Je vond The Shangri-las stoere meiden omdat ze provocerende songteksten hebben? Dat Dusty Springfield een bijzondere soulvolle stem heeft voor een blanke? Of Mariska Veres van Shocking Blue een dame is die vuur uitstraalde in haar haar/hun nummers? Wacht tot je kennis hebt gemaakt met Lori Burton! Deze dame lijkt een blender te zijn van de drie eerder genoemde acts, en dat zorgt voor een fraai eindresultaat in de vorm van Breakout! Een album waarvan alle teksten geschreven werden door Lori Burton zelf, en Pam Sawyer. Beide dames waren overigens ook verantwoordelijk voor de productie van Breakout en werkten als songwriters voor bepaalde tijd voor het Motown label.
Dat dit album altijd zo onbekend is gebleven, verbaasd me. Niet in de minste plaats vanwege het prachtige opvallende stemgeluid van Lori. Het album ademt een sfeer uit die typerend was voor de flower power tijd. Pop, soul en rock komen samen en dat wordt al duidelijk bij het eerste nummer Gotta make you make love me; bombastisch en zeer vol van geluid qua instrumentatie. She makes me love her, want zeg nou zelf… wie valt nou niet voor zo’n dame!? Since I lost your lovin’ is een prachtige melancholieke ballade, waarin naar voren komt hoe prachtig die zwoele stem van Lori eigenlijk is. Die uithaal halverwege het nummer als ze “I think I’ll cry” zingt, bezorgt mij iedere keer weer kippevel! We hebben hier in ieder geval, zo te horen, te maken met een natuurtalent! There is no way (to stop lovin’ you)… ja hoor, het bewijs dat je Motownachtige nummers kon maken in die tijd, zonder dat je bij het beroemde label hoefde te zitten. Heerlijk ritmisch en opzwepend nummer dat naar mijn idee genoeg potentie had om in die tijd uit te groeien tot een grote hit. The hurt won’t go away heeft natuurlijk een droevige tekst, maar wat is het toch een dromerig nummer. Vooral de coupletten zijn erg mooi, het refrein wordt net een beetje over de top gebracht, al past het wel bij het liedje. Gotta get over you… “Dont touch me/ Get out of my way/ What did you try to do to me/ Get out of my life!” tja, dat Lori Burton een dame met ballen is, is ondertussen al wel duidelijk dacht ik zo.
Bye, bye Charlie is ook erg leuk, lekker upbeat en het had zo kunnen dienen als soundtrack single voor een Austin Powers film. Love was wordt haast op een gepaste vorm van arrogantie of desinteresse gebracht, en toch weet ze je ook op die manier van begin tot eind te boeien. Let no one come between us is één van de meest softe nummers die op dit album te vinden is, of nou ja, het is eigenlijk het enige softe nummer. Het biedt zeker een leuke afwisseling tussen al die bombastische nummers, maar het voelt toch een beetje “verloren” aan tussen het overige materiaal. Only your love is het mooiste liefdesliedje op het album en het heeft een bepaalde charme, waardoor ik dit nummer altijd op repeat wil zetten, de melodie vind ik ook erg memorabel overigens. Afgesloten wordt met een nummer dat je Leader of the pack van The Shangri-las totaal doet vergeten. Dit is de real deal! In Nightmare doet het volgende scenario zich voor: een meisje laat aan iedereen een ring zien die zich kreeg van Bobby, de fictieve vriend van Lori. De vriendinnen van Lori halen haar over het er niet te bij laten zitten, en het wordt allemaal erg nasty. Uiteindelijk wordt het meisje door Lori vermoord! Als dat niet heavy is, dan weet ik het ook niet meer. In ieder geval het pronkstuk op dit album, erg melancholiek maar tegelijkertijd retestoer! ”She didn’t wanna fight!”, maar ja, het is was al te laat.
In ieder geval een geweldig album dat zeker meer aandacht verdient.