Dropkick Murphys - Going Out in Style (2011)

Memorial Day stream hier: Exclusive Stream: New Dropkick Murphys Song 'Memorial Day' | Rolling Stone Music - rollingstone.com

Ik hoop dat de titel van de cd niet letterlijk te nemen is - zou jammer zijn. Sowieso vind ik het erg 'plots' dat de cd er is - er is vrij weinig om te doen geweest tot nog toe in vergelijking met hopen andere bands, en dat terwijl Dropkick Murphys toch wel een gevestigde waarde is en kwalitatief altijd uitstekend werk aflevert.

Binnen 'de scene' word er wel een hoop gepromoot hoor. En sowieso in ons landje worden dit soort bands toch nooit echt heel groots aangekondigt?

Ik vind overigens 'Memorial day' redelijk tegenvallen. Het klinkt te simpel, alsof ze echt NIET hun best hebben gedaan.

Overigens leuke feitjes: Bruce Springsteen (!!!) en Fat Mike (Nofx) doen beide mee op 2 nummers...

Een nieuwe plaat van Dropkick Murphys is altijd leuk. Het is ook altijd meer van hetzelfde, maar van deze band kan ik doorgaans wel hebben. De muziek staat altijd garant voor een feestje, en dat mag zo af en toe ook wel eens.

Leuk trouwens om te zien dat enkele van mijn vroegere helden (toen ik nog een echte jongeling was) dit jaar een nieuwe plaat uitbrengen (naast Dropkick Murphys ook nog Social Distortion en The Mahones).

Het is te hopen dat 'Memorial Day' een slechte representatie van het album is, want vooral de veel te gladde zang steekt toch sterk tegen.

Een nieuwe Dropkick Murphy's en nog wel met Bruce Springsteen als gast. Klinkt goed, ik ben benieuwd naar dit album.

Het nieuwe nummer vind ik zwaar tegenvallen, maar ik wacht de rest af. De Dropkick Murphys hebben namelijk nooit echt teleurgesteld.

Nou eindelijk ook dat eerste nummer eens gehoord en inderdaad - ook mij doet het niet zo veel. Erg (lees: te) glad en poppy - best vrolijk maar niet erg pittig. Hopen maar dat de rest van de cd een klein beetje enthousiaster en ruiger klinkt.

Ik heb 'm ook net beluisterd. Moet me bij de rest aansluiten, maar het blijft wel aanstekelijk natuurlijk. Maar het mag wel wat harder en scherper.

Ik heb 'm helemaal kunnen beluisteren, en ie is typisch Murphys: niet bijster origineel, maar wel zeer sfeervol. Om jullie wat gerust te stellen: ik vind Memorial Day eigenlijk een van de mindere, er staan veel betere nummers op. Vooral de eerste drie en Take Em Down zijn zalig!

Hang em High klinkt in ieder geval al pakken beter dan Memorial Day.

Gewoon een lekker Dropkick Murphys album. Ze hebben weleens betere albums gemaakt, maar hij is zeker niet slecht. Wat voor rol heeft Bruce Springsteen eigenlijk in het nummer Peg O' My Heart, want ik heb hem niet gehoord. Ik zal eens opzoeken of hij dan een instrumentaal heeft ingespeeld ofzo...

Hij zingt gewoon...

Ik vind Memorial Day eigenlijk wel een erg mooi nummer.

Ik hoef er weinig woorden aan vuil te maken: ik wordt er vrolijk van!!!!

The Hardest Mile, geweldig nummer

Poeh, wat een saai album, zeg! Dropkick Murphys vond ik altijd geweldig vanwege die combinatie van Ierse muziek en Punk, maar op dit album liggen de Ierse invloeden er wel heel dik boven op. Iets te dik naar mijn mening. De nummers zelf zijn ook behoorlijk ongeinspireerd, je zou bijna denken dat je afgedankte nummers aan het luisteren bent. Een dalende lijn van Dropkick Murphys, als dit het laatste album is noem ik het niet echt Going Out in Style. 2 sterren.

De doedelzak wordt inderdaad weer veel bovengehaald, waardoor de Ierse muziek des te meer aanwezig is. Voor de rest moet ik na een eerste luisterbeurt Don Cappuccino bijtreden; het weet me niet meteen te boeien, terwijl voorgaande albums vanaf de eerste keer dat ik ze beluisterde meteen erg goed waren.

Vrij zwakke plaat van Dropkick Murphys, inderdaad. Saai zou ik het nou niet noemen, want het is wel nog altijd vermakelijk, maar het blijft minder hangen. De bijdrage van Bruce Springsteen kan daar niets aan veranderen. Ik vond 'The Meanest Of Times' al een bescheiden stap achteruit, en ze dalen verder af met deze nieuwe wat mij betreft. Erg jammer.

2,5 sterren

De eerste drie en laatste twee zijn geniale Murphys-nummers waardoor je blijft luisteren. De rest heeft wat meer tijd nodig, vind ik zelf.

Persoonlijk vind ik Take Em Down wel erg vet eigenlijk Ik vind dit album wel erg geslaagd eigenlijk! En ik zou denk ik ook wel op een 4 uitkomen!

Redelijke plaat, iets te veel doedelzak in de nummers naar mijn zin. 'k Ga hem nog een paar luisterbeurten geven - tot nu nog niet echt uitschieters.

Erg leuke gastbijdrage van Bruce! Verder een best aardige plaat van Dropkick Murphys, maar niet meer dan dat. Voorlopig niet meer dan 3*.

De Murphys stellen nooit teleur. Negen jaar lang (zes albums op rij) leverden deze iconen van de folkpunk genietbare albums, en geen mens die eraan denkt dat ze nu plots teleur zouden stellen. Nuja, voorganger 'The Meanest of Times' was wel een kink in de kabel van constante evolutie: geen slecht album, maar toch zeker geen verbetering op hun vorige platen. Maar goed, dat zullen ze vast wel rechtzetten met deze 'Going Out in Style'. Tiens, wat bedoelen ze precies met die titel? Ze gaan toch niet stoppen zeker? Bon, dat ze dan maar stoppen met een ijzersterke plaat, zeker. Hé, een nieuw nummer op de officiële website, even luisteren... PANIEK!

Goed, er was dus uiteindelijk wel een beetje twijfel, een nerveus stemmetje dat maar bleef knagen aan mijn zekerheid: 'Memorial Day' was echt niet zoals de Dropkick Murphys horen te klinken. Veel te glad klinkend, de typerende rauwe schuurpapierklank ontbreekt nagenoeg volledig. Die onzekerheid werd elke keer overstemd door een luide "HET ZIJN WEL DE MURPHYS, JA", maar toch was het de eerste keer dat ik een release van deze band angstvallig afwachtte. En laat me het al maar gelijk zeggen: die vrees was compleet ongegrond. Goed, ze nemen een klein beetje afstand van hun oude sound en er wordt wat vaker gas terug genomen, maar uiteindelijk ZIJN HET WEL DE MURPHYS, JA.

Dat wil zeggen dat 'Going Out in Style' weer vol staat met nummers waar het bloed sneller van gaat stromen. Razendsnelle feestnummers met memorabele meebrulrefreinen vormen een stevige basis, maar daar wordt een hele hoop instrumentering bovenop gegooid. Het lijkt wel alsof de bandleden eens samen zijn gaan zitten om te kijken wie precies welk instrument kan bespelen, en de opgenoemde exemplaren dan maar allemaal gebruikt hebben. Doedelzak, accordeon, banjo, fluit, mandoline, ... schrijf maar op, we kunnen het wel ergens in een nummer verwerken. En gek genoeg werkt die overmaat aan instrumenten. Je zou in principe verwachten dat die diversiteit - zeker aan zo'n hoog tempo - zou uitmonden in een warboel, maar de Murphys komen er elke keer weer mee weg.

Dit zou ook het eerste echte conceptalbum van de Dropkick Murphys zijn, al valt daar niet veel van te merken. Al de nummers zouden slaan op het levensverhaal van een fictief personage, maar uiteindelijk komt het erop neer dat er weer vooral gezongen wordt over Ierse oerventen en vakbonden. Niets mis mee natuurlijk, er zal bijvoorbeeld ook niemand klagen wanneer Immortal weer eens een nummer schrijft over hoe koud sneeuw wel is; je doet nu eenmaal waar je goed in bent. En hoewel we weinig verschil merken met vorige releases is 'Going Out in Style' dus in principe wel een conceptalbum, dat moeten we voor de volledigheid toch maar even vermelden.

Wat dan weer wel positief opvalt is dat het veel makkelijker is om 'Going Out in Style' in zijn geheel te beluisteren. 'The Meanest of Times' was een meer dan behoorlijk album, maar hoe geniaal we sommige nummers ook vonden: de constante barrage aan ADHD-folk kan wat veel worden. Je moest al tot het tiende nummer wachten vooraleer er wat gas werd teruggenomen, en daarna vertrok de band opnieuw aan een hels tempo richting eindstreep. Deze keer zijn er met 'Cruel', 'Broken Hymns' en '1953' maar liefst drie rustpunten op het album, waardoor je minder snel de neiging zal krijgen om even iets anders op te zetten.

Hoewel: dat kan na een paar luisterbeurten enigszins keren. Je kan het draaien en keren hoe je wil, uiteindelijk maken de Dropkick Murphys betrekkelijk saaie muziek. Hard, stevig, zelfzeker en authentiek, maar het is ook het soort muziek waarbij nummers rond één idee opgebouwd worden. Daardoor kan je de nummers behoorlijk snel doorgronden, waarna het geen slecht idee is om het album eens even aan de kant te leggen. Laat u zich hierdoor allerminst afschrikken, want dat is in principe wel het geval met elk Murphys-album: heerlijk om nog eens uit de kast te graaien, maar verwacht niet dat album dat je weken aan een stuk zal grijsdraaien.

Maar wanneer 'Going Out in Style' je cd-kast mag verlaten zal het elke keer weer een groot feest zijn. Meebrullen met 'Take 'Em Down', opgaan in de feestvreugde van 'The Irish Rover' of genieten van Bruce Springsteens gastrol op 'Peg O' My Heart', ... zelfs de teleurstellende single 'Memorial Day' valt uiteindelijk reuze mee binnen de context van het album. Ik kan u zelfs garanderen dat ik telkens als 'The Hardest Mile' opspringt weer als een motorisch gestoorde kleuter op een paardenmolen begin rond te springen in mijn stoel. Het is wederom genieten van deze gigantisch vrolijke drukdoenerij, misschien nog wel meer dan ooit te voren, omdat de nadruk nu nog veel sterker op de folkinstrumentering ligt.

En dus stellen de Murphys weer niet teleur. 'Going Out in Style' toont dat de band gegroeid is in maturiteit, zonder dat ze ingeleverd hebben op vlak van pure, geconcentreerde fun. De trouwe fans wisten al lang dat deze cd de moeite zou worden, maar ook voor nieuwkomers binnen het Murphys-oeuvre is dit een goede binnenkomer. De groep vindt het wiel hier niet opnieuw uit, maar doet gewoon wat ze al hun hele carrière doen, en blinken er opnieuw in uit. Het is niet het soort muziek waar je geconcentreerd voor moet gaan zitten om het volledig te analyseren, maar wie zich nog eens oprecht met een album wil amuseren doet hier absoluut geen miskoop. Bij welke andere band kan je je luchtdrums, luchtbas en luchtgitaar immers vervangen voor een luchtfluit, luchtdoedelzak en luchtaccordeon?

Geschriven voor Digg.be

Een supersnelle combinatie van Offspring en The Pogues. Laat het bier maar vloeien en pogo er flink op los. Verbroedering is nabij. Doe daarnaast ook nog een gast optreden van mijn muzikale held Bruce Springsteen erbij en mijn feestje is al gemaakt.
Het hoeft allemaal niet even hoogstaand te zijn wat de revu passeerd, maar energievol is het wel. Dit is een band die je live moet gaan zijn lijkt me. Doedelzakrock van de bovenste plank.

Ik heb Dropkick Murphys enkele jaren geleden live aan het werk gezien, en dat is een echt feest. Jammer van deze plaat, die toch niet zo goed is als voorgaand materiaal, maar slecht zal deze band nooit worden, geloof ik.

Ik vind het album niet fantastisch maar wel een verbetering t.o.v. de voorganger. Maar DM is natuurlijk altijd meer een live-act dan een plaatact geweest, de kracht zit meer in de performance dan in zangtechniek zogezegd... En ook op dit album staan weer een paar liveklassiekers in de dop...
Als je overigens een folkpunkact wil horen die op plaat wel van een hoog niveau is, kan ik iedereen The Dreadnoughts aanraden. Die jongens hebben bepaald niet zelf het wiel uitgevonden maar de albums zijn afwisselend en van constante kwaliteit. Live heb ik ze nog nooit aanschouwd dus daar kan ik niets over zeggen

Gewoon weer een erg leuk album van Dropkick.
Geen enkel slecht nummer.
Favorieten op dit album zijn:
Memorial Day
Broken Hymns En Take
Take em Down dat is echt uitschieter

Een dikke 4*

Helemaal gemist deze !
The Irish Rover, is dat een die The Pogues ook gedaan hebben?
Toch maar even vlugjes binnenhalen.

Dat is idd een Pogues cover. Wat vind je van het album trouwens?

Heb deze band eigenlijk pas begin dit jaar per toeval ontdekt, het eerste nummer dat ik zag op YouTube was Going out in style. En de rest is geschiedenis
Ik vond het meteen een heerlijke combi, doedelzak + punk.
Mijn favorieten zijn: de titelsong Going out in style, Hang 'em high en The Irish Rover. Mooie afsluiter is dat! Ook leuk dat er een soort verhaallijn door alle nummers zit.