus, Toto achtige stukken, zoete refreinen, niet echt iets waar ik op zit te wachten. Pas bij Give in to This Love veer ik wat op, want een lekkere heavy groove en de song klinkt bij vlagen fel. Jammer dat de rest maar niet op gang komt. Desalniettemin is Johnny Gioeli weer prima bij stem en zit het muzikaal gewoon wel weer degelijk in elkaar.