In
dit interview vertelt Slug, hoofdman van Rhymesayers, dat er bij zijn label niet per se naar talent wordt gezocht, maar dat het een grote familie is die toevallig ook muziek maakt. Dit klinkt misschien als een vredelievende gedachte, maar het kan wel als nadeel hebben dat de muziek zelf soms niet de grootste rol speelt. En dat levert uiteraard niet altijd een kwalitatief hoogstaand eindproduct op.
Dit laat Blueprint op Adventures in Counter-Culture blijken. Om positief te beginnen: de rapper zelf doet het helemaal niet zo slecht. Hij heeft een fijne, rustige stem en is tekstueel intrigerend. Wat het gemiddelde van de plaat echter drastisch omlaag haalt, zijn de producties. Zoals eerder gezegd doet de MC het niet slecht, maar de beats lijken hem totaal niet de ruimte te geven om zijn potentie te laten horen.
Dit komt doordat de producties veels te veel aanwezig zijn. Ze overstemmen Blueprint of ze lijden te veel af om nog naar de rapper zelf te luisteren. In de beats, die vooral door Blue zelf zijn verzorgd, wordt veel gebruikgemaakt van bliepjes, synthesizers en met de computer geconfigureerde stemsamples die door de oneindige herhalingen irritant aandoen. Dit is erg jammer, vooral als je ziet dat hij bij Rhymesayers zit, waardoor het wellicht mogelijk was geweest om Ant voor enkele producties te strikken. Iets wat vast een hele fijne combinatie zou zijn geweest, gezien de fijne laidback stem die de rapper laat horen.
Maar laten we ons geen hypothetische situaties voor ogen houden, want feit blijft dat Adventures in Counter-Culture rommelig klinkt. De producties, bomvol irritante samples, bliepjes en rinkeltjes, zijn te aanwezig om de vocalen voor ons verstaanbaar te maken. Het resulteert in een lang uur, wat het haast onmogelijk maakt om onafgebroken naar deze plaat te luisteren.
Ook
hier te lezen.