Cass McCombs leerde ik twee jaar terug kennen met het mooie album Catacombs. You Saved my life was mijn favoriete McCombs nummer. Prachitg. Maar zoals dat nummer en vele andere op Catacombs klonken nummers op bijvoorbeeld het album Dropping the Writ niet, eerder alternatief en punk met een mooie stem. Op zijn vijfde album kiest de 34-jarige McCombs voor een ontzettend ingetogen pop/folk album.
Met opener County Line wordt de toon meteen goed gezet. Het liedje laat helaas ook meteen het beste horen wat Wit's End te bieden heeft. Het prachtige nummer is heel gevoelig en ademt een ontspannen sfeer, a la the Beach Boys, Neil Young en Fleet Foxes. Het mooie nummer luisterd goed weg en neemt je mee naar het tweede nummer Lonely Doll, dat dan meteen al van een minder hoog niveau is.
De Spaarzame begeleiding van McCombs breekbare stem niet altijd even goed uit verf. Zo horen we drum in Hermits Cave waaraan te betwijfelen valt of er op een drumkit wordt geslagen of op een leeg blikje bonen. En bijvoorbeeld de strijkers in het nummer Memory Stain die 2 minuten te lang door gaan, zijn ook geen aanwinst.
Het probleem van Wit's End is dat de nummers altijd ongeveer een minuut te lang door gaan. Alle nummers klokken net te lang en sommige zelfs veel te lang (Knock, Memory Stain). Deze nummers weten niet tot het einde te boeien en dat is jammer, want dan als een nummer te lang door gaat gouw saai. En niet een beetje saai, maar heel saai.
Op Wit's End zijn Mooiheid en Saaiheid altijd met elkaar in gevecht. Steeds als de ene 'aan kop' licht, licht de ander op de loer en wisselen ze elkaar snel weer af. Dit is jammer want in Wit's End had meer kunnen zitten. Volgende keer weer een album van het niveau van Catacombs Cass?
van:
http://daanmuziek.blogspot....