jeko schreef:
Heb deze op plaat met overigens andere hoes, derde nummer ontbreekt .
Op de albumhoes van mijn versie prijkt een schilderij wat met de punt van de lijst naar beneden in een omgeploegde akker gestoken is. Overigens kent Picture Music vrij veel verschillende albumhoezen:
http://www.klaus-schulze.com/disco/1751pic.htm
Over naar de muziek: Picture Music is een bijzonder en vooruitstrevend synth-album uit de invloedrijke jaren '70. Zeker als je nagaat dat dit album al opgenomen was in 1973, maar vanwege problemen met de rechten, pas uitgebracht kon worden in 1975.
De plaat kent een minimalistisch karakter, maar met de middelen die Klaus ter beschikking had in die tijd, is dat niet eens zo vreemd. Sterker nog, ik heb zelfs het idee, dat hij het maximale eruit haalt. Opvallend is ook, hoe sterk dit album verschilt van de broeierige voorgangers Irrlicht en Cyborg.
De plaat begint met het sterk door het ritme bepalende, energieke, maar tegelijkertijd ook best sfeervolle "Totem". Klaus creëert een geweldige sfeer, wat bijzonder overtuigend gebracht wordt met zijn beperkte apparatuur die hij toen voorhanden had. Mooie klanktapijten liggen als een deken over het accent-bepalende ritme, en krijgt een versnelling in de 12de minuut. Het ritme explodeert als het ware ergens in de 18de minuut, totdat Klaus alles heerlijk tot rust laat komen tijdens de laatste minuten.
"Mental Door" kent een ander karakter. Dit keer laat Klaus de boel rustig opkomen en laat een warme synth-deken horen, waaroverheen dwalende lead-lijnen in combinatie met allerlei subtiele geluids-effecten gelegd worden. In de 8ste minuut lijkt er een basis gelegd te worden voor een sequence-achtig stuk, wat vrij snel later wordt opgevangen door het drumspel. Het is vooral de sequence die me echter na een tijdje een beetje op m'n nagels doet bijten, aangezien ik er een beetje nerveus van lijk te worden. E.e.a. wordt wel gaaf opgevangen door het originele drumspel en de vele coole geluids-effecten die als geheel sowiezo een onaards gevoel bij me oproept. Uiteindelijk verdwijnt de sequence, maar het bijzondere drumspel blijft. Gecombineert met de mooie sfeer-versterkende synth-deken biedt het laatste stuk een bijzonder contrast.
Picture Music een typisch voorbeeld van een overgangs-album. Qua electronica klinkt het al mijlenver verwijderd van de eerste twee albums, maar t.o.v. een Timewind nog nét even wat kaler en primitiever. Een Blackdance klinkt daarentegen weer wat avontuurlijker en lijkt weer verder af te dwalen van de weg die Klaus opging. Die weg is op Picture Music als het ware wel weer beter te horen. Het is een bijzonder album, die weliswaar zeker niet zo groots staat aangeschreven als een Timewind of een Moondawn. Echter is duidelijk de opmaat naar deze meesterwerken te horen.